Урачыстае закрыцце Года веры ў Гродзенскай дыяцэзіі

"Што датычыцца будучыні веры 

на нашай зямлі – я аптыміст !"

- Ваша Эксцэленцыя, 24 лістапада 2013 года, ва ўрачыстасць Хрыста – Валадара Сусвету, заканчваецца Год веры, але на самой справе пілігрымка веры кожнага з нас працягваецца далей. Які плён гэтага вялікага года, на Вашу думку, можа сустрэцца або ўжо сустракаецца ў нашай дыяцэзіі?
    

- У апостальскім лісце Бенедыкта XVI “Porta Fidei” чытаем, што Святы Айцец, абвяшчаючы Год веры, хацеў, каб ён стаў для ўсіх вернікаў каталіцкага Касцёла стымулам да аўтэнтычнага і новага навяртання да Пана, адзінага Збаўцы свету. Год веры павінен абудзіць у кожным верніку імкненне вызнаваць веру ва ўсёй яе поўні, з адноўленым перакананнем, даверам і надзеяй. Ён павінен таксама мабілізаваць Божы люд нанова адкрыць і абдумаць змест веры – хрысціянскае “Credo”, а таксама даваць верагоднае сведчанне веры сваім штодзённым жыццём.
    

Вера з’яўляецца ў першую чаргу ўнутранай рэчаіснасцю, якая нараджаецца з асабістай сустрэчы веруючага чалавека з Езусам Хрыстом. Плён гэтай сустрэчы лягчэй убачыць сам вернік, чым старонні назіральнік. Таму я думаю, што кожны хрысціянін мог бы, ды і павінен, даць на гэтае пытанне свой непаўторны адказ. †

    

- Ксёндз Біскуп, якія найважнейшыя падзеі з жыцця нашай дыяцэзіі ў мінулым годзе паспрыялі развіццю нашай веры?
    

- Разам з цэлым Касцёлам 11 лістапада 2012 г. мы распачалі ў Гродзенскай дыяцэзіі перажыванне Года веры. Увогуле, можна сказаць, што Год веры складаў галоўны кантэкст усіх падзей і душпастарскіх ініцыятыў.
    

Перш за ўсё, Год веры гарманічна ўпісваецца ў падрыхтоўку да святкавання 25-гадовага юбілею Гродзенскай дыяцэзіі. У межах гэтай падрыхтоўкі ва ўсіх парафіях нашай дыяцэзіі адбываюцца святыя Місіі, мэтай якіх з’яўляецца менавіта паглыбленне і ажыўленне веры Божага люду. Я перакананы, што сутнасць, звязаная з Годам веры, знайшла належнае адлюстраванне ў місійных навуках.
    

Сярод іншых найбольш значных падзей Года веры я хацеў бы пералічыць перэгрынацыю копіі абраза Маці Божай Будслаўскай у парафіях дыцэзіі, наведванне рэліквій св. Яна Боско і св. Тэрэзы ад Дзіцятка Езус, унясенне рэліквій бл. Яна Паўла II у дыяцэзіяльны санктуарый у Тракелях.
   

 Былі арганізаваны з’езды дыяцэзіяльнай моладзі, працаўнікоў службы аховы здароўя, настаўнікаў і выхавацеляў, дзяцей і міністрантаў, а таксама сустрэчы святароў і манаскіх сёстраў. Усе гэтыя падзеі перажываліся пад знакам Года веры, згодна з указаннямі Апостальскай Сталіцы.
    

Хацелася б таксама звярнуць увагу на шматлікія пілігрымкі, арганізаваныя парафіямі, групамі вернікаў ці душпастарствамі не толькі ў санктуарыі ў Тракелях ці Будславе, але і ў Чанстахову, Ліхень, Вільню, Рым ці ў Святую Зямлю. Прадстаўнікі Гродзенскай дыяцэзіі таксама прынялі ўдзел у Сусветных днях моладзі ў Рыа-дэ-Жанейра. Я перакананы, што ўсе гэтыя ініцыятывы прыносяць багаты духоўны плён у жыцці вернікаў нашай дыяцэзіі.
   

 Трэба таксама адзначыць, што ў многіх парафіях дыяцэзіі, згодна з указаннямі Кангрэгацыі навукі веры, прамаўляліся катэхізмовыя казанні, якія павінны былі наблізіць вернікам змест Катэхізіса Каталіцкага Касцёла, навучанне II Ватыканскага Сабору і Магістэрыя Касцёла.
    

З усёй упэўненасцю, Год веры быў таксама адлюстраваны ў катэхезах і фармацыйных сустрэчах святароў з рознымі катэгорыямі вернікаў.
    

Вельмі красамоўным знакам з’яўляецца таксама тое, што ў Год веры была пабудавана часовая капліца ў нядаўна заснаванай парафіі бл. Яна Паўла II у Смаргоні, а таксама ўжо было распачата будаўніцтва парафіяльнага касцёла. І хоць гэтая падзея на першы позірк не звязана непасрэдна з Годам веры, яна, бясспрэчна, мабілізуе смаргонскіх парафіян да яшчэ больш актыўнага і ахвярнага ўдзелу ў жыцці парафіяльнай супольнасці ў кантэксце выклікаў і заданняў, якія перад імі стаяць.

    

- Ваша Эксцэленцыя, як можна дакладна адказаць на заклік Святога Айца? Канкрэтныя прапановы – як перажываць дар веры ў сваім жыцці?
   

 - Папа Францішак у энцыкліцы “Lumen Fidei” падкрэслівае некаторыя аспекты веры, якія могуць быць каштоўнай падказкай для таго, як штодзённа перажываць гэты вялікі і цудоўны дар.
   

 Па-першае, Святы Айцец падкрэслівае, што вера мае вымярэнне Касцёла, супольнасці, а таму яна па сваёй прыродзе імкнецца да таго, каб распаўсюджвацца, запрашаць іншых да сваёй радасці. Я лічу, што як хрысціяне, члены каталіцкага Касцёла мы павінны ўвабраць у свае сэрцы гэтыя словы Святога Айца і яшчэ больш удзельнічаць у жыцці Касцёла на ўзроўні сям’і, парафіі, дыяцэзіі. Толькі тады наша вера будзе перажывацца ва ўсёй сваёй поўні. Сёння існуе дастаткова шмат цэнных ініцыятыў і душпастарскіх прапаноў, скіраваных да асобных катэгорый вернікаў. Здаецца, што ўдзел у такога тыпу ініцыятывах дапаможа адчуць і цалкам ацаніць супольнасны характар веры.
   

 Другім вельмі важным аспектам, які мы можам заўважыць у энцыкліцы “Lumen Fidei”, з’яўляецца выдзяленне ролі сям’і ў перадачы веры праз малітву, слова і асабісты прыклад сумеснай практыкі веры на ўсіх этапах жыцця. Сям’я з’яўляецца першым асяродкам, у якім нараджаецца і развіваецца вера. Хацелася б пажадаць усім нашым сем’ям, каб яны ўсвядомілі адказнасць, якую нясуць перад Богам і Касцёлам за перадачу дару веры, а таксама былі заўсёды моцнымі і вернымі свайму цудоўнаму пакліканню.
    

Акрамя гэтага, у энцыкліцы падкрэслена сувязь веры і малітвы, а таксама сакраментальны характар веры. Думаю, што без малітвы і святых сакрамантаў нельга гаварыць пра глыбокае перажыванне веры. Для гэтага абавязкова трэба няспынна паглыбляць жыццё малітвы, а таксама супрацоўнічаць з Божай ласкай, якую мы атрымліваем у святых сакрамантах, каб наша вера развівалася, сталела і прыносіла самы лепшы плён.

    - Многія людзі ў Беларусі, хоць і называюць сябе хрысціянамі, маюць дастатковыя цяжкасці ва ўспрыняцці навучання Касцёла. Што трэба рабіць у будучыні, каб хрысціяне ў нашай краіне не страцілі сваёй тоеснасці?
    

- Розныя цяжкасці ва ўспрыняцці навучання Касцёла, якія можна заўважыць у католікаў, з’яўляюцца сур’ёзным заданнем для мясцовых Касцёлаў у многіх краінах свету, у тым ліку і ў Беларусі.
    

Гэтая праблема выбарачнага стаўлення да веры была асветлена ў энцыкліцы “Lumen Fidei”. Чытаем у ёй: “Улічваючы тое, што вера адна, яна павінна вызнавацца ва ўсёй яе чыстасці і поўні. Менавіта таму, што ўсе праўды веры лучацца ў адно, непрыняцце якой-небудзь з іх, хоць бы нават той з іх, якая можа здавацца менш важнай, прыносіць шкоду цэламу. Кожная эпоха можа прызнаваць пэўныя элементы веры за больш лёгкія або больш цяжкія для прыняцця: таму вельмі важна сачыць, каб перадаваўся ўвесь дэпазіт веры (параўн. 1 Цім 6, 20), каб належным чынам падкрэсліваліся ўсе аспекты вызнання веры. Паколькі адзінства веры з’яўляецца адзінствам Касцёла, адыманне чагосьці ад веры азначае адыманне чагосьці ад праўды камуніі” (LF, 48).
    

Усе, чыім заданнем з’яўляецца абвяшчэнне веры, – святары, катэхеты, настаўнікі і выхавацелі, а таксама каталіцкія СМІ – адказны за перадачу зместу веры ва ўсёй яе праўдзе і поўні. А люд верны павінен, у сваю чаргу, праяўляць паслушэнства веры, прытрымліваючыся здаровай, сапраўднай навукі Касцёла. Я лічу, што ўсе, на кім ляжыць адказнасць за абвяшчэнне зместу веры, павінны не спыняцца ў пошуку новых, усё больш эфектыўных спосабаў дабрацца са сваёй навукай да як мага больш шырокага кола слухачоў, а таксама, што вельмі важна, паклапаціцца аб тым, каб гэтая навука была як мага больш верагоднай і пераканаўчай. Нельга таксама забывацца пра значэнне асабістага сведчання веры, якое, як правіла, з’яўляецца значна больш пераканаўчым, чым самыя мудрыя разважанні і найпрыгажэйшыя заклікі.

    - Ці сённяшняе пакаленне перадасць дар веры наступнаму пакаленню людзей, так як гэта зрабілі нашы продкі на нашай зямлі? Калі так, то як?
   

 - Дар веры, які мы атрымалі ад папярэдніх пакаленняў, што жылі на нашай зямлі, з’яўляецца, бясспрэчна, бясцэннай спадчынай, але таксама і патрабуючай спадчынай. У пэўным сэнсе мы ўсе нясём за яе адказнасць.

   Што ж датычыцца будучыні веры на нашай зямлі – я аптыміст. Тыя цудоўныя зярняты хрысціянскай веры, засеяныя ў сэрцах сучасных вызнаўцаў Хрыста, акропленыя крывёй мучанікаў і слязамі тых, хто цярпеў за веру, прынясуць шчодры плён.
    

Будучыняй Касцёла на нашай зямлі, як і ўвогуле Паўсюднага Касцёла, з’яў­ляецца моладзь. Цешыцца сэрца, гледзячы на такую колькасць маладых людзей, якія ўсведамляюць перажываемую веру, якія прымаюць актыўны ўдзел у разнастайных душпастарскіх акцыях, сустрэчах, пілігрымках, рэкалекцыях, якія займаюцца валанцёрствам... Адносна будучыні гэтай моладзі і іх веры мы можам быць спакойнымі.
   

 Найважнейшае ж заданне – дайсці з радасным пасланнем хрысціянскай веры да тых, хто па розных прычынах з’яўляецца абыякавым, для каго Добрая Навіна яшчэ не дайшла, хто не хоча адкрыць Хрысту дзверы ўласных сэрцаў.
    

У Пасланні на сёлетнія Сусветныя дні моладзі Бенедыкт XVI заахвочваў маладых людзей быць місіянерамі новай евангелізацыі, далучацца да абвяшчэння Добрай Навіны ў першую чаргу ў сваім асяроддзі, праз слова і сведчанне. Я лічу, што гэтыя словы Святога Айца можна аднесці не толькі да моладзі, новая евангелізацыя з’яўляецца заданнем кожнага хрысціяніна.

    - Ваша Эксцэленцыя, як сёння трэба адказваць на заклік Хрыста, каб даваць сведчанне веры?
   

 - У сённяшні час сведчанне веры патрабуе ад хрысціяніна немалой адвагі. Хоць веруючыя людзі і не пераследуюцца за веру, не заўсёды лёгка прызнацца да Хрыста, нялёгка жыць паводле Евангелля і навукі Касцёла, нялёгка абараняць веру і хрысціянскія каштоўнасці, калі ў кантэксце плюралізму светапоглядаў і секулярызацыі, якая ўвесь час пашыраецца, грамадству прапануюцца розныя прыклады і сістэмы каштоўнасцей, і яно паддаецца розным уплывам, не заўсёды пазітыўным.
   

 У такой сітуацыі тым больш каштоўным з’яўляецца сведчанне хрысціян, якія паказваюць прыгажосць веры, якую яны перажываюць, і радасць штодзённага крочання за Хрыстом. Гэтае сведчанне хрысціянскага жыцця будзе прымаць розныя формы ў залежнасці ад асабістага стану хрысціяніна, ад яго ўзросту, прафесіі, паклікання, рыс асобы і г.д. Вельмі важна, каб яно было верагодным і аўтэнтычным.
    І давайце не будзем забывацца пра тое, што вера – гэта, у першую чаргу, ласка, Божы дар. Святы Дух спадарожнічае нашым людскім намаганням і імкненням, дадаючы ім моцы і паспяховасці, таму давайце старанна маліцца і, нягледзячы на чалавечую абмежаванасць, недасканаласць і слабасць, быць адважнымі сведкамі Хрыста.

    - Дзякуй за размову!

            Слова Жыцця , 23.11.2013                                                                                              кс. Павел Салабуда

"Cвятыми не рождаются, а становятся, доверяя Богу"

Около 100 тыс. юношей и девушек собрались на встречу с Папой Франциском на площади Карла Феликса в Кальяри, вечером 22 сентября. Это событие стало заключительным в рамках визита Понтифика на Сардинию. 

Папа поразмышлял над евангельским фрагментом о превосходном улове рыбы, когда ученики «отплыв на глубину» и «закинув сети» как сказал Господь, вытащили большое количество рыбы, несмотря на то, что до этого рыбачили все ночь, устали и почти ничего не поймали. Понтифик отметил, что многие в жизни встречались с подобными «моментами неудач». К ним относятся: напрасные усилия, пессимизм и печаль. Но перед лицом такой реальности необходимо оставаться людьми с сильной надеждой. »Вы молодежь не можете и не должны быть без надежды. Надежда является частью вашего бытия! Молодой человек без надежды — не молод, а очень быстро состарившийся!»,- сказал Папа. 

«Если молодой человек не имеет радости, не испытывает доверия к жизни, теряет надежду, куда пойдет, чтобы найти спокойствие, немного мира? Без доверия, без надежды, без радости? Вы знаете, к торговцам смертью, к тем, которые торгуют смертью, предлагая вам т.н. «легкий путь», если вы печальны, без надежды, без доверия, без смелости. Пожалуйста, не продавайте свою молодость торговцам смертью. Вы понимаете, о чем я говорю! Все вы понимаете: не продавайте!»,- Призвал Папа. 

Возвращаясь к евангельскому повествованию, Франциск отметил, что Св.Петр, перед лицом «неудачи» не опустил рук, но «решил довериться Богу», сказал: «но по слову Твоему закину сеть», в результате чего вытащил большое количество рыбы. «Доверяйте Богу. И когда я говорю это, я хочу со всей искренностью донести до вас: я не прибыл сюда, чтобы продавать вам иллюзию. Я прибыл, чтобы сказать: есть Личность, которая может вас вести вперед: доверяйте Ей. Это Иисус!»,- сказал Святейший Отец. 

Он призвал молодежь поступать так, особенно перед лицом жизненных трудностей и неудач: по примеру Св.Петра, выходить из собственных рамок и открываться Богу, чтобы быть более открытыми для людей. 

Франциск напомнил, что и современная молодежь призвана становиться «ловцами человеков». »Не стесняйтесь посвятить свою жизнь радостному свидетельству Евангелия, особенно перед вашими сверстниками»,- призвал Папа. Он призвал брать пример с многих святых и сказал: святые не родились совершенными, уже святыми. Они стали такими, потому что, как Симон Петр, доверяли слову Господа и плыли на глубину». 

http://papafranciscus.ru

Хеллоуин - это заигрывание с нечистой силой

Напярэдадні Хэлоўіна — неафіцыйнага «свята» нячысцікаў — кавярні, бары і начныя клубы навыперадкі заманьваюць наведвальнікаў цікавымі забаўляльнымі праграмамі, моднымі спевакамі і гуртамі, вясёлымі гульнямі і абяцанкамі «бязмежнай весялосці». Каталіцкі ж касцёл папярэджвае вернікаў пра небяспечнасць такіх забаў. 
Так, 30 кастрычніка мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч звярнуўся да вернікаў і не толькі са зваротам. «Практыка Хэлоўіну захоплівае ўсё больш і больш моладзі. Некаторыя думаюць, што гэта проста нейкая забава. Аднак гэтая «забава», у двукоссі, можа прывесці да цяжкіх наступстваў, — заўважае арцыпастыр. — Тут мы ўваходзім у сферу дзеяння духаў, а там злы дух, д’ябал, не спіць. І калі мы не молімся да Бога, мы молімся да д’ябла».
Пра цяжкія наступствы «вясёлага свята» нячысцікаў і злых духаў карэспандэнту Naviny.by разпавёў ксёндз-экзарцыст Андрэй Шут.

«Хэлоўін — гэта ніякая не забава, і нічога агульнага з хрысціянствам не можа мець. Гэтую маніфестацыю кшталту «я ў гэта веру, гэта мае моц» чалавек прымае як норму жыцця. Хрысціянін не можа быць і там, і там: лічыць сябе вучнем Хрыста, а практыку мець бязбожную. Некаторыя экзарцысты маюць прыватнае меркаванне, што нават пераапранацца ў касцюм шатана ці чорта можа быць небяспечным. Самае галоўнае — гэта ідэя, з якой мэтай ты гэта робіш, што табе гэта дае, чаму ты ў гэтым удзельнічаеш. Дэманы — ворагі жыцця, ворагі збаўлення, і таму сама ідэя Хэлоўіна не прымальная для хрысціяніна», — тлумачыць святар. 

Па яго словах, цяжкія наступствы такіх «забаў» — адкрыццё свайго жыцця для дэманаў. Нават калі ты атэіст — гэта не значыць, што гульні з нячысцікамі пройдуць для цябе бясследна. У першую чаргу ад такіх забаў шкоду атрымлівае душа. Чалавек, які не прызнае Бога — добрая прынада для шатана. Хэлоўін — свята нячыстай сілы, створанае насуперак веры ў Бога, праз яго дэманы паказваюць сваё валадарства, і хрысціянін не можа ў ім удзельнічаць.

«Гэта важныя рэчы, якія вымагаюць адназначнасці. Напрыклад, у кнізе Маккавейскай ёсць такі прыклад, калі 90-гадовы Елеазар адмовіўся есці свіное мяса — каб, як ён сам патлумачыў, не стаць кепскім прыкладам для моладзі. Яму нават прапаноўвалі схітрыць, зрабіць выгляд, што ён еў — і такім чынам выратаваць жыццё. Елеазар жа сказаў, што не варта нашага ўзросту крывадушнічаць, каб многія з маладых, даведаліся, што 90-гадовы Елеазар перайшоў у паганства, і каб іншыя не трапілі праз мяне ў зман. Гэта значыць — не даваць іншым кепскага прыкладу, каб не пагоршыць іх»,— падкрэсліў ксёндз Андрэй.

Ён звярнуў увагу, што шатан не пытаецца, яму не цікава — свядома ці несвядома ты ўдзельнічаеш у такіх «святах». «Ты зайшоў на яго тэрыторыю — ён задаволены будзе. Бог жа ствараў чалавека свабодным, і таму Бог лічыцца з выбарам чалавека, шатан — не. Ён мае моц, некаторую, каб часова дапамагчы чалавеку, але потым абавязкова забярэ тое, што даў — кар'еру, грошы, іншыя паслугі назад, верне сабе, і плюс давядзе таго няшчаснага чалавека да трагічнай смерці, да самазабойства, іншага сумнага фіналу. Яго «паслугі» каштуюць вельмі дорага», — адзначае суразмоўца.

У сваім служэнні святар неаднаразова сутыкаўся з апантанымі, якія і пацярпелі якраз ад уздзеяння злых духаў, прычым як прамога дзеяння іх, так і ўскоснага. Напрыклад, калі раней нехта ў сям'і займаўся магіяй, варажыў, «аздараўляў» іншых людзей.

«99% тых людзей, якія да мяне звяртаюцца, патрабуюць малітвы вызвалення. Гэта людзі, якія непасрэдна мелі кантакт з рознымі варажбіткамі, шаптухамі, ці нехта з іх сям'і займаўся такімі рэчамі, ці чалавек меў няшчырую споведзь, ці адышоў ад Бога, ці заключаў пакт з шатанам, каб атрымаць нейкія часовыя выгоды. Сярод гэтых людзей былі і тыя, якія цярпелі вялікі фізічны боль, іх нешта круціла, душыла, яны моцна крычалі», — успамінае святар.

На яго думку, людзям не варта падманваць саміх сябе, што бабкі-варажбіткі «лечаць» малітвамі.

«Гэта воўкі ў шкуры авечак. Шатан маскіруецца пад Бога. Тое, што называецца ў бабак малітвай — на самой справе заклінанне, якое мае абавязковы дадатак — абрад, звязаны з ужываннем свечак, вады, яечак, яшчэ невядома якіх магічных рэчаў. У тых атрыманых ад бабак «аздараўленнях» ёсць, як правіла, пабочныя эфекты. Чалавек атрымлівае фізічнае аздараўленне, а потым у яго разбураецца сям'я, пачынаюцца скандалы, п'янкі, іншыя праблемы, часта — духоўныя і псіхалагічныя. Людзі часам не разумеюць, што ён атрымлівае спецэфекты, якія здзяйсняе шатан, і які абавязкова за гэта потым возьме дарагі кошт, і хтосьці абавязкова пацерпіць — калі не «вылечаны», дык той, хто гэта робіць, ці члены яго сям'і, нават дзеці і ўнукі», — распавядае ксёндз Андрэй.

Ён нагадвае словы Езуса, што зброя хрысціяніна — пост і малітва.

1 лістапада Каталіцкі касцёл адзначае Дзень усіх святых.

«Касцёл — містычнае цела Хрыста. Касцёл складаецца з трох частак: пілігрымуючы на Зямлі, збаўлены — душы, каторыя знаходзяцца ўжо ў Божым Валадарстве, і тыя, каторыя яшчэ пакуль пакутуюць у чыстцы. Паміж гэтымі часткамі ёсць лучнасць, таму 1 лістапада мы просім заступніцтва ў святых, а таксама молімся за душы, якія пакутуюць пакуль у чыстцы», — нагадаў святар.

2 лістапада — дзень успаміну ўсіх памерлых. Таму хрысціянскія канфесіі нагадваюць вернікам, што варта было б замест таго, каб шалець з нячысцікамі, годна падрыхтавацца да важных дат. 

Читать полностью:http://naviny.by/rubrics/society/2013/10/31/ic_articles_116_183508/

http://naviny.by/rubrics/society/2013/10/31/ic_articles_116_183508/

Праздник Хэллоуин появился среди кельтских языческих племен Англии, Ирландии, Северной Франции (Гайи) еще в дохристианскую эпоху. 

Поклоняясь языческому богу Самхаину, друиды (кельтские жрецы) зажигали огромный костер, на котором совершали жертвоприношение князю тьмы и смерти. 

Отсюда и берет начало укоренившийся в языческом мире обычай бродить в ночь на Хэллоуин разряженными в костюмы привидений, ведьм и всяких других духов, символизирующих общение с загробным миром и нечистыми силами

Хэллоуин популярен среди новоявленных язычников, колдунов, дьяволопоклонников, ведьм.Они считают этот день своим. Поэтому в США многие американцы считают хэллоуин праздником сатанистов.

Отмечая этот нечистый праздник, люди предстают в образе бесов и ведут себя соответствующим образом, чтобы духи тьмы не догадались, кто перед ними на самом деле. Немногие в этот момент задумываются о том, что, перенимая образы сатанинской нечисти, а с ними в некоторой степени и бесовское мироощущение, уподобляют себя бесам и тем самым унижают и уничтожают свой образ, данный им Богом.

Важной особенностью подобного рода мероприятий является их антихристианская направленность. Празднование Хэллоуина свидетельствует о кризисе культуры, когда люди перестают различать добро и зло. 

Религиоведческий анализ ранее проводимых мероприятий, связанных с традициями празднования Хэллоуина, определенно квалифицирует их как ритуальные, ритуализированные или пародирующие формы религиозного языческого и сатанинского культа.
                                                       источник http://www.logoslovo.ru/forum/all/topic_1950/


"Читала в интервью со священником-экзорцистом, что родителям не рекомендуется на своих деток цеплять рожки и черепа, даже для забавы."   Алена Брамская(Никитич) 40 лет, Варшава, Польша

"Учавствуя в таком празднике и обобряя - вы помагаете злу или сатане распространяться и обрекаете своего ребенка на зависимость от зла. такой "праздник" обернется вам слезами (знаю по опыту -- в свое время не придавала тоже значения мультикам картинкам и т. д. с подтекстом разрушительным).

Почитайте книгу Джеймса Маньякала "Исцеление к новой жизни" или Яна Речека "Позволь ИИСУСУ изменить твою жизнь"

Ребенку да и взослому чтобы играть роль четтика нужно специальное благославение священника. А лучше  такие образа и в последствии идеалы не прививать ребенку. Известны случаи что после таких "безобидных" шалостей и экзорцист с трудом справляется. Не лезь броду не лезь в воду. Да и зачем вам учавствовать на балу нечисти пусть даже и ряженой. А кельту были язычники и то чему они покланялись в понятии христиан суть бесы -- причем с непокрытой личиной-- так они хотели задобрить дьявола и не важно как они его называли"   Светлана Борькина г.п.Красносельский, Беларусь  (  источник http://www.odnoklassniki.ru/group/47339516264453/topic/211427161861 )

Праздник Хеллоуин - это заигрывание с нечистой силой. Кажется игрой, шалостью. Но, шутки-шутками, а если нечистую силу открыто прославлять, усиленно призывать, то она придет к тем, кто ее зовет! Не стоит легкомысленно относиться к этому празднику. Уже точно известно, что после празднования Хеллоуина возрастает число преступлений, растет количество немотивированных самоубийств - все это нельзя скидывать со счетов. Мне как священнику приходилось сталкиваться с людьми, которые, «заигрывая с бесами» (гадание, «кручение тарелочки»), совершенно менялись - чувствовали неодолимую тягу свести счеты с жизнью, необъяснимую ненависть к близким, родным и т.д. Сатана сулит золото, а расплачивается черепками!       Иеромонах о.Ефрем, пресс-центр Якутской Епархии

Хэллоуин десятилетиями существовал в США и при этом был абсолютно чужд нашей стране. Никто не пытался его праздновать. Но потом кто-то стал целенаправленно пропагандировать его в Беларуси: кто-то начал под этот день обустраивать кафе, кто-то - продавать костюмы, кто-то - давать рекламу в прессе.

- Всякое общение с нечистой силой и всякое ей подражание вредно для христианина. Согласно учению церкви, черт является падшим ангелом. Всякий падший ангел хочет уничтожить хотя бы одну душу и потому никогда не сделает человеку ничего хорошего. Его действия не будут просто игрой или проказами. Человек не должен в это играть: кажущаяся игра может закончиться катастрофой.

- Известны случаи, когда христианин, нарядившись в черта в фильме, губил всю свою карьеру. Нечистая сила не оставляет человека без внимания. Когда человек ей подыгрывает и хочет веселиться с чертями в одной компании, это может привести к контакту с реальной нечистой силой.

- Как Хэллоуин влияет на маленьких детей?

- У детей не формируется чувство реальной опасности перед нечистой силой. Ребенок считает, что все это игры, сказка: сегодня он чертик, завтра - Баба Яга, послезавтра - еще какая-нибудь нечисть. Моральные ценности размываются, и человек не понимает, что нечистая сила - это абсолютное зло.

 Костюмы скелетов называют «издевательством над традицией почитания мощей»…

- В христианстве нет мертвых, все люди живы, тело может умереть, но душа продолжает жить. Мы предаем тело земле, но верим, что настанет воскресение. Поэтому мы не должны ни издеваться над ним, ни предавать останки поруганию.

«Празднование Хэллоуина, в котором чаще всего принимают участие дети и молодые люди, потенциально может стать первым шагом в сатанинскую секту».

- Как показывают опросы, горожане считают Хэллоуин веселым детским праздником…

- К сожалению, множество горожан - люди наполовину верующие. Если они и считают, что они христиане, то только формально, не понимая сути своей веры и многих духовных процессов. Эти люди не знают, что делают.

  священник минского Свято-Духова кафедрального собора Александр ШИМБАЛЁВ

...По словам архипастыря Луки, сегодня под видом празднования Хэллоуина на Украине происходит "реставрация древних культов служения силам зла". Если культура разрушает личность человека, то это не культура, а антикультура, отметил владыка. 

Хэллоуин очень плохо действует на психику детей, подчёркивается в обращении.

Яркие образы, отчетливая символика, а также групповой эффект совместного действа, негативного возбуждения (беснования) детей обеспечивают сильнейшее эмоциональное воздействие на всех участников. При этом происходит подмена и искажение общечеловеческих представлений о Добре и зле, Красоте и безобразии, Истине и лжи.

"В ходе празднования Хэллоуина происходит демонизация сознания детей. Детские страхи, неврозы, психические нарушения, немотивированная агрессия, самоубийства, ночные кошмары, "голоса", одержимость бесами – вот последствия такого "празднования". Хэллоуин – это не игра, это свидетельство поклонения дьяволу и силам зла. Разрушительное действие такого праздника очевидно", – заявил архиепископ Лука.
( источник http://www.logoslovo.ru/forum/all/topic_1950/)

Библия :

“Когда ты войдешь в землю, которую дает тебе Господь Бог твой, тогда не научись делать мерзости, какие делали народы сии: не должен находиться у тебя проводящий сына своего или дочь свою чрез огонь, прорицатель, гадатель, ворожея, чародей, обаятель, вызывающий духов, волшебник и вопрошающий мертвых; ибо мерзок пред Господом всякий, делающий это, и за сии-то мерзости Господь Бог твой изгоняет их от лица твоего; будь непорочен пред Господом Богом твоим; ибо народы сии, которых ты изгоняешь, слушают гадателей и прорицателей, а тебе не то дал Господь Бог твой.” (ВТОРОЗАКОНИЕ 18:9-14).

Они должны учить народ Мой отличать священное от несвященного и объяснять им, что нечисто и что чисто.” (ИЕЗЕКИИЛЬ 44:23).

“Истреблен будет народ Мой за недостаток ведения: так как ты отверг ведение, то и Я отвергну тебя от священнодействия предо Мною; и как ты забыл закон Бога твоего то и Я забуду детей твоих.” (OСИЯ 4:6).

“Наставь юношу при начале пути его: он не уклонится от него, когда и состарится.” (ПРИТЧИ 22:6)

“а кто соблазнит одного из малых сих, верующих в Меня, тому лучше было бы, если бы повесили ему мельничный жернов на шею и потопили его во глубине морской. Горе миру от соблазнов, ибо надобно придти соблазнам; но горе тому человеку, через которого соблазн приходит.” (ОТ МАТФЕЯ 18:6-7)

“Любовь [да будет] непритворна; отвращайтесь зла, прилепляйтесь к добру;” (К РИМЛЯНАМ 12:9).

“… итак отвергнем дела тьмы и облечемся в оружия света.” (К РИМЛЯНАМ 13:12).

“Не можете пить чашу Господню и чашу бесовскую; не можете быть участниками в трапезе Господней и в трапезе бесовской.” (1-е КОРИНФЯНАМ 10:21).

“Не преклоняйтесь под чужое ярмо с неверными, ибо какое общение праведности с беззаконием? Что общего у света с тьмою? Какое согласие между Христом и Велиаром? Или какое соучастие верного с неверным? Какая совместность храма Божия с идолами? Ибо вы храм Бога живаго, как сказал Бог: вселюсь в них и буду ходить [в них]; и буду их Богом, и они будут Моим народом. И потому выйдите из среды их и отделитесь, говорит Господь, и не прикасайтесь к нечистому; и Я прииму вас.” (2-е КОРИНФЯНАМ 6:14-17).

“и не участвуйте в бесплодных делах тьмы, но и обличайте.” (К ЕФЕСЯНАМ 5:11).

“Наконец, братия мои, что только истинно, что честно, что справедливо, что чисто, что любезно, что достославно, что только добродетель и похвала, о том помышляйте.” (К ФИЛИППИЙЦАМ 4:8).

“Дух же ясно говорит, что в последние времена отступят некоторые от веры, внимая духам обольстителям и учениям бесовским, через лицемерие лжесловесников, сожженных в совести своей,” (1-е ТИМОФЕЮ 4:1-2)

“Итак покоритесь Богу; противостаньте диаволу, и убежит от вас.” (ИАКОВА 4:7).

“Чистое и непорочное благочестие пред Богом и Отцем есть то, чтобы призирать сирот и вдов в их скорбях и хранить себя неоскверненным от мира.” (ИАКОВА 1:27).

“Возлюбленный! не подражай злу, но добру. Кто делает добро, тот от Бога; а делающий зло не видел Бога.” (3-е ИОАННА 11)

Dzisiaj o wykroczeniu przeciw I przykazaniu Bożemu 
oraz jak się ma halloween do Uroczystosci Wszystkich Swietych

http://youtu.be/qQ-yPrbJxCE



Halloween jako celebracja okultyzmu i satanizmu 
Diabelskie sieci na nasze dzieci 

Ks. dr Aleksander Posacki SJ 

-------------------------------------------------------------------------------- 

Coraz więcej dzieci, młodzieży, a także studentów jest zniewolonych duchowo. Korzystają z pomocy egzorcystów pomiędzy jedną a drugą lekcją lub bezskutecznie wałęsają się po klinikach psychiatrycznych, spotykając się ze szczerą bezradnością psychiatrów i terapeutów. Tymczasem liberałowie (w tym lewicujący, powierzchowni i niedouczeni katolicy), ateiści, wolnomularze, materialiści i sataniści - wszyscy zgodnie i od lat z uporem maniaka, jak nakręceni - serwują naszym dzieciom (w tym coraz częściej przedszkolakom) okultystyczne i satanistyczne rytuały, które w uproszczonej i szczątkowej formie kultywowane są podczas strasznego i niebezpiecznego "święta" Halloween, wywodzącego się z pogańskiego celtyckiego święta ku czci boga śmierci - Samhaina. 

W okultystycznej powieści "Harry Potter", rozpropagowanej przez amerykańską masonerię, nieprzypadkowo spotykamy Halloween jako jedno z najważniejszych świąt, celebrowane uroczyście jako Noc Duchów, co oznacza jednocześnie propagandę śmiercionośnego spirytyzmu, otwierającego na opętanie. Znaczenie tego dnia było szczególne w szkole Hogwart, gdyż, jak pisze w słowniku potterowskim A. Polkowski, tłumacz powieści J.K. Rowling: "W Hogwarcie w Noc Duchów odbywała się uczta w odpowiednio udekorowanej Wielkiej Sali" (A. Polkowski, J. Lipińska, Tezaurus, Harry Potter I-VII, Warszawa 2008, s. 232). 

W podobnie uroczysty sposób (co wielu upartym pseudokatolickim liberałom powinno dać do myślenia) Halloween "świętują" wszelkiego rodzaju sataniści. Według satanisty A. La Veya, założyciela Kościoła Szatana, "zaraz po dniu własnych urodzin dwoma najważniejszymi świętami są: Walpurgisnacht (Noc Walpurgii) i Halloween (lub wigilia Wszystkich Świętych)" ("Biblia Szatana" wydanie polskie, s. 110-112). Jak pisze dalej, pochodzi ono z czasów druidów, ale "w Szkocji święto to połączono z okresem, w którym duchy zmarłych, demony, czarownice i czarownicy byli szczególnie aktywni" (tamże). W tym czasie duchy, czarownice i demony mają szczególną moc - dodaje La Vey. Tu La Vey mówi prawdę. Oczywiście, że mają szczególną moc, jeśli znajdą się w polu zainteresowania, jeśli będą przywoływane, jak to dzieje się w wigilię 1 listopada czy w nocy z 31 października na 1 listopada - w Halloween. 

Pomimo faktu, że La Vey na poziomie deklaracji odżegnuje się od realnych ofiar z ludzi, wiemy z całą pewnością (na podstawie licznych świadectw byłych satanistów nawróconych na chrześcijaństwo), iż w owym dniu czy nocy składane są ofiary rytualne z małych dzieci. Jest to dosyć powszechne w odwiecznej tradycji satanizmu. Chodzi tu najczęściej o noworodki, które kobiety z grup satanistycznych rodzą specjalnie w tym celu (co również wiadomo ze świadectw nie tylko naocznych świadków, ale też bezpośrednio od osób, które wcześniej to praktykowały). W tym kontekście satanistycznego charakteru nabiera także śmiertelny grzech tzw. aborcji, który nie jest tylko grzechem przeciwko piątemu przykazaniu Dekalogu, ale może być interpretowany także jako grzech przeciwko pierwszemu przykazaniu Dekalogu (taka jest ranga teologiczna satanizmu), który jest grzechem większej rangi, ściągającym biblijne "przekleństwo" na każdego, kto dopuszcza się podobnych potworności. Wspomniani sataniści-mordercy łączą te zbrodnie w Halloween z celebracją tzw. czarnych mszy i orgii seksualnych, związanych z inicjacyjnym jednoczeniem się z demonami. 

Oswajanie dzieci z klimatem satanizmu 

Profaniczny kult czarnej mszy oraz klimat satanizmu obecne są w kultowej kreskówce (przeznaczonej dla dorosłych, a oglądanej przez 80 proc. dziesięciolatków) pt. "Włatcy móch" (władca much jest jednym z określeń Belzebuba w Biblii). Roi się w niej także od niespotykanych nigdzie w takiej kumulacji wulgaryzmów i bluźnierstw (granica między jednym a drugim jest wąska, a czasami żadna). Jest ona propagowana pod egidą głównego bohatera "Czesia" (istnieją już sprzedawane dla dzieci maskotki tej postaci), który jest żyjącym na cmentarzu trupem, "zombie", co także przywołuje tematy związane ze światem ciemności. 

Podobnie jest z Halloween. W tym czasie dzieci przebierają się za śmierć, duchy, czarownice, nietoperze, czarne koty, gobliny, zombie, sowy, wampiry, duchy, demony czy za samego diabła. Znaczna część z tych postaci to w tradycji europejskiej symbole szatana i jego pomocników. Oznacza to dotykanie rzeczywistości niebezpiecznych duchowo, ponieważ identyfikacja z tymi postaciami nie musi być wyłącznie psychologiczna, ale może dotyczyć wymiarów duchowych. Albowiem przywołując w ten sposób - poprzez wyobraźnię - złe moce, nawet nie do końca świadomie, można się otworzyć na opętanie. 

Nauka Kościoła o realnym istnieniu i podstępnym działaniu szatana jako bytu osobowego oraz o możliwości opętania diabelskiego jest oficjalną nauką Kościoła. Mówią o tym Kodeks Prawa Kanonicznego, Katechizm Kościoła Katolickiego oraz Nowy Rytuał Egzorcyzmów z 1999 r., czyli oficjalne dokumenty kościelne najwyższej wagi. Tyleż naiwne, co nieuczciwe bagatelizowanie istnienia i wpływu szatana przez niektórych katolików, nie wykluczając duchownych (zwłaszcza z kręgu "Tygodnika Powszechnego" i innych "katolickich" dodatków do "Gazety Wyborczej"), jest prywatną i do tego arbitralną opinią tych osób. Świadczy bowiem o ignorowaniu oficjalnej nauki Kościoła w tym względzie, a także o ogromnej i zawinionej ignorancji, gdy chodzi o działanie złego ducha w wymiarze praktycznym, egzystencjalnym i duszpasterskim. 

Na szczęście na potencjalne złe skutki zabaw związanych z praktykami Halloween zwracali już wielokrotnie uwagę biskupi katoliccy z Polski, Włoch, Francji, a także rosyjscy duchowni prawosławni oraz przedstawiciele francuskiego Kościoła protestanckiego. Przeciw coraz modniejszemu "świętowaniu" Halloween występują zgodnie różne chrześcijańskie wyznania. Nie jesteśmy więc sami i niech nam nie wmawiają różni liberałowie, że nasze protesty są jakąś przesadą, bo wtedy jeszcze głośniej będziemy mówić o ich zdradzie, zwłaszcza jeśli będą występować jako chrześcijanie czy katolicy. 

Konieczność jednoznacznego wyboru w sytuacji pomieszania pojęć 

W zeszłym roku pisała słusznie J. Knie-Górna na temat Halloween w poznańskim "Przewodniku Katolickim": "Osoba wierząca nie może być tolerancyjna wobec zła. We współczesnym świecie coraz częściej pod pojęciem tolerancja kryje się wiele działań, które nie tylko niszczą człowieka, ale też oddalają go od Boga. Obecne próby nacisku na łączenie Halloween z dniem Wszystkich Świętych są oczywistym przykładem kompletnego zagubienia duchowego oraz braku uporządkowania w sferze wartości religijnych" ("Przewodnik Katolicki", listopad 2007). 

Pomieszanie pojęć także w wymiarze religijnego synkretyzmu, któremu sprzyja nawet naukowe religioznawstwo (wyrosłe zresztą z teozofii), utrudnia egzystencjalne wybory w wymiarze wiary. Pomieszanie pojęć występuje w jeszcze większym stopniu w kulturze masowej, w popkulturze, w pismach kobiecych i ezoterycznych, które zyskują coraz większą popularność. Brak wyraźnego wyboru też jest wyborem, który popycha ludzi w stronę niebezpiecznych duchowych inicjacji, polegających na otwarciu się na duchowy świat. 

Pisałem w tym samym poznańskim "Przewodniku Katolickim", że interpretacja psychologiczna czy antropologiczna w przypadku Halloween z pewnością ma swoje miejsce ("cień", "logika nocy", celebracja "chaosu", "dionizyjskie upojenie"). Nie jest ona jednak wystarczająca. Nie można bowiem pomijać czynnika realizmu, który może przebijać z tej mrocznej tradycji, będącej w istocie formą inicjacji w świat okultystyczny czy demoniczny. Tak jest pomimo tego, iż Halloween jest konstrukcją sztuczną i eklektyczną, co nawet może być jeszcze bardziej niebezpieczne, gdyż naprowadza skojarzeniowo na jednocześnie wiele typów niebezpiecznych tradycji, inicjacji i wierzeń. Czasem jest to także okazją do manifestacji niebezpiecznych społecznie obyczajów, jak np. w Nowym Jorku, gdzie są parady organizowane przez homoseksualistów, a najbardziej znana odbywa się w dzielnicy Greenwich Village. 

Zresztą już same symbole czy raczej znaki, jak śmierć, krew czy duchy (np. przebieranie się w różne kostiumy ma na celu zmylenie duchów, które wedle tych wierzeń mają przychodzić ostatniego dnia października do ludzi), otwierają na rzeczywistość duchową, która przekracza wymiar psychologiczny, odnosząc się do sfery światopoglądu lub religii. Jest to forma inicjacji, ale w niewłaściwą stronę. Można mówić tu kontrinicjacji - o czym już wielokrotnie pisałem - jako rzeczywistości przeciwnej inicjacji chrzcielnej, z wszystkimi, tego faktu następstwami. 

Jest to tym bardziej groźne, że Halloween łączy się z uroczystością Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym i które sprowadzane są najczęściej jednostronnie do Święta Zmarłych. Temu pomieszaniu sprzyja kontekst semantyczny, gdzie angielskie "Hallowe'en" pochodzi od słowa "halow" - "święty", zaś zupełnie podobnie brzmiące i posiadające ten sam rdzeń językowy to "All Hallows Eve" - "Wigilia Wszystkich Świętych". Wszystko to powoduje wzmocnienie tradycji Halloween i jednocześnie osłabienie tradycji chrześcijańskiej w jej powadze i właściwym znaczeniu, np. przypomnienia teologii czyśćca i konieczności modlitwy za zmarłych, a nawet sprzyja sprowadzeniu jej na niewłaściwe tory niebezpiecznych skojarzeń, takich np. jak spirytyzm, niebezpieczna praktyka otwierająca na opętanie. 

Zamiast wołania do Boga o zbawienie dusz, mamy więc wywoływanie duchów (taka jest definicja spirytyzmu). Zamiast modlitwy - mamy zaklęcia. Zamiast religii - magię. Zamiast łaski Bożej Ducha Świętego - narażanie się na agresję i niełaskę duchów nieczystych. Zamiast poważnych duchowych decyzji, mamy niepoważne igranie z zabójczym ogniem zwodniczych duchów. Tradycja Halloween popularna jest w Anglii (kolebce zachodniego spirytyzmu) i Ameryce, gdzie tradycje protestanckie nie znają czyśćca i nie mają dobrze rozwiniętych teologii pozagrobowych, co może być bardzo zwodnicze. W tym kontekście cytowany już A. Polkowski poucza dzieci czytające "Harry'ego Pottera", iż "w Anglii istnieje tradycja, że w wigilię Wszystkich Świętych duchy zmarłych, które nie spoczęły w pokoju, nękają żyjących, by im ten spokój zapewnili" (A. Polkowski, J. Lipińska, dz. cyt., s. 231). Jednak w naszej tradycji życia pozagrobowego tylko złe duchy mogą nękać ludzi, często imitujące zresztą duchy zmarłych, co jest typowe dla spirytyzmu. 

Słaba znajomość eschatologii katolickiej przez Polaków przywołuje także otwartość na doktrynę reinkarnacji - sprzeczną z dogmatem o zmartwychwstaniu - która zresztą często występuje w ideologii spirytyzmu. Problem reinkarnacji - jako jednego z rozstrzygnięć eschatologicznych - obecny w tradycji orientalnej, gnostyckiej i neognostyckiej, spirytystycznej i neopogańskiej, jest potężną propozycją światopoglądową, którą w Polsce i w Europie akceptuje ok. 25-30 proc. ludzi. Koresponduje to z badaniami przeprowadzanymi wśród polskich katolików, dotyczącymi kwestii życia po śmierci czy problemów eschatologicznych. 

Co do stosunku Polaków do kwestii eschatologicznych to z badań sondażowych przeprowadzonych w latach 90. i cytowanych przez ks. prof. J. Mariańskiego w 2001 r. wynika, że tylko około dwie trzecie Polaków wierzy w katolickie dogmaty eschatologiczne (nieśmiertelność duszy, życie pozagrobowe, niebo, piekło, Sąd Ostateczny). Z badań RAMP (Religious and Moral Pluralizm) wynika nawet, iż jedynie co czwarta osoba wierzy w katolicką interpretację tego, co przydarza się człowiekowi po śmierci. W tym kontekście reinkarnacja czy problematyczne, a nawet niebezpieczne duchowo teorie R. Mooddy'ego i E. Kübler-Ross (które także otwierają się na reinkarnację) dotyczące rzekomego "życia po życiu" mają sprzyjający kontekst dla przyjęcia. 

Nieprzypadkowo więc Halloween obecny jest w domach kultury, szkołach, a nawet coraz częściej w przedszkolach i zwykle łączy się z propagowaniem okultyzmu (np. wróżbiarstwa). Zdarza się, że na takie imprezy zaprasza się zawodowe wróżki oraz innych okultystów (podobnie dzieje się w przypadku problematycznego zwyczaju zwanego andrzejkami). Różne formy okultyzmu wzajemnie się przyciągają. Badania naukowe wykazują, że żaden okultysta nie zajmuje się nigdy jedną formą okultyzmu, ale uprawia ich wiele, gdyż poszukując wiedzy i mocy, nie potrafi zatrzymać się, ale kierowany jest faustowskim pędem ku nieskończoności imitującej zbawienie. Pojawia się problem imitacji, czyli pomylenia oryginału z podróbką, tak nieuchronny w sytuacji pomieszania pojęć. 

Tymczasem potrzebujemy egzystencjalnej decyzji dotyczącej zbawienia. Jasność obrazu ułatwia decyzję, która jest niezbędna w obliczu zbawienia wiecznego. Negacja grzechu, piekła i szatana - prawd teologicznych ściśle związanych ze sobą - może przeszkodzić w tym fundamentalnym, egzystencjalno-duchowym wyborze, który otwiera na działanie łaski. Te ważne dogmaty wiary są jednak banalizowane poprzez propagandę Halloween, także dlatego, że negowane są dużo wcześniej na poziomie teologii, a nie tylko praktycznych zachowań. Potrzebujemy więc przypomnienia nauki Kościoła w kwestiach eschatologicznych, rozeznania duchowego w oparciu o te prawdy ostateczne, a następnie właściwych wolnych decyzji, decydujących o życiu wiecznym, zbawieniu, wiecznej szczęśliwości. Przypomina nam o tym szczególnie święto Wszystkich Świętych oraz Dzień Zaduszny, czyli wspomnienie naszych drogich zmarłych, którym winniśmy modlitwę, a nie tylko zwyczajną wdzięczność.

2 TM, 2,3 : „co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych. Weź udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!” 

Церковь — это не избранная элита, а дом для всех.

Обращаясь к более 80-ти тысячам верующих, которые, несмотря на дождливую погоду, собрались на Общей Аудиенции, состоявшейся на площади Святого Петра в среду 9 октября 2013, Папа Франциск сосредоточился на одной из характеристик Церкви, то есть на ее соборности, 
прежде всего, на том, что значит быть католиком.

Дорогие братья и сестры, добрый день! Сегодня такая плохая погода, удивляюсь, что вы собрались!

«Верую в единую, святую, вселенскую Церковь …». Сегодня будем размышлять над такой характерной чертой Церкви как «католичность». Прежде всего: что значит «католический»? Это слово происходит от греческого «kath’olòn», что означает «согласно всему», означает вселенскость. Каким образом эта вселенскость касается Церкви? В каком смысле говорим, что Церковь является католической? Я бы разделил на три главных значения.

1. Во-первых. Церковь католическая, поскольку является пространством, домом, в котором нам проповедуют веру во всей ее целостности, где спасение, которое нам принес Христос предлагается всем. Церковь позволяет нам встретить милосердие Бога, который нас изменяет, потому что в Нем присутствует Иисус Христос, дает истинное исповедание веры, полноту сакраментальной жизни, подлинность священства. В Церкви каждый из нас находит то, что необходимо для того, чтобы верить, чтобы жить как христиане, чтобы стать святыми, чтобы быть паломниками в каждом месте и во всякое время.

Чтобы привести пример, можем сказать, что это подобно жизни в семье. В семье мы получаем все то, что позволяет нам расти, созревать, жить. Невозможно расти самому, невозможно самому научиться ходить, но мы ходим, растем в определенном сообществе, в семье. Так есть и в Церкви. В Церкви мы можем услышать Слово Божие, будучи уверенными, что это послание, которое нам дал Господь. В Церкви можем встретить Господа в таинствах, которые являются открытыми окнами, через которые мы получаем свет Бога, потоками, в которых черпаем жизнь от самого Бога. В Церкви мы учимся жить сопричастностью, любовью, происходящих от Бога. Каждый из нас может сегодня задать себе вопрос: как я живу в Церкви? Когда иду в церковь, то куда я иду: в конюшню или на футбольный матч, на ужин? Когда иду в церковь, как принимаю дары, которые Церковь дает мне для роста, для созревания как христианина? Или я участвую в жизни сообщества, или иду в церковь и замыкаюсь в своих проблемах, изолируясь от других людей? В этом первом значении Церковь является католической, поскольку является домом для всех. Все являются детьми Церкви и имеют свое место в этом доме.

2. Второе значение: Церковь католическая, поскольку является вселенской, рассеянной по всему миру и проповедующей Евангелие каждому человеку. Церковь не является элитарной группой, не относится только к отдельным лицам. Церковь не замыкается, она является посланной ко всему человеческому роду. Она является единой Церковью и присутствует также в своих маленьких частях. Каждый может сказать: мой приход — Католическая Церковь, потому что он также является частью вселенской Церкви, имеет полноту дара Христова, веру, таинства, священство служение. Он находится в единстве с епископом, с Папой и открыт для всех без различия. Церковь не есть только в тени нашей колокольни, но охватывает широкий диапазон людей, народов, исповедующих ту же веру, питающихся той же Евхаристией, которым служат такие же пастыри. Поэтому нужно находиться в общении со всеми Церквями, со всеми католическими сообществами всего мира, малыми или большими! Это прекрасно! Более того, чувствовать, что все мы посланы на миссию, как малые сообщества, так и большие, все мы должны открыть наши двери и выйти проповедовать Евангелие. Поэтому поставим себе вопрос: что я делаю для того, чтобы передавать другим радость от встречи с Господом, радость от принадлежности к Церкви? Возвещение и свидетельства веры не является делом немногих, оно касается также меня, тебя, каждого из нас!

3. Третья и последняя мысль: Церковь католическая, потому что является «домом согласия», где единство и многообразие объединяются, чтобы стать богатством. Поразмышляем над образом симфонии, что означает согласие и гармонию. Различные инструменты звучат вместе, каждый из них сохраняет свой неповторимый тембр, а их характерное звучание гармонизирует в одно целое. Есть также тот, кто управляет — дирижер, а в исполнении симфонии все инструменты звучат «гармонично», хотя и не заглушается тембр каждого из них, особенность каждого из них, а наоборот — очень ценится.

Этот красивое сравнение говорит нам, что Церковь похожа на большой оркестр, в котором существует многообразие. Мы все не являемся одинаковыми, и не должны быть одинаковыми. Мы все разные, каждый со своими особенностями. И это в Церкви прекрасно! Каждый вносит свою специфику, то, что получил от Бога, чтобы обогатить, одарить других! Среди различных составляющих существует это многообразие, но оно не ведет к конфликту, не ведет к противопоставлению друг другу. Это многообразие, которое гармонично сочетает Святой Дух. Именно Он является истинным «Учителем», сам Он является гармонией. Задумаемся сейчас: в наших общинах мы живем гармонией или ссоримся между собой? В моей приходской общине, в моем движении, в котором я переживаю свою принадлежность к Церкви есть сплетни? Если есть сплетни, тогда нет понимания, есть борьба, а это — не Церковь. Церковь понимает всех и не сплетничает. Или мы принимаем других, принимаем, что существует соответствующее многообразие, что другой человек мыслит по-другому. Даже в одной вере можно мыслить по-другому. Или мы имеем склонность унифицировать все? Но однородность убивает жизнь. Жизнь Церкви является многообразием, а если пытаемся всем навязать эту однородность, то все убиваем. Попросим Святого Духа, Который творит это единство, в многообразии и гармонии, чтобы сотворял нас все более «католическими», то есть детьми в этой Церкви, которая является католической и вселенской! Спасибо!

http://papafranciscus.ru/

13 октября Папа Римский Франциск вновь посвятит мир Пренепорочному Сердцу Девы Марии

"У канцы Маё Беззаганнае Сэрца затрыумфуе ! "

Сястра Луцыя кажа 19 кастрычніка 1943 г.: 

“Давярайце! Як вы ведаеце, абяцанне з’яўляецца ўмоўным: калі перастануць абражаць Бога, калі будуць прыносіць ахвяры, калі пачнуць маліцца”.

Гэтых “калі” ня шмат. Умоўнасць фацімскіх абяцанняў скіроўваецца да некалькіх падставовых заклікаў. Сярод іх: інтэнцыя ўзнагароды за грахі, малітва на ружанцы, прысвячэнне Беззаганнаму Сэрцу Марыі, жаданне больш пазнаць і мацней любіць нашую нябесную Маці.

УЗНАГАРОДЖВАЕМ

Найсвяцейшая Маці, якая глядзіць на нашае жыццё з перспектывы неба, вельмі сумная. Яна плача. Такі вобраз Марыі прыносяць нам фацімскія аб’яўленні і тыя, якімі нас узбагаціла неба пасля 1917 года. Маці Божая плача не таму, што ты нешчаслівы “тут і цяпер”, што ў цябе кволае здароўе. Яна сумуе не таму, што ў цябе хворыя дзеці, што можа праз хвіліну ты застанешся без працы. Калі Яна плача, то гэта таму, што тваё збаўленне ў небяспецы. Гэта адзіная перспектыва, якой кранаюцца фацімскія аб’яўленні. Марыя бачыць, як выглядае гэты свет… і плача.

Сястра Луцыя падкрэслівала, што Маці Божая часта была вельмі сумная. Мы ўжо ведаем прычыну болю, смутку і слёз Найсвяцейшай Маці. Можа пачынаем разумець, чаму Яе фігуры плачуць сёння, плачуць нават крывавымі слязамі. Сярод зацверджаных сёння Касцёлам аб’яўленняў, якія ў гэты момант мы можам узгадаць, няма Маці Божай Радаснай, заўсёды ёсць толькі Маці Божая Балесная. Адказ на пытанне, чаму так адбываецца, дае нам найважнейшы выраз Маці Божй у Фаціме 13 ліпеня 1917 года: “Бо шмат душ ідзе на вечнае асуджэнне”. 

Менавіта таму неба так шмат кажа пра Беззаганнае Сэрца Марыі: гэта дадзены Богам паратунак супраць вандроўкі тлумаў людзей да пекла. Некаторыя сёння кажуць, што пекла пустое. А ў той жа час Маці Божая падкрэслівае, што ідзе туды шмат, шмат грэшнікаў. І плача.

Хтосьці ў гэты момант запытаецца: “Як мы можам дапамагчы Марыі?” Адказ прыходзіць з Фацімы і называецца “узнагарода”. І зноў у сучасным, новым свеце мы вяртаемся да таго, што ў Касцёле з’яўляецца традыцыйным. Да парадаў святых.

Узнагарода з’яўляецца галоўнай, бо “Марыя жадае, каб мы прынялі Яе спосаб мышлення” (св. Людовік). Сястра Луцыя пісала: “Узнагараджальнае ахвяраванне бярэ ўзор з Марыі, якая збірала ў сваім сэрцы ўвесь боль і цярпенне, каб ахвяраваць іх Айцу дзеля збаўлення свету, як узнагароду за грахі”. Менавіта так павінна выглядаць нашае жыццё. Нам трэба быць “марыйнымі”, а гэта азначае, што нам трэба, як Яна, ахвяроўваць усё ў сваім жыцці Богу дзеля збаўлення грэшнікаў. Нам трэба да кожнай працы, намагання, цярпення дадаць інтэнцыю ўзнагароды. Нават нашае шчасце і радасць могуць быць формай узнагароды, калі мы памятаем у гэтыя хвіліны пра Бога і ахвяруем іх за тых, што “ідуць на вечнае асуджэнне”. Мы можам сказаць: “Госпадзе, дзякую Табе за гэтую хвіліну радасці і шчасця, якую Ты падарыў мне. Прашу Цябе, няхай тыя, каму пагражае пекла, напоўняцца самай вялікай радасцю: радасцю неба! Няхай яны будуць шчаслівымі самым вялікім шчасцем: шчасцем на вякі!”.

Ян Павел II вучыў, што ў нас павінна з’явіцца катэгорыя “ахвяравання сябе дзеля навяртання грэшнікаў”, таму што “Бог даручыў людзям збаўленне іншых людзей”.

Гэты ж самы папа паказаў, што для самых адважных душ была падрыхтавана самая дасканалая ўзнагарода: праз пакуту. Тыя, што не баяцца пайсці на вяршыню еднасці з Богам крыжовым шляхам, павінны праз пакуту ўзнагародзіць Марыі за боль, які прычыняюць Ёй грэшнікі.

Прыкладам гэтага шляху з’яўляецца жыццё Александрыны Марыі дэ Коста (1904-1955), якая жыла побач з Фацімай і якую Хрыстос папрасіў прыняць пакуты ў інтэнцыі ўзнагароды за грэшнікаў. На гэты шлях указаў Касцёл, калі ў 1955 годзе Ян Павел II беатыфікаваў Александрыну. Указала на яго сястра Луцыя, якая аддала сваё жыццё менавіта ў гэтай інтэнцыі, а Бог жадаў, каб яна жыла доўга і шмат пакутвала. Указаў на гэта і Святы Айцец Ян Павел II, які пасля замаху на сваё жыццё і знаёмства з фацімскімі дакументамі склаў сябе на ахвярным алтары – зноў за грахі свету.

Гэта асаблівая ласка. Гэта асаблівае пакліканне, якое сёння Бог дае можа часцей, чым раней. Гэта шлях абраных душ, якія ўратуюць свет.

МОЛІМСЯ НА РУЖАНЦЫ

Ружанец з’яўляцца ў самым пачатку аб’яўленняў і завяршае іх. У маі 1917 г. Найсвяцейшая Маці просіць: “Штодзённа маліцеся на ружанцы, каб выпрасіць супакой для свету і заканчэнне вайны”. У кастрычніку Яна кажа, што з’яўляецца “Маці Божай Ружанцовай”.

Шмат ужо было сказана пра ружанец. Тут хопіць двух заўваг.

Па-першае, памятаем, што плённасць Ружанца звязана са штодзённай малітвай на ім. Гэтая малітва падобная да навэнны: яна прыносіць плёны неба, калі мы паказваем, як моцна нам патрэбная дапамога неба. Гэтым доказам з’яўляецца вытрыванне, большае за хвіліны ўзнёсласці, пачуцці і запал, мацнейшае за крызісы, недахоп часу, нежаданне і стомленасць. Вытрывалы Ружанец заўсёды выслухоўваецца. Ці не пра гэта казала Маці Божая Фацімская, калі запэўніла, што “Францішак пойдзе да неба, аднак яму трэба шмат маліцца на ружанцы”? Ці не на гэта Яна звяртала нашую ўвагу, калі запэўнівала, што хворы “будзе аздароўлены, аднак яму трэба ўвесь год маліцца на ружанцы”

Другая заўвага датычыцца спосабу малітвы ружанцовай. Няхай будзе досыць слоў Яна Паўла II, які перасцерагае, што ружанцовая малітва без медытацыі падобная да мерцвяка (!). Няхай будзе досыць парады Яна Паўла II, каб ружанец зноў стаўся малітвай біблійнай і кантэмпляцыйнай, у якой з увагай мы разважаем Боскія таямніцы. Зрэшты, было б добра, каб наш позірк мог у гэтую хвіліну засяроджвацца на Боскіх абразах…

Не маліся на ружанцы, як чалавек пазбаўлены Божых ведаў. Пазнавай прыгажосць гэтай малітвы. Вучыся маліцца так, як Намеснікі св. Пятра, і стане яна для цябе вялікай падтрымкай у вандроўцы да святасці і закліканнем Божай дапамогі, асабліва для тых, каму найбольш патрэбная Божая міласрнасць”.

“БОЛЬШ ВЯДОМАЯ І КАХАНАЯ”

Ці памятаеце вы, што 13 ліпеня 1917 г. Найсвяцейшая Маці сказала ў Фаціме: “Езус жадае, каб Я была больш вядомая і каханая”?

Ці вы ведаеце, што выкананне гэтай просьбы мае фундаментальнае значэнне: для нашага жыцця і для лёсу света?

Пачні больш Яе пазнаваць і любіць, і ў тваім сэрцы народзіцца святое, духоўнае прагненне. Яно будзе ўсё больш прыцягваць цябе да еднасці з Марыяй да такога ўзроўня, што ты станешся Яе дзіцём і Яе адлюстраваннем. Сам пра тое не ведаючы, ты адкрыешся на вялікае мора ласкаў, і як Марыя зможаш стаць пасрэднікам для іншых.

Свет стане лепшым, калі прыхільнікі Маці Божай будуць старанна выконваць усе Яе просьбы, ад чаго, як мы чытаем у фацімскім пасланні, залежыць гісторыя чалавецтва. Ружаноцвая малітва будзе больш дасканалай, давер 

– больш поўным, пакута і ахвяры – больш свядомымі і бескарыслівымі, узнагарода – усеагульнай і стараннай. Без пазнання і любові да Марыі нельга аддаваць Ёй сапраўдную пашану і (наколькі гэта можа зрабіць чалавек) дасканала выканаць усе Яе жаданні і прагненні.

Калі ты любіш Маці Божую, то напэўна хочаш кахаць Яе яшчэ больш – бо такая прырода любові. А калі любоў патрабуе ўсё большага пазнання, ты несумненна хочаш ячшэ больш ведаць пра Марыю. Тым больш, што Яна сама аб гэтым просіць, сама хоча быць “больш вядомай і каханай”.

Гэтая фацімская просьба з’яўляецца ключом да новага, лепшага света і не з’яўляецца перабольшваннем.

ПРЫСВЯЧАЕМ СЯБЕ БЕЗЗАГАННАМУ СЭРЦУ

У Фаціме Марыя абвясціла: “Я прыйду, каб папрасіць аб прысвячэнні Расіі майму Беззаганнаму Сэрцу”. Праз дванаццаць гадоў Яна перадала Луцыі дробязі “прысвячэння, якое навяртае”.

Прысвячэнне Расіі наверне Расію. Прысвячэнне нас саміх наверне нас… Гэтыя два вымярэнні прысвячэння (Расія і мы) зноходзяцца ў цэнтры фацімскага паслання.

Важнасць гэтага акту паццвярджае сама сястра Луцыя, пішучы: “Калі не будзе здзейснены гэта акт (прысвячэнне Беззаганнаму Сэрцу Марыі), вайна скончыцца, але толькі тады, калі пралітай крыві пакутнікаў будзе так шмат, што яна супакоіць Справядлівасць Божую”. У прысвячэння ёсць моц спыняць войны, змяняць бег гісторыі. Яно робіць так, што Богу не трэба ўжываць сваё прадбачлівыя, але па-людску вельмі цяжкія сродкі, нават такія, пра якія ўзгадвалася ў Фаціме – “пакутніцтва справядлівых”. Досыць прысвячэння. Прысвячэння сапраўднага, плённага, большага за звычайную пабожную формулу…

Такое прысвячэнне з’яўляецца пачаткам трыюмфу Беззаганнага Сэрца Марыі. Такім было прысвячэнне свету ў 1984 г.

І зноў найважнейшым з’яўляецца нашае асабістае вымярэнне: нашае прысвячэнне. Кажа пра гэта сястра Луцыя ў сваіх нескончаных запісах, у якіх прысутнічаюць апошнія разважанні над аб’яўленнямі ў Фаціме. Яна растлумачвае, што прысвяціць сябе Беззаганнаму Сэрцу Марыі гэта “прысвяціць сябе камусьці”. Гаворка ідзе аб “прысвячэнні нас саміх”, або вырачэнні саміх сябе, каб нашыя сэрцы маглі напоўніцца Богам. Сястра Луцыя паслугоўваецца вельмі дакладнай мовай, бо яна ведае, што на самай справе гаворка ідзе аб падпарадкаванні нашай волі Богу, але такія словы для большасці з нас вельмі абстрактныя, бо яны не прыцягваюць і не змяняюць. 

Таму фацімская візіянерка паслугоўваецца іншай мовай. Яна піша, што прысвячэнне сябе Беззаганнаму Сэрцу Марыі гэта “прысвячэнне сваіх нядобрых схільнасцяў, вырачэнне сваіх грэшных упадабанняў, якія бяруць пачатак у ганарлівасці, эгаізме, жаданні выгады, амбіцыях”. Яна выясняе, што гаворка ідзе аб прысвячэнні, “да якога кожны з нас павінен сябе прымусіць, каб пакінуць жыццё ў граху і ісці шляхам павагі, чысціні, справядлівасці, праўды і любові”. Гэта таксама прысвячэнне сябе патрэбам бліжняга, мы “павінны дапамагаць бліжняму ў яго патрэбах, дапамагаць яму (…) вырашаць яго цяжкасці, дапамагаць яму, каб ён перамог спакусы і небяспекі, якія вядуць яго на дрэнны шлях; аддаць тое, чаго ў нас зашмат, каб дапамагчы тым, хто нічога ня мае; ахвяраваць сваю малітву і прысвячэнне за тых, каму найбольш патрэбна вера, надзея і любоў, дзякуючы чаму яны ўвойдуць на сцежкі супакою, яснасці, праўды і справядлівасці”.

Калі ты жывеш такім чынам, Тваё прысвячэнне, аднаўлянае кожны дзень, пачынае прыносіць плёны надзвычайнасці ў такім памеры, якім хоча Бог. Іншымі словамі, яно пачынае быць маторам Тваёй святасці і начыннем перабудовы свету.

http://sercamaryi.blog.tut.by/2012/10/31/chast-tretya-ili-vse-yavlyaetsya-uslovnyim/

У Гродзенскай дыяцэзіі будзе ладзіцца Марыйны дзень