"Иисус очищает наши сердца не кнутом, но Своей нежностью, милосердием и любовью."

«Дорогие братья и сёстры, здравствуйте!

Сегодняшнее Евангелие (Ин 2, 13-25) представляет нам эпизод изгнания торговцев из Храма: Иисус, «сделав бич из верёвок, выгнал из храма всех, также и овец, и волов" (ст. 15), деньги  меновщиков рассыпал, опрокинул их столы. Этот поступок произвёл сильное впечатление на всех, и на торговцев, и на учеников. Понятно, что этот жест показался им пророческим, настолько, что некоторые из присутствовавших спрашивали Иисуса: "Каким знамением докажешь Ты нам, что имеешь власть так поступать?" (ст. 18), – кто Ты такой, чтобы делать такие вещи? Покажи нам какой-то знак, что имеешь право делать это. Они ждали некоего божественного, чудесного знамения, которое засвидетельствовало бы об Иисусе как Божьем посланнике. И Он сказал им в ответ: «Разрушьте храм сей, и Я в три дня воздвигну его» (ст. 19). На это они сказали Ему: «Сей храм строился сорок шесть лет, и Ты в три дня воздвигнешь его?» (ст. 20). Они не поняли, что Господь говорил о живом храме Своего тела, который должен быть разрушен смертью на Кресте, но воскреснет на третий день. Поэтому Он и сказал «в три дня». «Когда же воскрес Он из мёртвых, – отмечает евангелист, – то ученики Его вспомнили, что Он говорил это, и поверили Писанию и слову, которое сказал Иисус» (ст. 22).

В самом деле, этот жест Иисуса и Его пророческое послание могут быть полностью поняты в свете Его Пасхи. Согласно евангелисту Иоанну, мы имеем здесь первое объявление о смерти и воскресении Христа: Его тело, разрушенное на Кресте яростной силой греха, в Воскресении становится местом всеобщей встречи между Богом и людьми. Воскресший Христос и является местом вселенской встречи всех, встречи между Богом и людьми. Поэтому Его человечность является истинным храмом, в котором Бог открывает Себя, говорит, позволяет нам встретиться с Ним, и истинными служителями Бога являются не хранители материального храма, обладающие властью и сокровенным знанием, но те, кто поклоняются Богу "в духе и истине" (Ин 4, 23).

В это время Великого поста мы готовимся к празднованию Пасхи, когда возобновим обеты нашего Крещения. Мы идем по миру, как Иисус, и делаем всю нашу жизнь знамением Его любви к нашим братьям, особенно к самым немощным и нуждающимся; мы созидаем Богу храм в нашей жизни. Тем самым мы помогаем многим людям, с которыми сталкиваемся на нашем пути, встретиться с Ним. Если мы являемся свидетелями этого живого Христа, то многие люди встретятся с Иисусом в нас, в нашем свидетельстве. Но спросим себя - и каждый из нас может задать себе этот вопрос, – действительно ли Господь чувствует Себя дома в нашей жизни?  Позволяем ли мы Ему "делать уборку" в нашем сердце и выгонять оттуда идолов, то есть такие наши пороки, как похоть, ревность, обмирщение, зависть, ненависть, привычку сплетничать и «перемывать кости» другим? Позволяем ли мы Ему "вычистить" всё наше поведение против Бога, против ближнего и против самих себя, как мы услышали сегодня в первом чтении? Каждый может ответить себе сам, молча, в своём сердце. «Позволяю ли  я, чтобы Иисус немного "прибрался" в моем сердце?» - «Нет, отче, я боюсь, что Он меня побьет!» Но Иисус никогда не бьет. Он очищает с нежностью, с милосердием, с любовью. Милосердие - это Его способ наведения порядка. Пусть каждый из нас позволит, чтобы Господь вошел со Своим милосердием, – не с кнутом, нет, со Своим милосердием, – навести порядок в наших сердцах. Бич Иисуса для нас – это Его милосердие. Давайте откроем Ему двери, чтобы Он немного у нас прибрался.

Каждая Евхаристия, которую мы совершаем с верой, помогает нам расти, как живому храму Господню, через общение с Его распятым и воскресшим Телом. Иисус знает, что есть в каждом из нас, и знает наше самое жгучее желание: чтобы в нас жил Он, только Он. Позволим же Ему войти в нашу жизнь, в наши семьи, в наши сердца. Пресвятая Дева Мария, предызбранная  обитель Сына Божия, да сопровождает нас и поддерживает на великопостном пути, чтобы мы могли заново открыть для себя красоту встречи со Христом, Который нас освобождает и спасает».

Пасланне Святога Айца Францішка на Вялікі пост 2015 г

«Умацуйце вашыя сэрцы» (Як 5, 8)

Дарагія браты і сёстры!

Вялікі пост з’яўляецца часам аднаўлення для Касцёла, супольнасцяў і асобных вернікаў. Найперш, аднак, ён з’яўляецца «часам спрыяльным» (пар. 2 Кар 6, 2). Бог не просіць нас ні аб чым, чаго б нам раней не даў: «Мы любім Бога, бо Ён першы палюбіў нас» (1 Ян 4, 19). Мы Яму неабыякавыя. Яму важны кожны з нас, Ён ведае нас па імені, клапоціцца пра нас і нас шукае, калі мы Яго пакідаем. Ён цікавіцца кожным з нас; Яго любоў не дазваляе Яму быць абыякавым да таго, што з намі здараецца.

Аднак бывае так, што калі ў нас усё добра і нам жывецца камфортна, мы забываем пра іншых (у Бога так не бывае ніколі), нас не клапоцяць іх праблемы, іх пакуты і крыўды, якія яны спазнаюць, і тады нашы сэрцы ўпадаюць у абыякавасць — калі ў мяне ўсё адносна добра і я жыву камфортна, то забываю пра людзей, якім не добра.

Такая эгаістычная пастава абыякавасці сёння дасягнула сусветнага маштабу, так, што ўжо можна казаць пра глабалізацыю абыякавасці. Гэта праблема, з якой мы як хрысціяне мусім змагацца.

Калі Божы народ навяртаецца да Яго любові, то знаходзіць адказы на тыя пытанні, якія пастаянна ставіць яму гісторыя. Адным з найважнейшых выклікаў, якому хачу прысвяціць увагу ў гэтым пасланні, з’яўляецца глабалізацыя абыякавасці. Абыякавасць да бліжняга і да Бога — гэта рэальная спакуса таксама для нас, хрысціян. Таму нам неабходна слухаць кожны Вялікі пост заклікі прарокаў, якія ўздымаюць голас і абуджаюць нас.

Бог не абыякавы да свету — Ён любіць яго да такой ступені, што аддае свайго Сына для збаўлення кожнага чалавека. Праз уцелаўленне, зямное жыццё, смерць і ўваскрасенне Божага Сына ў рэшце рэшт адчыняюцца брамы паміж Богам і чалавекам, паміж небам і зямлёй. А Касцёл — гэта як рука, якая трымае гэтыя брамы адчыненымі праз абвяшчэнне Слова, удзяленне сакрамэнтаў, сведчанне веры, якая дзейнічае праз любоў (пар Гал 5, 6). Аднак жа свет мае тэндэнцыю да замыкання ў сабе і замыкання тых брамаў, праз якія Бог уваходзіць у свет, а свет у Яго. Таму рука, якой з’яўляецца Касцёл, не павінна ніколі здзіўляцца, што яе адштурхваюць, прыціскаюць і раняць.

Такім чынам, Божы народ мае патрэбу ў аднаўленні, каб не стаць абыякавым і не замкнуцца ў сабе. Я хацеў бы прапанаваць вам для разважання ў кантэксце гэтага абнаўлення тры выразы.

1. «Калі церпіць адзін член, церпяць з ім усе члены» (1 Кар 12, 26) — Касцёл
Любоў Бога, якая ламае гэтае смяротнае замыканне ў сабе, якім з’яўляецца абыякавасць, паказваецца нам Касцёлам праз яго навучанне, а найперш праз яго сведчанне. Можна, аднак, даваць сведчанне толькі аб чымсьці тым, што мы самі раней спазналі. Хрысціянін — гэта чалавек, які дазваляе Богу, каб апрануў яго ў сваю дабрыню і сваю міласэрнасць, апрануў яго ў Хрыста, каб стаць, як Ён, слугой Бога і людзей. Нам добра нагадвае аб гэтым літургія Вялікага чацвярга праз абрад абмыцця ног. Пётр не хацеў, каб Хрыстус абмыў яму ногі, але потым зразумеў, што Езус хоча даць прыклад, як мы павінны абмываць ногі адзін аднаму. Гэтую паслугу можа спаўняць толькі той, хто раней дазволіў, каб Хрыстус абмыў яму ногі. Толькі той мае з Ім «удзел» (Ян 13, 8) і дзякуючы гэтаму можа служыць чалавеку.

Вялікі пост — час, які спрыяе таму, каб дазволіць Хрысту нам паслужыць, а праз гэта стаць такім, як Ён. Гэта адбываецца, калі мы слухаем Божае слова і прымаем сакрамэнты, асабліва Эўхарыстыю. У ёй мы становімся тым, што прымаем: целам Хрыста. У гэтым целе няма месца абыякавасці, якая вельмі часта апаноўвае нашы сэрцы. Бо чалавек, які ёсць Хрыстовым, належыць да адзінага цела, а ў Ім адны не абыякавыя да іншых. «Таму, калі церпіць адзін член, церпяць з ім усе члены; калі праслаўляецца адзін член, з ім радуюцца ўсе часткі» (1 Кар 12, 26).

Касцёл — гэта communio sanctorum, бо ў ім маюць удзел святыя, але таксама таму, што гэта камунія святых рэчаў: Божай любові, аб’яўленай нам у Хрысце, і ўсіх Яго дароў.

Сярод іх таксама адказ тых, якія дазваляюць, каб іх дасягнула гэтая любоў. У гэтай еднасці святых і ў гэтым удзеле ў святых рэчах ніхто не мае чагосьці толькі для сябе, але тое, што мае, ёсць для ўсіх. А паколькі мы злучаны ў Богу, можам зрабіць штосьці таксама для тых, хто далёка, для тых, каго мы ўласнымі сіламі ніколі б не маглі дасягнуць, бо з імі і за іх молімся Богу, каб усе адкрыліся на Яго збаўчую справу.

2. «Дзе брат твой?» (Быц 4, 9) — парафіі і супольнасці
Тое, што было сказана адносна Паўсюднага Касцёла, трэба дастасаваць да жыцця парафій і супольнасцяў. Ці адчуваецца ў гэтых касцёльных асяродках прыналежнасць да адзінага цела? Цела, якое адначасова атрымлівае і дзеліцца тым, што Бог прагне ахвяраваць? Цела, якое ведае свае самыя слабыя члены, убогія і малыя, і клапоціцца пра іх? Або яно ўдзельнічае ў «агульнай любові», якая накіравана кудысьці далёка ў свет, забываючы пра Лазара, які сядзіць перад нашымі зачыненымі дзвярыма (пар. Лк 16, 19-31)?

Каб прыняць і ў поўні плённа выкарыстоўваць тое, што Бог нам дае, трэба пераадолець межы Касцёла, які бачым у двух кірунках.

Па-першае, яднаючыся ў малітве з Касцёлам у небе. Калі зямны Касцёл моліцца, паўстае супольнасць узаемнага служэння і дабра, якая нават дасягае аблічча Бога. Са святымі, якія знайшлі сваю паўнату ў Богу, мы становімся часткай гэтай супольнасці, у якой абыякавасць перамагаецца любоўю. Касцёл нябесны з’яўляецца трыумфуючым не таму, што павярнуўся спіной да цярпенняў свету і сам перажывае радасць. Хутчэй святыя могуць сузіраць і радавацца з таго факту, што дзякуючы смерці і ўваскрасенню Езуса канчаткова пераадолелі абыякавасць, зацвярдзеласць сэрца і нянавісць.

Пакуль гэтая перамога любові не ахопіць усяго свету, святыя яшчэ вандруюць з намі як пілігрымы. Святая Тэрэза з Лізьё, доктар Касцёла, перакананая, што радасць у небе з перамогі любові ўкрыжаванай не з’яўляецца поўнай, пакуль хаця б адзін чалавек не зямлі пакутуе і скардзіцца, пісала: «Вельмі разлічваю на тое, што не буду бяздзейснай у небе, маё прагненне — надалей працаваць для Касцёла і для душаў» (Ліст 254 ад 14 ліпеня 1897 г.).

Мы таксама маем удзел у заслугах і радасці святых, а яны ўдзельнічаюць у нашай барацьбе і нашым прагненні супакою і паяднання. Іх радасць з перамогі ўваскрослага Хрыста з’яўляецца для нас крыніцай сілы, каб пераадольваць розныя формы абыякавасці і зацвярдзеласці сэрца.

З іншага боку, кожная хрысціянская супольнасць паклікана пераступіць парог, які дазваляе ёй увайсці ў адносіны з навакольным грамадствам, з убогімі і далёкімі. Касцёл па сваёй прыродзе місійны, не засяроджаны на самім сабе, але пасланы да ўсіх людзей.

Гэтая місія — цярпліва даваць сведчанне аб Тым, які хоча прывесці да Айца ўсю рэчаіснасць і кожнага чалавека. Місія — гэта тое, аб чым любоў не можа прамаўчаць. Касцёл ідзе за Езусам Хрыстом шляхам, які вядзе яго да кожнага чалавека, ажно да краю зямлі (пар Дз 1, 8). Такім чынам мы можам убачыць у нашым бліжнім брата і сястру, за якіх Хрыстус памёр і ўваскрос. Усё, што мы атрымалі, атрымалі таксама для іх. І падобна, тое, што маюць гэтыя браты, з’яўляецца дарам для Касцёла і для ўсяго чалавецтва.

Дарагія браты і сёстры, як жа я прагну, каб месцы, у якіх выяўляецца Касцёл, асабліва нашы парафіі і супольнасці, сталі астравамі міласэрнасці ў моры абыякавасці!

3. «Умацуйце вашыя сэрцы» (Як 5, 8) — асобныя вернікі
Таксама як асобныя людзі мы маем спакусы абыякавасці. Мы перанасыціліся палохаючымі навінамі і вобразамі, якія апавядаюць нам пра чалавечае цярпенне, і адначасова адчуваем усю нашу няздольнасць дзеяння. Што зрабіць, каб не даць сябе ўцягнуць у гэтую спіраль страху і бяссілля?

Па-першае, мы можам маліцца ў супольнасці Касцёла зямнога і нябеснага. Не трэба недаацэньваць сілу малітвы! Ініцыятыва 24 ore per il Signore («24 гадзіны для Пана»), якая, я веру, будзе адбывацца ва ўсім Касцёле, таксама на дыяцэзіяльным узроўні, 13-14 сакавіка, павінна быць выразам гэтай патрэбы малітвы.

Па-другое, мы можам дапамагаць праз учынкі міласэрнасці, дасягаючы як блізкіх, так і далёкіх дзякуючы шматлікім дабрачынным арганізацыям Касцёла. Вялікі пост — спрыяльны час для таго, каб выразіць гэтую зацікаўленасць іншым чалавекам праз знак, няхай нават і малы, але канкрэтны, нашага ўдзелу ў паўсюднай чалавечнасці.

І па-трэцяе, цярпенне іншага становіцца заклікам да навяртання, бо патрэба, у якой знаходзіцца брат, нагадвае мне пра слабасць майго жыцця, пра маю залежнасць ад Бога і братоў. Калі мы пакорна будзем прасіць аб Божай ласцы і згодзімся з тым, што нашы магчымасці абмежаваныя, то паверым у бясконцыя магчымасці, якія крыюцца ў Божай любові. І тады мы зможам супрацьстаяць д’ябальскай спакусе, якая схіляе нас верыць, што мы самі можам збавіцца і збавіць свет.

Хацеў бы вас усіх папрасіць, каб для пераадолення абыякавасці і нашых прэтэнзій на ўсемагутнасць вы перажывалі гэты час Вялікага посту як шлях фармацыі сэрца, як выразіўся Бэнэдыкт XVI (пар. энц. Deus caritas est, 31). Мець сэрца міласэрнае — не значыць мець сэрца слабое. Хто хоча быць міласэрным, павінен мець сэрца моцнае, сталае, недаступнае для спакушальніка, а яшчэ адкрытае на Бога. Сэрца, якое дазваляе пранікаць у яго Духу і дае весці сябе шляхам любові, што вядзе да братоў і сясцёр. Насамрэч гэта сэрца ўбогае, ці такое, якое ведае сваё ўбоства і прысвячае сябе бліжняму.

Таму, дарагія браты і сёстры, прагну маліцца разам з вамі Хрысту ў гэты Вялікі пост: «Fac cor nostrum secundum cor tuum» — «Учыні сэрцы нашы да Твайго падобнымі» (суплікацыя з Літаніі да Найсвяцейшага Сэрца Езуса). Тады мы будзем мець сэрца моцнае і міласэрнае, чуйнае і шчодрае, якое не дазваляе замыкацца ў сабе і не ўпадае ў вір глабалізацыі абыякавасці.

Выражаючы гэтае прагненне, запэўніваю ў маёй малітве аб тым, каб кожны веруючы чалавек і кожная касцёльная супольнасць плённа прайшлі гэты велікапосны шлях, і прашу вас аб малітве за мяне. Няхай Пан вас благаславіць, а Маці Божая няхай вас атачае апекай.

Ватыкан, 4 кастрычніка 2014 г. 

Успамін св. Францішка Асізскага

http://catholic.by/

Пантыфік заклікаў захоўваць памяць пра першую сустрэчу з Хрыстом

Хрысціянін павінен заўсёды захоўваць памяць пра сваю першую сустрэчу з Хрыстом і надзею, якая дапамагае крочыць па жыцці з адвагай веры, лічыць папа Францішак. 

У сваёй гаміліі падчас ранішняй Эўхарыстыі 30 студзеня 2015 г. у капліцы ватыканскага Дому св. Марты. Пантыфік пахіліўся над заклікам аўтара Паслання да Габрэяў, “узгадаць мінулыя дні” – дні першай сустрэчы з Хрыстом. Папа адзначыў, што гаворка ідзе пра дні вялікай радасці і “жадання чыніць вялікія справы”.

 Ён параўнаў гэты жыццёвы перыяд з часам першага кахання, успаміны пра якое абуджаюць адвагу і энтузіязм. Паводле Францішка, важна памятаць пра атрыманую ласку, першую сустрэчу са святлом Хрыста, каб не трапіць у небяспеку, якая з’яўляецца вялікай пагрозай для ўсіх хрысціян – а менавіта “цёпласць”. 

“Цёплымі” хрысціянамі, на думку Пантыфіка, з’яўляюцца вернікі, якія згубілі памяць пра першую любоў. Яны згубілі энтузіязм веры, цярплівасць, здольнасць зносіць жыццёвыя цяжкасці з любоўю Езуса, пацярплелі паразу на шляху да сустрэчы з Богам. “Цёплыя хрысціяне, бедакі, знаходзяцца ў вялікай небяспецы”, - папярэдзіў Святы Айцец.

Папа прызнаўся, што, калі думае пра “цёплых” хрысціян, яму на розум прыходзяць асобы, аб якіх св. Пётр казаў: “сабака вяртаецца да сваіх ірвотаў”. “Яны, як бы сказаць, вяртаюцца да “ірвотаў” таго зла, ад якога напачатку адмовіліся”, - сказаў Францішак.

У сваёй гаміліі Папа нагадаў пра сувязь, якая існуе паміж першай сустрэчай з Хрыстом, “першай любоўю”, і хрысціянскай надзеяй, а таксама падкрэсліў, што памяць і надзея – фундаментальныя рэчы для захавання збаўлення, якое паходзіць ад Бога.

http://be.radiovaticana.va

Папа Францiшак падчас агульнай аўдыенцыі: "не бойцеся споведзі!"

Прыступаць да сакрамэнту споведзі, які дае навяртанне і прымірэнне з Богам, самім сабой і братамі, заклікаў папа Францішак 19 лютага 2014 г. падчас традыцыйнай агульнай аўдыенцыі на плошчы св. Пятра.

У сваёй катэхезе Святы Айцец засяродзіўся на розных аспектах сакрамэнту пакаяння. Паводле яго, праз сакрамэнты прымірэння і намашчэння хворых праяўляецца жаданне Езуса, каб Касцёл праз вернікаў працягваў Яго справу збаўлення.

Гэтыя сакрамэнты, на думку Пантыфіка, могуць быць аб’яднаны адным імем – “сакрамэнты аздараўлення”. Калі члавек ідзе спавядацца, прыходзіць за аздараўленнем – душы і сэрца, падкрэсліў ён. На думку Папы, глыбокую сувязь гэтых сакрамэнтаў найлепш выражае біблійны эпізод аб прабачэнні і аздараўленіі паралізаванага, калі Езус прадстае перад намі як урач адначасова і душаў, і целаў.

Святы Айцец падкрэсліў, што карані сакрамэнту споведзі знаходзяцца непасрэдна ў пасхальнай таямніцы. Езус аб’явіўся вучням у вячэрніку, і пасля таго, як прывітаў іх словамі “Супакой вам!”, дыхнуў на іх і сказаў: “Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаныя”. 

“Прабачэнне нашых грахоў, гэта не штосьці, што можам зрабіць мы самі. Я не магу сказаць: “Я прабачаю сабе грахі”. Аб прабачэнні трэба прасіць, прасіць у іншых, а ў споведзі мы просім прабачэння ў Езуса.

Прабачэнне – гэта не плён нашых намаганняў, але дар Святога Духа, Які нас абмывае міласэрнасцю і ласкай, што няспынна выліваюцца з прабітага сэрца ўкрыжаванага і ўваскрослага Хрыста”, - сказаў Папа. Францішак адзначыў таксама, што толькі прымірыўшыся ў Езусе з Айцом і братамі можна па-сапраўднаму прабываць у спакоі. 

Асаблівым чынам Пантыфік падкрэсліў, што менавіта хрысціянская супольнасць з’яўляецца месцам прысутнасці Святога Духа, Які перамяняе сэрцы Божай любоўю і робіць усіх братоў адзінымі ў Езусе Хрысце.

“Вось чаму не дастаткова прасіць прабачэння ў Пана ва ўласных думках і сэрцы, але неабходна пакорна і з даверам спавядацца з грахоў слузе Касцёла.

У цэлебрацыі гэтага сакрамэнту святар прадстаўляе не толькі Бога, але і ўсю супольнасць, якая ўсведамляе слабасць кожнага свайго члена, якая сардэчна слухае яго споведзь, прыміраецца з ім, якая яго натхняе і суправаджае на шляху навяртання і чалавечага і хрысціянскага сталення”, - сказаў Папа.

На думку Святога Айца, сорам, якім часта суправаджаецца споведзь, з’яўляецца “добрай” і “здаровай” з’явай. “Сорам прыносіць карысць, робіць нас больш пакорнымі”, - перакананы Папа.

Ён параіў вернікам не баяцца сакрамэнту пакаяння, а калі з моманту апошняй споведзі прайшло шмат часу, “не губляць больш ні дня” і паспавядацца, каб патрапіць у “абдымкі бясконцай міласэрнасці Айца”. “Кожны раз, калі спавядаемся, Бог нас абдымае, робіць свята”, - сказаў Францішак. 

На заканчэнне агульнай аўдыенцыі Папа нагадаў моладзі пра важнасць ахвяравання сабой на шляху чалавечага і хрысціянскага сталення.

Ён пажадаў, каб Маці Божая дапамагала хворым пераносіць хваробы са спакоем і сілай, а маладым сужонкам – будаваць свае сем’і на моцным фундаменце даверу Божай волі.

http://be.radiovaticana.va/

"Харизмы – это Божьи дары для всех, а не предмет гордости немногих"

Харизмы являются дарами Святого Духа, которые Бог ниспосылает некоторым людям, чтобы они служили друг другу со смирением и великодушием: об этом говорил Папа Франциск 1 октября, обращаясь к тысячам верующих на площади Святого Петра.

В начале своего катехизического наставления Папа Франциск отметил, что харизма - это, разумеется, не пьедестал для выделения из толпы; не персональная исключительность для собственного блага или для блага некоторых избранных. Скорее, это дом, в котором безвозмездно и с любовью служат на благо многих других людей. Поэтому христианин сразу понимает, когда речь заходит о «харизме». Она не является синонимом таланта и не относится к «естественной способности», которая позволяет человеку блистать перед окружающими:

«Харизма - это благодатный дар, ниспосланный Богом Отцом по деянию Святого Духа. Это дар, который ниспосылается определённому человеку не потому, что он лучше других, и не по его заслугам: это подарок, который Бог преподносит человеку, чтобы тот - с аналогичной щедростью и с такой же любовью - служил всему сообществу, на благо всех людей».

Тем не менее, порой человек может исказить Божественную харизму. Горе, когда «эти дары становятся источником зависти, расколов или ревности», - подчеркнул Папа Франциск, призывая христиан обратиться к глубине своих сердец. Если во мне есть «Господня харизма», то «живу ли я в щедрости» или же «пренебрегаю ею и в конечном итоге забываю о ней?» Или же она становится «во мне источником гордыни?»

«Мы должны спросить самих себя: если во мне есть харизма, которая признана Церковью, то счастлив ли я обладать ею или же во мне живёт некая зависть к дарованиям других людей? Нет ли во мне желания обладать даром другого человека? Харизма - это дар: его даёт только Бог».

Господь дарует своей Церкви многие и «различные харизмы» - как в прошлом, так и в настоящем, - и они не могут быть «причиной смятения или неудобства».

«Все эти подарки Господь преподносит христианской общине, чтобы та могла возрастать в гармонии, вере и любви, подобно единому Телу Христову. Тот же Святой Дух, который создаёт это различие между дарами, созидает единство Церкви. Это всегда тот же самый Святой Дух. Перед лицом такого великого множества даров мы должны с радостью открыть наши сердца и воскликнуть: ‘Как же это прекрасно! Столько различных даров, и всё потому, что мы - дети Божьи, и каждого из нас Он любит по-своему’».


Текст взят со страницы  http://ru.radiovaticana.va

Экзарцыст: шмат беларусаў маюць патрэбу ў малітве вызвалення

У тым, што яшчэ шмат беларусаў сёння маюць патрэбу ў малітве вызвалення, упэўнены кс. Чэслаў Паўлюкевіч, пробашч парафіі ў Росі і экзарцыст Гродзенскай дыяцэзіі. 

Калі б нават кожны святар займаўся экзарцызмам, працы хапіла б на доўгія гады, лічыць ён. Аднак, на жаль, у грамадстве вельмі вузка разумеюць гэту сферу дзейнасці, суадносячы яе непасрэдна толькі з самім абрадам экзарызма. І тут часта вінавата так званае “кіношнае” успрыманне. Але служэнне экзарцыста нашмат шырэй, а сэнс яго глыбей і далікатней, тлумачыць кс. Паўлюкевіч. 

“Вельмі шмат служэння патрэбна ў сферы малітвы вызвалення і ацалення людзей. Кожны чалавек у сваім жыцці бывае паранены і раніць іншых. Кожны чалавек свядома або часцей несвядома ўваходзіць у рознага роду зняволенні, якія праяўляюцца ў тым, што знішчаецца стан, у якім мы пакліканы жыць – стан шчасця, стан свабоды, які нясе нам Езус. Таму вось менавіта такое служэнне вельмі патрэбна зараз ва ўсім свеце. 

Вельмі рады, што шмат святароў у Беларусі зацікаўлены малітвай вызвалення, таму што раней, магчыма, мала казалі аб гэтым у семінарыях, а зараз мы сустракаемся, абмяркоўваем і дзелімся вопытам менавіта па пытаннях, як каталіцкаму святару можна дапамагчы людзям, што прыходзяць з нейкімі праблемамі”, - адзначыў святар у інтэрв’ю Беларускай рэдакцыі Ватыканскага радыё. 

Увогуле сусветны рух святароў-экзарцыстаў з’явіўся 20 гадоў таму ў выглядзе Міжнароднай асацыяцыі, у сустрэчы якой у кастрычніку і прымаў удзел кс. Чэслаў Паўлюкевіч. Усё больш святароў уваходзяць у гэта служэнне, бо часцей і часцей пачынаюць сутыкацца з праблемай у рэальным жыцці сваіх блізкіх або парафіян, прывёў прыклад кс. Паўлюкевіч. 

“Што тычыцца звычайных парафій у Беларусі і іншых краінах, паўсюдна святары сутыкаюцца з такімі выпадкамі. І тады ксёндз павінен спытаць сябе: “Ці гэта мая кампетэнцыя, каб дапамагчы гэтаму чалавеку?”. А часцей людзі прыходяць у Касцёл, як у апошнюю інстанцыю. І другое: “Калі гэта мая вобласць, як я магу дапамагчы?”, - адзначыў экзарцыст Гродзенскай дыяцэзіі.

Гісторыя экзарцызма, расказвае святар, гэта ўвогуле гісторыя хрысціянства. Праблема заўважальная сёння нават сярод практыкуючых вернікаў: людзі вераць у Бога, але не вераць у існаванне д’ябла, і гэта ёсць першая і самая вялікая памылка, лічыць кс. Паўлюкевіч.

 “Я думаю, калі-небудзь яны павінны ўсвядоміць гэта. Шмат вядомых тэолагаў пішуць і кажуць аб тым, што не верыць у існаванне д’ябла – гэта раўназначна таму, што не верыць у Бога. Калі мы чытаем Біблію, Катэхізіс Каталіцкага Касцёла, там таксама шмат разоў гаворыцца аб існаванні таго, каго мы называем ворагам чалавека”, - нагадаў святар.

Таму зараз у Росі думаюць над тым, каб малітва вызвалення гучала тут з пэўнай рэгулярнасцю. Некалькі гадоў таму каталіцкай супольнасці перадалі будынак, які зараз рэмантуецца пад рэкалекцыйны дом, падзяліўся планамі святар. 

“Мы хацелі б стварыць такое месца, дзе кожны тыдзень праходзілі б рэкалекцыі не толькі для тых, хто хоча перажыць вызваленне і ацаленне, але і для тых, хто жадае атрымаць станаўленне ў хрысціянстве і ўзрастанне ў сваёй веры”, - паведаміў святар.

Дарэчы, да стварэння рэкалекцыйнага дома можа прычыніцца кожны жадаючы, а інфармацыю аб экзарцыстах можна атрымаць у пробашча кожнай каталіцкай парафіі.

http://be.radiovaticana.va

"Мы павінны пашыраць Касцёл да памераў Божага Валадарства"

"Божая дабрыня не мае межаў і ня робіць адрозненняў", падкрэсліў папа Францішак 12 кастрычніка 2014 г. падчас сваіх разважанняў перад малітвай "Анёл Панскі" на плошчы св. Пятра.

Пантыфік нагадаў, што кожны мае магчымасць адказаць на Божае запрашэнне і на Яго заклік і ніхто не павінен адчуваць сябе прывілеяваным або, надварот, дыскрымінаваным.

"УЕвангеллі Езус кажа пра адказ, што даецца на запрашэнне Бога, якога прадстаўляе кароль, прысутнічаць на вяселлі (Мц 22,1-14), - нагадаў Папа.

- Запрашэнне мае тры асноўныя рысы: яно дармовае, шчодрае, паўсюднае. Запрошаных шмат, але адбываецца нешта дзіўнае: ніводзін з абраных не згаджаецца прыняць удзел у свяце, яны маюць іншую працу. Некаторыя паказваюць абыякавасць, адчужанасць, а нават раздражненне.

Бог добры да нас, Ён прапаноўвае нам сваё бескарыслівае сяброўства, сваю радасць, збаўленне.

А мы вельмі часта не прымаем Яго дары, ставім на першае месца нашы матэрыяльныя праблемы, нашы інтарэсы. І калі Пан нас кліча, ад сэрца, шмат разоў адчувае сябе надакучлівым. 

Некаторыя госці нават катуюць і забіваюць слуг, якія прыносяць запрашэнне. Але, нягледзячы на адсутнасць згоды пакліканых, Божы план не перапыняецца.

Сутыкнуўшыся з адмовай першых гасцей Ён не знеахвочваецца, не адкладае свята на потым, але яшчэ раз кіруе запрашэнне, пашыраючы яго па-за ўсялікія разумныя

межы, і пасылае сваіх слугаў на вуліцы і на скрыжаванні, каб сабраць усіх тых, каго яны сустрэнуць.

Гэта звычайныя людзі, бедныя, кінутыя і пазбаўленыя сродкаў да існавання, нават добрыя і кепскія – нават дрэнныя запрошаны – без адрозненняў. І дом напаўняецца “выключанымі”. Евангелле, адкінутае некаторымі, знаходзіць нечаканае прыняцце ў многіх іншых сэрцах.

Божая дабрыня не мае межаў і не дыскрымінуе нікога. Таму свята дароў Пана паўсюднае – яно ўніверсальнае для ўсіх. Усім дадзена магчымасць адказаць на Яго запрашэнне, на яго заклік. Ніхто не мае права адчуваць сябе прывілеяваным або выключным.

Усё гэта прыводзіць нас да пераадолення звычкі пазіцыянавання сябе камфортна ў сярэдзіне, як гэта зрабілі першасвятары і фарысеі. Так не павінна адбывацца! Мы павінны быць адкрыты для перыферый, прызнаючы, што нават тыя, хто знаходзіцца на ўзбочыне, выкінутыя і пагарджаныя грамадствам, з’яўляюцца аб’ектам Божай шчодрасці.

Усе мы пакліканы не абмяжоўваць Божага Валадарства да асабістага маленькага “касцёльчыка”. Гэта не патрэбна! Мы павінны пашыраць Касцёл да памераў Божага Валадарства. Перад намі стаіць заданне – насіць вясельную вопратку, што з’яўляецца канкрэтным сведчаннем любові да Бога і бліжняга.

Даверым заступніцтву Марыі трагедыі і спадзяванні шматлікіх нашых братоў і сясцёр, выключаных, прыгнечаных, выкінутых і пагарджаных, і тых, каго пераследуюць за веру. Просім яе заступніцтва таксама за працы Сіноду Біскупаў, які адбываецца ў гэтыя дні ў Ватыкане," - папрасiў Святы Айцец...

http://be.radiovaticana.va/  

"Святыя – не нейкія супер-людзі !"

Святыя – гэта не супер-людзі. 

Яны жылі нармальным жыццём, але пазнаўшы любоў Бога, пайшлі за Ім усім сэрцам. Святыя адказваюць на зло не нянавісцю, а дабром. Гэта асобы, якія нясуць прымірэнне паміж людзьмі, радасць і спакой. 

Гэта падкрэсліў папа Францішак, звяртаючыся да вернікаў, сабраных 1 лістапада 2013 г. на галоўнай ватыканскай плошчы, ва ўрачыстасць Усіх Святых, на малітву “Анёл Панскі”. Пантыфік растлумачыў, кім з’яўляюцца святыя і заклікаў вернікаў наследаваць іх прыклад. 

“Дарагія браты і сёстры, - прывітаў сабраных Папа - урачыстасць Усіх Святых, якую адзначаем сёння, нагадвае нам, што мэтай нашага існавання з’яўляецца не смерць, а Неба! Аб гэтым піша апостал Ян: “Яшчэ не адкрылася, чым будзем. Ведаем, што, калі адкрыецца, мы будзем падобныя да Яго, таму што ўбачым Яго такім, якім Ён
ёсць” (1 Ян 3,2). Святыя, сябры Бога, запэўніваюць нас, што гэта абяцанне нас не расчаруе. У сваім зямным існаванні яны жылі глыбокім адзінствам з Богам. У абліччах самых малых і пагарджаных братоў яны бачылі аблічча Бога і зараз сузіраюць Яго тварам у твар у Яго хвале.

Святыя – гэта не супер-людзі, яны не нарадзіліся дасканалымі. Яны такія, як мы, як кожны з нас. Гэта асобы, якія, перш чым дасягнуць нябеснай хвалы, жылі звычайным жыццём, радасцямі і цярпеннямі, цяжкасцямі і надзеямі. Але што змяніла іх жыццё? Калі пазналі любоў Бога, пайшлі за Ім з усім сэрцам, без умоваў і крывадушша, правялі сваё жыццё служачы іншым, пераносілі пакуты і варожасць не напаўняючыся нянавісцю, але адказваючы на зло дабро, распаўсюджваючы радасць і спакой. Такім з’яўляецца жыццё святых: гэта асобы, якія дзеля любові да Бога не ставілі Яму умоваў, не былі крывадушнымі; яны правялі сваё жыццё служачы іншым – служыць іншым – і часта пакутавалі ад варожасці, але не ненавідзелі. 

Святыя ніколі не мелі нянавісці. Таму што – зразумейце добра гэта – любоў ад Бога, а нянавісць ад каго паходзіць? Ці паходзіць нянавісць ад Бога? Не, яна паходзіць ад сатаны! А святыя аддаляліся ад сатаны. Святыя, гэта людзі, якія маюць сардэчную радасць і перадаюць яе іншым. Ніколі не ненавідзець, служыць іншым, самым патрабуючым, маліцца і радавацца – гэта шлях святасці. 

Быць святымі – гэта не прывілей некаторых, як быццам бы хто атрымаў вялікую спадчыну. Усе мы атрымалі ў спадчыну магчымасць стаць святымі праз хрост. Гэта пакліканне. Таму ўсе пакліканы крочыць па шляху святасці, а гэты шлях мае імя. Шлях, які вядзе да святасці мае імя, аблічча – аблічча Езуса Хрыста. Ён вучыць нас станавіцца святымі – Езус Хрыстус. Ён у Евангеллі паказвае дарогу – дарогу бласлаўленняў (пар Мц 5,1-12). 

Валадарства нябеснае, для тых, хто пакладае сваю надзею не на рэчах, але на любові Божай; для тых, якія маюць простыя, пакорныя сэрцы, не бяруцца лічыць сябе справядлівымі і не асуджаюць іншых; здольныя пакутаваць з тымі, хто пакутуе, і радавацца з тымі, хто радуецца; не гвалтоўныя, але міласэрныя і спрабуючыя быць будаўнікамі прымірэння і спакою. Гэта апошняе! Святы, святая – гэта будаўнікі прымірэння і спакою. Яны заўсёды дапамагаюць прымірыць людзей, дапамагаюць наступленню міра. Такая яна цудоўная – святасць. Гэта цудоўны шлях.

Сёння, праз гэту ўрачыстасць, святыя даюць нам пасланнне, кажуць нам: давярайце Пану, таму што Пан не расчаруе. Пан не расчароўвае ніколі! Ён добры сябар, заўсёды побач з намі. Не расчароўвае ніколі! 

Сваім сведчаннем святыя нас натхняюць не баяцца ісці супраць плыні ці быць незразуметымі і высмеянымі, калі кажам аб Ім і Еванеллі; яны паказваюць сваім жыццём, што тыя, хто застаецца верным Богу і Яго Слову, ужо на гэтай зямлі адчуваюць суцяшэнне Яго любові, а затым, “у сто разоў больш”, у вечнасці. Гэта тое, на што спадзяемся і просім Пана для нашых памерлых братоў і сясцёр. Касцёл мудра ўстанавіў урачыстасці Усіх Святых і Успамін усіх памерлых вернікаў адно за другім. 

З нашай малітвай праслаўлення Бога і шанаваннем благаслаўлёных душаў спалаучана малітва аб спакоі тых, якія папярэднічалі нам у пераходзе з гэтага свету да вечнага жыцця. Даверым нашу малітву заступніцтву Марыі, Каралевы Усіх Святых”, - сказаў Папа.

http://be.radiovaticana.va/

Верую в воскресение плоти: умереть во Христе.

Дорогие братья и сестры, здравствуйте!

Я хочу довести до конца катехизические наставления о Символе веры, которые произносились во время завершившегося в прошлое воскресенье Года Веры. В этом и в следующем наставлении я бы хотел рассмотреть тему воскресения плоти, в ее двух аспектах, так, как их излагает Катехизис Католической Церкви, то есть нашу смерть и воскресение в Иисусе Христе. Сегодня остановимся на первом аспекте, на нашей смерти в Иисусе Христе.

1. У всех нас, как правило, неверное представление о смерти. Смерть касается всех нас, оставляя в нас глубокий след, особенно когда прикасается к нам, унося близких, или когда поражает детей, беззащитных, вызывая в нас смятение. Меня всегда поражал вопрос: почему страдают дети? Почему они умирают? 

Если ее считать концом всего, то смерть пугает, ужасает, превращается в угрозу, разбивающую любую мечту, любую перспективу, разрывающую любые отношения и прерывающую любой путь. Это случается, когда мы считаем нашу жизнь неким отрезком времени, замкнутым двумя полюсами: рождением и смертью; когда мы не верим, что после нашей нынешней жизни есть еще продолжение; когда живут так, как если бы Бога не существовало. 

Такое представление о смерти типично для атеистической мысли, которая интерпретирует жизнь как случайное появление человека в мире и его путь к небытию. Но есть еще практический атеизм, выражающийся в том, чтобы жить только для своих интересов, жить только для земных вещей. Если мы дадим себе увлечься этим ошибочным видением смерти, у нас нет другого выбора, кроме как делать вид, что ее не существует, отрицать ее или перевести в разряд обычных, заурядных явлений, лишь бы она нас не пугала. 

2. Но этому ложному решению противится сердце человека, желание бесконечности, которое всем нам свойственно, наша тоска по вечному. Итак, каков же христианский смысл смерти? Если мы взглянем на самые скорбные моменты нашей жизни, когда мы потеряли близкого нам человека – родителей, брата, сестру, супруга, ребенка, друга, – то ощущаем, что даже когда мы переживаем эту драму утраты, даже когда нас терзает чувство разлуки, в сердце возникает убеждение, что не может быть, что все кончено, и что отданное и полученное добро не было бесполезным. В нас сидит мощный инстинкт, который говорит нам, что жизнь не кончается со смертью. И это правда – наша жизнь не заканчивается смертью!

Эта жажда жизни нашла свой реальный и достоверный ответ в воскресении Иисуса Христа. Воскресение Иисуса дает не только уверенность в жизни после смерти, но освещает также саму тайну смерти каждого из нас. Если мы живем, соединенные с Иисусом, верные Ему, то мы становимся способными принимать с надеждой и спокойствием также переход через смерть. В связи с этим у Церкви есть такая молитва: «Если нас удручает неизбежность того, что мы должны умереть, да будет нам утешением обетование бессмертного будущего», – это одна из прекраснейших молитв Церкви. 

Человек обычно умирает так, как жил. Если моя жизнь была путем с Господом, доверием к Его безграничному милосердию, то я буду готов принять последнюю минуту моей жизни как окончательное уповающее вверение себя в Его заботливые руки, в ожидании созерцания Его лика. И это самое прекрасное, что может с нами произойти: созерцать лицом к лицу этот удивительный лик Господа, видеть Его таким, какой Он есть: прекрасный, наполненный светом, любовью, нежностью. Мы идем именно к этой цели: чтобы найти Господа. 

3. С этой точки зрения становится понятным призыв Иисуса быть всегда готовыми, бодрствующими, зная, что жизнь в этом мире нам дана также для того, чтобы подготовить другую жизнь, – с небесным Отцом. И для этого есть один надежный путь: подготовиться хорошо к смерти, находясь рядом с Иисусом. Вот он – надежный путь: я готовлюсь к смерти, находясь все время рядом с Иисусом. И как же это сделать? 

С помощью молитвы, в Таинствах и также в делах милосердия. Давайте помнить о том, что Он присутствует в самых слабых и нуждающихся. Он Сам отождествлял Себя с ними в знаменитой притче о Страшном Суде, сказав: «Ибо алкал Я, и вы дали Мне есть; жаждал, и вы напоили Меня; был странником, и вы приняли Меня; был наг, и вы одели Меня; был болен, и вы посетили Меня; в темнице был, и вы пришли ко Мне. …Так как вы сделали это одному из сих братьев Моих меньших, то сделали Мне» (Мф 25,35-36.40). 

Поэтому надежный путь заключается в том, чтобы восстановить смысл христианского милосердия и братского сострадания, заботиться о телесных и духовных ранах нашего ближнего. Быть солидарными в сострадании боли и вселять надежду – вот предпосылка и условие для получения в наследие этого Царства, подготовленного для нас. Тот, кто занимается делами милосердия, не боится смерти. Подумайте об этом: тот, кто занимается делами милосердия, не боится смерти. Вы согласны с этим? 

Давайте скажем это вместе, чтобы не забыть: тот, кто занимается делами милосердия, не боится смерти. Еще раз: тот, кто занимается делами милосердия, не боится смерти. Почему он не боится смерти? Потому что смотрит ей в лицо в ранах братьев и преодолевает ее любовью Иисуса Христа.


Если мы откроем дверь нашей жизни и нашего сердца самым малым братьям, тогда и наша смерть станет дверью, которая введет нас в Небо, в блаженную отчизну, к которой мы направляемся, желая обитать там вечно с нашим Богом Отцом, с Иисусом, с Богородицей и со святыми.

 Аудиенции и Ангелус  >  2013-11-27 16:29:00 

Текст взят со страницы  http://ru.radiovaticana.va/news