Там, слухаючы размовы святароў, якія планавалі арганізаваць выезд на рэкалекцыі ў Варшаву з а. Джонам Башаборам, я вельмі шкадаваў, што не запісаўся. Але было ўжо позна. І нікому я аб гэтым не казаў.
Раптам кс. Алег, пробашч парафіі ў Лядску, спытаў у мяне: “Ці хацеў бы айцец паехаць у Варшаву на рэкалекцыі?” (таму што нехта са святароў адмовіўся). Я, канешне ж, адразу згадзіўся. Пасля тыдня рэкалекцый у Навагрудку, пасля вольнага тыдня, атрымалася, што я зноўку на рэкалекцыях.
Атмасфера, клімат паміж святарамі там былі цудоўныя. Супольнае перажыванне радасці са святарства, абмен вопытам. Адчувалася ўздзеянне Святога Духа. Асабістыя і сумесныя малітвы, добразычлівасць, узаемадапамога і вялікае шчасце ад таго, што нам, святарам, Бог спасылае шматлікія дары, нягледзячы на нашую асабовасць. Было вельмі шмат рэфлексіі (аналізавання) над сваім пакліканнем, святарствам, як яго перажываю, як выкарыстоўваю Божыя дары на служэнне людзям. Зусім па-новаму ўспрымалася чытанне і разважанне Божага Слова. Падчас малітоўных разважанняў я параўноваў Божае Слова, якое пачуў падчас рэкалекцый з Навагрудка, са сваіх святарскіх пасвячэнняў, прыміцый (на сваім прыміцыйным абразе я запісаў наступныя словы: “…калі ты прыйшоў у гэты свет – я асвяціў цябе, прарокам для народаў я паставіў цябе. Не бойся, я з табой, каб абараняць цябе” (Ян 1, 5-8). У Навагрудку я пачуў словы Пана Езуса, скіраваныя да мяне падчас малітвы: “Я з табою. (…) Ты мой”.
У Варшаве: “Я з табою. Ты мой. Я ніколі не пераставаў цябе любіць”. І тады дзесьці ўнутры я адчуў вялікую перамену, нібы штосьці зламала мяне, я расклеіўся і сказаў: “Пане Езу, Ты перамог! Дзякую Табе! Віншую Цябе! Я Твой. Дзякую, за тое, што Ты ніколі не пераставаў мяне любіць, што не перакрэсліў мяне, не сумняваўся ўва мне…”. Тое, што я перажыў, было далікатным дотыкам, поўным незразумелай, пераўзыходзячай мой чалавечы розум благаслаўлёнай любові і адначасова з гэтым пачуццё сваёй слабасці, я не мог знайсці слоў падзякі за Божую дабрыню. Тады я зразумеў, колькі павагі ў Бога да чалавека, як Ён моцна яго любіць, і які Ён усемагутны і адначасова далікатны.
Перад гэтай малітвай на працягу дня я перажываў адарацыю Найсвяцейшага Сакрамэнту. З-за шчасця, якое я адчуў, я не мог заснуць. Мой пакойчык знаходзіўся непадалёк капліцы. Пасля супольнай малітвы, апоўначы, я пайшоў туды. І там, аднавіўшы свае манаскія абяцанні, бо з’яўляюся айцом-рэдэмптарыстам, я амаліў шмат сваіх спраў. Разважаў над Словам Божым. Я разгарнуў Біблію на выпадковай старонцы і прачытаў (Іс 43): “Ня бойся, бо Я адкупіў цябе, назваў цябе імем тваім; ты – Мой (…) ты дарагі ў вачах Маіх, і Я палюбіў цябе (…) Ня бойся, бо Я з табою”. Я палаў міласцю да Бога, а сэрца хацела выскачыць з грудзей ад шчасця. Акрамя таго, за мной “хадзілі” словы св. Паўла Апостала: “Дык жа, ці ясьце, ці п'яце, ці (іншае) што робіце, усё рабеце на славу Божую,” (1 Кар 10, 31).
Затым я таксама абдумаў план, як вырашыць некаторыя праблемы, узнікаючыя св. Імшы, пасля вяртання з рэкалекцый. Раней, пасля розных харызматычных духоўных практыкаванняў з а. Руфусам ці а. Джэймсам у мяне ўзнікалі цяжкасці падчас св. Імшы – раптам мой голас дрыжаў, або я не мог вымавіць ні слова, або пот выступаў на твары, мне рабілася дрэнна падчас чытання Евангелля, а пасля асвячэння я не мог прамовіць словы: “Дух Святы”. Гэта адбывалася на працягу некалькіх св. Імшаў, якія я цэлебраваў непасрэдна пасля рэкалекцый. Пасля апошніх рэкалекцый з а. Джэймсам у ліпені 2012 г. праблемы працягваліся да Вялікага посту 2013 г. Тады нада мной памаліўся кс. Ян Рэчак у Росі, і сястра Станіслава сказала, што з’яўляецца ўсяму прычынай. Да гэтай пары ў мяне не было праблем з малітвай у часе св. Імшы. Людзі бачылі, што нешта не так, і давалі мне розныя лекі, таблеткі, але я не браў іх, толькі прасіў аб малітве. Сястра дала мне выпіць вады, але гэта не дапамагло. Часам на Літургіі я спыняўся і сядаў на хвіліну.
Навучаны досведам апошніх гадоў не хачу рабіць шуму. Таму ў тую ноч у капліцы, пасля досведу Св. Духа, я абдумаў план. У маёй парафіі ёсць “маргарыткі” і міністранты. Я папрашу іх у закрыстыі аб малітве, калі буду рыхтавацца да св. Імшы. Яны будуць маліцца так: “Пане Езу, дапамажы а. Раману адправіць св. Імшу”. Ці ж не цудоўна? Сапраўды, але я ў гэтым да канца не перакананы. Навошта гэты шум у закрыстыі, растлумачванне… Нешта не так.
Ноччу, пасля малітвы, у 2.30 я пайшоў спаць і ўвесь час разважаў над гэтым. Зранку ў 5.30 я прачнуўся і хацеў прыняць душ. Ізноў у мяне ў галаве ўсплылі словы св. Паўла Апостала (1 Кар 10, 31) перад прыманнем душа “… ці іншае што робіце …”, і тут у мяне узнікла думка. Чую ў сэрцы: “Навошта маеш Духа Святога? Навошта Я табе Яго даў? Навошта маеш дары Святога Духа?” І тады я адразу зразумнеў, як трэба маліцца перад св. Імшой.
Вечарам я атрымаў дар распазнавання духаў, малітва сама лілася з маіх вуснаў: “Пане Езу, я аддаю Тваёй абароне, Тваёй найдаражэйшай Крыві сябе самога, сваю душу, святарства, родных… Дух Святы! Забяры з закрыстыі, касцёла ўсе перашкоды, якія маглі бы мне перашкаджаць у малітве падчас св. Імшы”. Знікла запланаванае слова “Я” і “адправіць”, а з’явілася “Дух Святы” і “малітва”. І тады я зразумеў, што гэта тое, што мне было патрэбна. Толькі тое месца, дзе зарадзілася гэтая малітва… Раптам я засумняваўся. Чаму менавіта тут? На дапамогу прыйшло Божае Слова, скіраванае да мяне: “Я з табой” (пар. Іс 43, 5) і кропка. Не было сказана: “ Я з табой, калі ты молішся на ружанцы, калі стаіш на каленях на адарацыі Найсвяцейшага Сакрамэнту, калі молішся на брэвіарыі…”. Гэта значыць, што Я з табой усюды! Для чаго? Каб абараняць цябе! Каб часам там ты не зграшыў! (пар. Іс 1, 8) Усё так, але з такімі абавязкамі? Хто стварыў чалавека? Бог. “І ўбачыў Бог усё, што Ён стварыў, і вось, добра вельмі” (Быц. 1, 31). “… ці ясьце, ці п'яце, ці (іншае) што робіце, усё рабеце на славу Божую,” (1 Кар 10, 31).
Поўнасцю зразумець сэнс гэтых слоў можна ў шпіталях, дзе людзі ідуць на аперацыю, або пасля яе, збоку вісяць гэтыя торбачкі. Аб чым яны моляцца? За што яны дзякуюць Богу пасля паспяховай аперацыі? Бог нас задзіўляе. Ён любіць нас. Не пагарджае намі. Ён заўсёды побач. Можа прамовіць да нас у месцы і часе, найменш для нас чаканым і запланаваным.
Пасля вяртання з рэкалекцый, менавіта так я і памаліўся перад св. Імшой. Перашкоды адчуваліся падчас Літургіі, але малітва, зварот да Духа Святога дазволілі мне адчуць вялікую свабоду і задавальненне падчас цэлебрацыі св. Імшы.
Алелюя!
Вялікія рэчы зрабіў для мяне Усемагутны, а Імя Яго Святое!
а. Раман Цесляк СSsR
http://grodnensis.by/
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.