Что такое гомеопатия? Ці татуіроўкі з’яўляюцца грахом?

Название гомеопатия, состоящее из двух слов - homofon и patia, - в дословном переводе на русский язык означает «схожее страдание» или лечение подобным методом, средством болезни - таким способом, какое течение она имела вначале. (similia similibus curantur»). Первые принципы этого лечения определялись желанием помочь человеку в том случае, когда все другие способы альтернативного лечения не принесли эффекта. Используя метод проб и ошибок, вёлся поиск лечения человека до сих пор неизведанными способами. 

По сегодняшний день феномен гомеопатии исследуется и поддаётся тщательной проверке. В 2003 г. участники Папского Совета по делам культуры и Папского Совета по вопросам межрелигиозного диалога назвали гомеопатию практическим осуществлением идей движения New Age (Новая Эра), что с некоторой точки зрения является правдой. Это движение связывает своё существование со спиритизмом, магией и тайным познанием, которое само по себе может сделать человека совершенным. †

Самым странным в гомеопатии является происхождение препаратов и желание лечить необычными способами. Знаменитые католические экзорцисты активно боролись и борются с гомеопатией, так как объясняют происхождение и силу ее препаратов содействием сил зла. 
    
Сами же гомеопаты дают этому повод, например, при получении лекарств, разбавляя их определённым количеством воды или алкоголя (порой дело доходит до абсурда – чем больше разбавлено водой, тем сильнее будет воздействие лекарства). 
   
 Абсурдным является также перемешивание микстуры определённым способом - снизу вверх или сверху вниз, потому что гомеопаты верят, что благодаря этому возрастает воздействие космической энергии на общее состояние человека. 
   
 Гомеопатия скрывается под маской гуманистического подхода к отдельному человеку: эффект соответствия определенного гомеопатического препарата конкретному человеку и его сложившейся ситуации, что больше связано с самовнушением, нежели с действительно оказанной помощью больному. 
    
Многие сетуют, что альтернативные лекарства не помогают, и только гомеопатические, произведённые вследствие вышеупомянутых магических стараний, результативны. Отец гомеопатии Ханеманн, её первый создатель, не грешил тем, что принадлежал к сторонникам спиритизма и окультизма, которые являются открытым «окном» или даже «дверьми» для воздействия сил зла на сознание человека, даже если это будет получено взамен за физическое здоровье. 
   
 В странах Германии, Швейцарии, Голландии и др. официально запрещено финансирование производства и социальных оплат таких препаратов из-за признания гомеопатии формой шарлатанства псевдоучёных, обогащающихся на беде человека. К сожалению, не совершена ещё конкретная оценка гомеопатических препаратов со стороны Костела. 
    
Тем временем Костел призывает нас прислушиваться к здравому рассудку и искать источник происхождения таких препаратов.

Кс. Антоний Грэмза

Ці татуіроўкі з’яўляюцца грахом?

Да майго вялікага здзіў­лення, я прачытаў у адным сур’ёзным выданні, што амаль кожны другі чалавек мае на сабе татуіроўку. Сёння думка зрабіць татуіроўку становіцца паўсюднай практыкай і абуджае шмат эмоцый. 

Хтосьці робіць сабе на целе адвольны знак, без аніякай развагі, іншы ж старанна абдумвае, што павінна аздабляць яго цела. Часцей за ўсё моладзь хоча мець татуіроўку, каб ганарыцца перад равеснікамі і перад грамадствам, асабліва таму, што гэта можа быць модна і прыгожа.
    
Многія ўрачы лічаць, што працэс татуіравання – гэта калечанне цела. У арганізм уводзяцца шкодныя для яго рэчывы. Часам здараецца, што гэта можа выклікаць утварэнне пухліны. А таму гэта ў пэўнай ступені шкодна. Татуіроўка – гэта калечанне свайго цела. Кніга Левіта ўзгадвае: “Дзеля памерлых не рабіце надрэзаў на целе вашым і не наколвайце пісьмёнаў. Я Пан” (Лев 19, 28). 

З гэтага біблійнага фрагмента вынікае, што Бог адназначна гаворыць – ніякіх татуіровак. Таксама няма чагосьці такога, як: веруючы робіць “хрысціянскія” татуіроўкі. Няма згоды на тое, каб зрабіць сабе крыж на руцэ ці плячы. Гэта не з’яўляецца годным спосабам паказаць, што я веруючы чалавек.

    Можна ўзгадаць шмат фрагментаў з Бібліі, дзе напісана, што наша цела – святыня Бога. Той, хто яго нішчыць, нішчыць Бога. Татуіраванне з’яўляецца знішчэннем цела, мы грашым супраць V Божай запаведзі – “не забівай”. Бог дае нам здароўе і прыгожае цела не для таго, каб мы потым калечылі іх. †

кс. Павел Салабуда

http://slowo.grodnensis.by/

Рэкалекцыі для Сапраўдных Мужчын ў Тракелях ( 8 - 10 жніўня )

Шаноўныя мужчыны! 

Ёсць пытанні, на якія вы шукаеце адказаў? Ёсць прапанова.

Жанчыны! Не думайце за мужчын, проста перадайце ім гэту інфармацыю.

Мужчыны заўсёды былі моцнымі, былі падтрымкай і галавой сям'і. Жанчыны патрабуюць ад іх цвёрдасці, дзеці - мяккасці, а грамадства - стабільнасці. Як быць сапраўдным для ўсіх?

З 8 па 10 жніўня ў Тракелях адбудуцца  рэкалекцыі для Сапраўдных Мужчын. 

Дапамагаць, настаўляць і навучаць будзе кс. Віктар Ханько. Калі вам больш за 18 год і вы прыгатаваныя да зменаў, - запрашаем!

Інфармацыя па тэл.:

(029) 311 52 27 - Аляксандр

Папа Францішак сустрэўся з пяцідзясятніцкай супольнасцю

28 ліпеня 2014 г. Папа Францішак зноў наведаў Казерту (Італія), дзе быў з візітам у суботу, і сустрэўся з пастарам мясцовай пяцідзясятніцкай супольнасці Джавані Траэціна, сваім сябрам з часоў служэння ў Буэнас-Айрэсе. Сустрэча праходзіла ў пяцідзясятніцкім храме, які знаходзіцца на стадыі будаўніцтва.

У ёй прынялі ўдзел прадстаўнікі пратэстанцкіх супольнасцяў не толькі з Італіі, але і з ЗША, Аргенціны і іншых краін.

Як адзначыў Пантыфік падчас сустрэчы, некаторыя дзівяцца, што Папа паехаў, каб сустрэцца з пратэстантамі. “Я прыбыў, каб сустрэцца з братамі”, - сказаў Святы Айцец. Папа прызнаўся таксама, што можа мець спакусу, каб сказаць: “Я Касцёл, а вы секта”, бо “сярод тых, хто пераследаваў і асуджаў пяцідзясятнікаў”, былі таксама католікі. “Я пастыр католікаў, і я прашу ў вас прабачэння за тых братоў і сясцёр, якія гэтага не разумелі або былі спакушаны д’яблам”, - сказаў Пантыфік.

Папа дадаў, што “Езус маліўся аб адзінстве”. “Святы Дух чыніць разнастайнасць у Касцёле. Ён гэта робіць. Але той жа Святы Дух чыніць адзінства, і Касцёл з’яўляецца адзіным у разнастайнасці. Разнастайнасць, паяднаная Святым Духам”, - растлумачыў Папа, а таксама нагадаў пра “запаведзь, дадзеную Езусам свайму народу – каб былі адно”.

Святы Айцец адзначыў неабходнасць вандравання ў прысутнасці Бога, бо менавіта яна вядзе да братэрства паміж хрысціянамі. “Мы спыняемся, глядзім адзін на аднаго і бачым, што мы вельмі падобныя”, - сказаў Папа і заклікаў пяцідзясятнікаў паважаць “разнастайнасць дароў і гармонію харызматаў”, бо Святы Дух з’яўляецца “гармоніяй, якая стварае гэтую разнастайнасць”.

Гэта была першая ў гісторыі паездка Папы Францішка за межы Рыма выключна для таго, каб сустрэцца з пратэстантамі.

Пастар Траэціна, які прымаў удзел 1 чэрвеня 2014 г. у сустрэчы Папы з рухам “Абнаўленне ў Святым Духу” на Алімпійскім стадыёне ў Рыме, актыўна ўдзельнічае ў працэсе дыялогу паміж каталіцкімі і пратэстанцкімі харызматычнымі рухамі. 

http://be.radiovaticana.va/

Папа Франциск: важно не то, что входит, но то, что выходит из уст и сердца

Перед чтением богородичной молитвы Angelus в полдень 13 июля Папа Франциск дал толкование притче о сеятеле. Обращаясь к многочисленным паломникам и верным, собравшимся на площади Святого Петра, Папа сказал:

«Дорогие братья и сестры, здравствуйте!

Евангелие этого воскресенья (Мф 13,1-23) показывает нам Иисуса, проповедующего на берегу Галилейского озера; поскольку Его окружила большая толпа, Он сел в лодку, отплыл немного от берега и проповедует оттуда. Говоря с народом, Иисус использует много притч: их язык, с образами, взятыми из природы и из ситуаций повседневной жизни, понятен всем.

Первая притча, которую Он рассказывает, является вступлением ко всем остальным: это притча о сеятеле, который щедро бросает семя на всякую почву. И истинным героем этой притчи является именно семя, которое приносит больше или меньше плода в зависимости от почвы, на которую оно упало. Первые три почвы бесплодны: упавшее при дороге поклевали птицы; ростки на каменистой почве сразу увяли, потому что не имели корней; семя, попавшее в терновник, заглушается колючками. Четвертая почва – это почва добрая, и только там семя пускает корни, прорастает и приносит плод.

В этом случае Иисус не только рассказывает притчу, но и поясняет ее ученикам. Семя, упавшее при дороге, указывает на тех, кто слушает возвещение Божьего Царства, но не принимает его; тогда неожиданно появляется лукавый и уносит его. Лукавому вовсе не хочется, чтобы семя Евангелия прорастало в сердце людей. Это первое сравнение. Вторым сравнением является семя, упавшее на каменистую почву: оно представляет людей, которые слушают слово Божие и принимают его сразу, но поверхностно, потому что не имеют корней и являются непостоянными; и когда приходят испытания и невзгоды, эти люди сразу падают духом. Третий случай – это семя, упавшее в терновник: Иисус поясняет, что речь идет о людях, которые слушают Его слово, но из-за мирских забот и искушения богатством оно заглушается. Наконец, семя, упавшее в плодородную почву, представляет тех, кто слушает слово, принимает и понимает его, и оно приносит плод. Совершенным образцом этой доброй почвы является Дева Мария.

Эта притча говорит сегодня к каждому из нас, как говорила к слушателям Иисуса две тысячи лет назад. Она напоминает нам о том, что мы являемся почвой, в которую Господь неустанно бросает семя Своего Слова и Своей любви. С каким настроением мы его принимаем? И можем спросить себя: с какой почвой можно сравнить наше сердце: с придорожной, с каменистой, с местом, поросшим терновником? От нас зависит быть доброй почвой без шипов и камней, но распаханной и заботливо возделанной, чтобы она могла принести добрые плоды для нас и для наших братьев.

И нам будет полезно не забывать о том, что мы также являемся сеятелями. Бог сеет добрые семена, и здесь мы тоже можем спросить себя: какое семя исходит из нашего сердца и наших уст? Наши слова могут сделать много добра, а также много зла; они могут исцелить, а могут и ранить; они могут ободрить и могут унизить. Запомните: важно не то, что входит, но то, что выходит из уст и сердца.

Богородица да научит нас, Своим примером, принимать Слово, хранить его и заставлять его приносить плод в нас самих и в других».

По материалам «Радио Ватикана»

Джон Башабора, вера і аздараўленне або кранальнае сведчанне маці

Хвала Хрысту!

На фоне папярэдніх падзей, а менавіта – прыбыцця ў нашу Гродзенскую дыяцэзію а. Джона Башаборы, я б хацела падзяліцца сваім перажытым духоўным досведам. 

І, перадусім, ува мне наспела вялікае жаданне падзяліцца з усімі цудам аздараўлення маіх дзяцей.

Мае дзве дачкі пакутавалі ад атапічнага дэрматыту. Былі асабліва цяжкія перыяды абвастрэння, калі на дзіцячай скуры ўтвараліся пухіры, з якіх цякла вадкасць і кроў ад пастаяннага часання. 

Праявы хваробы то ўзмацняліся, то слаблі, але ўвесь час прысутнічалі. Мы з мужам маліліся аб аздараўленні больш за два гады. І былі перыяды, калі мы адчувалі сябе асабліва нямоглымі, калі закрадаліся думкі аб тым, ці ёсць сэнс далейшай малітвы.

Але мы маліліся, разважалі над св. Пісаннем і вывучалі хрысціянскую літаратуру, якая б тычылася тэмы аздараўлення. І ў нас пачаў змяняцца падыход да хваробы, а канкрэтна – да атапічнага дэрматыту, як да чагосьці, што з’яўляецца чужым для нашых дзяцей. Неаднойчы наведвалі думкі аб волі Бога ў адносінах здароўя нашых дзяцей, але цяпер гэтае пытанне сталася неактуальным. 

Апостал Павел піша: “І не ўпадабняйцеся гэтаму веку, але перамяняйцеся праз аднаўленне розуму, каб пазналі, якая ёсць воля Божая, што добрае і прыемнае ды дасканалае” (Рым 12, 2). Павярхоўна мы гэта і раней разумелі, але для таго, каб зразумець гэта сэрцам, неабходна было дзеянне звышнатуральнай сілы, якой з’яўляецца Дух Святы. Мы маліліся аб напаўенні Духам Божым, і мы Ім напаўняліся па меры нашага ўзрастання і па меры ўсвядомленага адкрыцця на дзеянні Бога.

Молячыся ў Духу і разважаючы з дня на дзень над словамі: “Ён узяў на Сябе нашыя немачы і панёс нашыя хваробы“ (Іс 53, 4), змянілася наша бачанне праблемы. У нашых малітвах прысутнічала падзяка за тое, што Бог праз смерць і уваскрасенне Свайго Сына ўжо даў нам тое, чаго мы з нецярпеннем выпрошвалі. Мы чулі радаснае пачуццё таго, што гэта адбудзецца. А калі быць больш дакладным, то ЯНО ўжо адбылося каля дзвюх тысяч гадоў таму на крыжы. Нам заставалася проста прыняць гэта, і дачакацца моманту, калі сімптомы хваробы знікнуць.

Прыйшоў час рэкалекцый з а. Джонам. Рось, 7 чэрвеня. Яго першая канферэнцыя… З навучна-тэарэтычнага пункту гледжання – ніякой структуры і багатага тэалагічнага зместу. Гэта былі простыя словы, якія прамаўлялі да сэрца. Ужо падчас гэтай канферэнцыі ўсе прысутныя былі пагружаны ў малітве. Гэта незвычайнае павольнае перапляценне канферэнцыі і малітвы, без дакладных межаў і рамак. Лёгка. Нетрадыцыйна і здзіўляльна! Ужо падчас той малітвы, калі праз вусны а. Джона бы пачулі аб тым, што людзі, якія церпяць ад харчовай алергіі, скурных захворванняў вылечаны, мы прынялі гэта з верай. У той момант мы не бачылі ніякіх праяваў аздараўлення нашых дзяцей, але мы, як тая жанчына, якая дванаццаць гадоў цярпела ад крывацёку (Матф 9, Мар 9, Лук 8), паверылі, што ў тую хвіліну нашыя дзеці аздаравіліся. Я і мой муж (як ён мне прызнаўся адразу пасля малітвы) адчулі, што пачутыя словы былі скіраваныя да нас. Прызнаюся, што сумневы стараліся зруйнаваць эйфарыю. Але ўсе сумневы, якія зараджаліся, мы душылі на падставе надзеі і веры ў Божыя абяцанні.

Прайшло яшчэ вельмі мала часу, але ў нас няма нагоды засумнявацца, што нашыя дзеці аздаравіліся ад дэрматыту. Нашыя дачкі ядуць тое, аб чым раней толькі марылі, гледзячы на іншых дзяцей, і не церпяць ад праяваў хваробы, якая мучыла іх ад нараджэння. Дзякуй Богу! Наша мысленне наконт хваробы кардынальна змянілася – ад звавроту да Бога выключна як да аптэчкі да зразумення таго, што Бог ужо ўсё для нас зрабіў яшчэ да нашага нараджэння, нам неабходна толькі паспець для таго, каб прыянць яго дар.

Мы дзякуем асабліва тым святарам, якія даюць надзею, і адпамагаюць адкрываць у нас усё тое, што было закладзена Богам. А. Джон – прадстаўнік духоўнага правадыра. А рэкалекцыі ў Росі 0 месца, якое дапамагае ў ажыўленай малітве. Сцвярджаць, што там асаблівая прысутнасць Бога без сэнсу, бо Бог ёсць паўсюдна сярод нас і ў нас саміх. Часцей за ўсё нам неабходныя асаблівыя абставіны – знешняя дапамога – якая дазволіць нам адкінуць нашы стэрэатыпныя думкі, усё тое, што нам перашкаджае адчуць Божую прысутнасць, падтрымку і Любоў. 

Часам, з простага падняцця рукі ў нашай свядомасці пачынаецца працэс пераадольвання гэтага бар’еру. Тады чалавек перастае клапаціцца пра тое, якое ён зробіць уражанне. Пачынае будавацца простая сувязь чалавек-Бог, а ўсё астатняе – другараднае. Канешне, я не сцвярджаю, што выключна жэстам рукі можна наблізіцца да Бога. Духоўная складальная тут неад’емная і нельга забываць пра плён. Але мова цела і эмоцыі дапамагаюць чалавеку адкрыцца Божай прысутнасці. 

Бо чалавеку ўласціва праяўляць эмоцыі ў часе перамогі любімай каманды ці на музычным выступе. Мы радуемся на днях нараджэння і вяселлях. Няўжо ў нас няма прычыны радавацца разам са сваімі баратамі і сёстрамі ў Хрысце падчас малітоўных сустрэч? Гэта выглядае дзіўна? Чаго ж мы чакаем, калі і вучні перажывалі падобнае, пачынаючы з Сёмухі (Дз 2, 2).

Прайшлі гады, але Дух Святы не змяніўся, і моц Яго дзеяння не саслабла.

                                                                                                                                        Ірэна К.

http://grodnensis.by

"Просите у Бога много " (свидетельство)

"Праздник Сошествия Святого Духа имеет исключительное значение для христиан. 

Иисус, будучи, как Он сам говорит, путем, истиной и жизнью, ведет нас к нашему Небесному Отцу. Но Святой Дух — это Их любовь в нас. 

Только наполненный Духом Святым христианин способен идти за Иисусом, будучи всегда в правде перед собой, ближними и Богом, способен жить в святости, по-христиански радостно, быть всегда исполненным любовью.

Бог как Отец всегда заботится о своих детях и посылает своих пастырей «на жниво». Особое служение Бог доверил кс. Джону Башабора из Уганды, который 7-8 июня провел реколлекции в приходе Святой Троицы в Росси для около 3 тысяч людей на праздник Сошествия Святого Духа. Формат реколлекций был обычным для подобных духовных упражнений: слово Божье, исповедь, прославление, Адорации, молитва об исцелении, духовном и физическом, — то, чем были наполнены реколлекции. 

Кс. Джон Башабора делился своим даром проповедования слова Божьего, которое отличалось необычной формой Евангелизации, — маленькие инсценированные истории из жизни многих людей, показывающие проблемы людей, отделяющие их от Бога. Истории оказались настолько наглядными и правдоподобными, что присутствующие без труда действительно узнавали в них себя, осознавая, насколько их любит Бог, и как они ответили на Божью любовь своим недоверием и грехами.

Примечательным было то, что значительная часть участников реколлекций — это молодежь, на которую кс. Джон Башабора возлагает особые надежды в деле Евангелизации во всем мире.

Участники реколлекций просили Бога о «дожде» Святого Духа, чтобы Он заполнил всю их жизнь, просили о «дожде» благословений, милостей, харизм. Кс. Джон Башабора призывал просить Бога много: дары Святого Духа для каждодневного христианского служения и собственного созидания, а также дары Святого Духа для созидания не только собственного, но и всей Церкви. Радость, исцеляющий души смех, исповедь, прощение, обращение, милосердие, любовь, глубокое переживание присутствия Бога, — вот то, что подарил Святой Дух всем участникам реколлекций.

Удивительно символичным оказалось количество священников, присутствующих на реколлекциях: 33 священника несли свое служение Богу и людям через таинство исповеди. Всех участников реколлекций поприветствовал бискуп Александр Кашкевич, который поблагодарил организаторов реколлекций и кс. Джона Башабора и благословил всех присутствующих."

Виктория

" Свидетельство наше плодотворно лишь тогда, когда говорим делами."

 13 июня - Торжество 

Святого Антония Падуанского

" Кто наполнен Духом Святым тот говорит на иных языках. Иные языки - это иные способы свидетельства о Христе, а именно смирение, скромность, долготерпение послушание.. 

Говорим на них тогда, когда другие видят их в нас. 

Свидетельство наше плодотворно лишь тогда, когда говорим делами.  И поэтому прошу вас, пускай умолкнут слова, а откликнутся дела ! 

Однако у нас  полно слов, а дел - настоящая пустыня..

Апостолы говорили так, как им Дух Святой позволял говорить.  Блажен тот, кто свидетельствует так как Дух Святой ему преподаст, а не его собственные ощущения...

Пусть наши речи соглашаются с тем, что Дух Святой поручает нам говорить. 

Молим Его смиренно и усиленно о благодати, чтобы мы смогли вновь осуществить день Пятидесятницы через освящение пяти чувств и исполнение десяти заповедей.

Молим о Духа истинного покаяния и Огонь свидетельства, чтобы мы, Им   просветленные и зажженные - смогли созерцать Триединого Бога среди святых."

 Святой Антоний  Падуанский,  Проповеди  I, 226

Краткое жизнеописание Святого Антония

Антоний Падуанский, Антоний Лиссабонский (Antonius Patavinus) (1195, Лиссабон — 13 июня 1231, Верона), прославленный святой Западной Церкви, один из виднейших деятелей Францисканского ордена.

Родился, согласно поздней традиции в рыцарской семье Мартина и Марии (де Буйон), при крещении получил имя Фердинандо. В 1179 родители отдали мальчика в школу при кафедральном соборе, где он изучал тривиум и квадривиум.

Закончив школу, в возрасте 15 лет Фердинандо вступил в монастырь ордена регулярных каноников святого Августина, а через 2 года — в монастырь Святого Креста в Коимбре, древней столице Португалии, славившийся своей строгой духовной дисциплиной. Восемь лет, проведенные в монастыре, Фердинандо, как свидетельствует его житие, занимался изучением Св. Писания и сочинений Отцов церкви, в дальнейшем знание Библии и ее толкований сделали его одним из величайших комментаторов библейских текстов.

В 1220 Фердинандо был рукоположен в сан священника. В том же году в Коимбру из Марокко были привезены мощи пяти францисканских монахов.пострадавших за веру,— повторение их подвига стало заветной мечтой Фердинандо. Незадолго до этого несколько францисканцев, прибывших в Португалию для организации миссии, основали близ монастыря Святого Креста монастырь святого Антония. Летом 1220 Фердинандо уже покинул монастырь и вступил во францисканский орден, сменив имя, — с тех пор его стали называть Антонием.

Стремление к духовному подвигу и мученичеству подвигли его к плаванию в Африку, однако жестокая лихорадка, поразившая святого в Марокко, вынудила его вернуться. Корабль в непогоду был отнесен на восток и через несколько дней был прибит к берегу Сицилии. Антоний был принят во францисканский монастырь близ Мессины. В 1221 по приглашению собратьев по ордену Антоний отправился на генеральный капитул в Ассизи, после которого ему было предложено перейти в монастырь Монте Паоло в Северной Италии близ Форли, близ которого в пещере на склоне горы он и поселился.

В 1222 Антоний присутствовал на рукоположении священников из доминиканского и францисканского орденов, здесь — ввиду отсутствия ожидавшихся проповедников — ему, до того работавшему на кухне и мывшему посуду, было предложено прочитать проповедь. Глубина его знания Святого Писания и тонкость толкования текстов поразили слушателей и вскоре его слава проповедника начала расти. На запрос можно ли брату Антонию читать богословие в школе для молодых монахов ордена, святой Франциск ответил кратким письмом, обратившись к Антонию как к своему епископу, с разрешением читать теологию, «дабы не погасил дух молитвы и благочестия». С этого времени имя святого Антония открывет ряд великих францисканских ученых, среди которых Роджер Бэкон, святой Бонавентура, Дунс Скот.

Примерно через год, осенью 1224, святой Антоний был направлен во Францию читать лекции во французских монастырях в Монпелье и Тулузе, где он пробыл до 1227. В 1226 на провинциальном капитуле в Арле, во время проповеди Антония, явился св. Франциск с крестообразно поднятыми руками и благословил проповедника.

В 1227 назначенный после смерти Франциска генералом ордена Иоанн Паренти доверил Антонию в управление самую большую и важную для ордена провинцию — Северную Италию. По словам современника, церкви Северной Италии были полны кающихся, проповеди Антония слушали до 30 тыс человек под дождем, тиран Вероны Эццелино смягчил по требованию Антония свои жестокости.

В конце 1227 Антоний впервые посетил Падую, провел в ней всю зиму и написал свои «Воскресные проповеди» (Sermones Dominicales). Публикация «Проповедей» стала для ордена важнейшим событием, так как до этого собственно францисканской литературы почти не существовало. Уже поселившись в Падуе святой Антоний написал второй сборник своих проповедей «Проповеди на праздники» («Sermones Festivi).

Около 1230 в Ассизи Святой Антоний сложил с себя обязанности провинциала Северной Италии и отправился в монастырь Кампосампьеро, неподалеку от Падуи. По просьбе святого почитатель и близкий его друг, строитель монастыря граф Тиссо сделал ему келью в ветвях густого старого ореха, откуда после дневных молитв Антоний спускался лишь на ночь.

Именно здесь, в ветвях старого дерева, графу было видение: в лучах яркого света стоял Антоний с Младенцем Христом на руках. Изображение этого видения и стало основным в иконографии святого.

Антоний Падуанский умер 13 июня 1231. Сразу после похорон его гробница стала местом паломничества; уже 30 мая 1232 Антоний был канонизирован. Специально для канонизации святого была написана самая рання биография Антония — «Assidua».

В 1232 началось строительство собора во имя нового падуанского святого (завершен в целом к 1263). Главная святыня храма — мощи святого Антония — хранятся в часовне его имени. Во время переноса мощей святого, Бонавентурой было обнаружено, что язык Антония, великого проповедника Христова учения, остался нетленным. 16 января 1946 папа Пий XII провозгласил св. Антония Учителем Церкви и присвоил ему титул «Евангелический Доктор» (Doctor Evangelicus).

a.Джон Башабора у Росi i Лiде : сведчаннi , фотарэпартаж

«На сустрэчы прысутнічаў асаблівы Дух Радасці,

аб якім прасіў а. Джон Башабора» 

сведчаннi i фотарэпартаж з Росі

*   *   *

Харызматык з Уганды 

а. Джон Башабора наведаў Ліду 

сведчанне i фотарэпартаж 

*   *   *

Айцец Джон Башaбора, святар з Уганды, харызматык, доктар тэалогіі духоўнасці, псіхолаг, нарадзіўся ў 1946 годзе ва Угандзе. У 1972 годзе прыняў прэзбітэрскае пасвячэнне. Абараніў доктарскую дысертацыю ў галіне містычнага багаслоўя ў Папскім Грыгарыянскім універсітэце ў Рыме. Пасля вяртання ў родную дыяцэзію заснаваў дзве пачатковыя і дзве сярэднія школы, а таксама два дзіцячыя дамы, у якіх знайшлі прытулак ўжо больш за пяць тысяч сірот. З'яўляецца дыяцэзіяльным каардынатарам Каталіцкага абнаўлення ў Духу Святым і членам Нацыянальнага Таварыства заступніцкай малітвы, якое праводзіць рэкалекцыі і харызматычныя малітоўныя сустрэчы таксама па-за межамі Уганды. Адна з такіх сустрэч нядаўна прайшла на Народным стадыёне ў Варшаве, сабраўшы каля 60 тысяч вернікаў.

"Мы павінны прапаведваць Таго, у Каго мы паверылі і дзейнічаць суадносна."

7-8 чэрвеня ў парафіі Найсвяцейшай Троіцы ў Росі адбыліся рэкалекцыі, якія праводзіў кс. Джон Башабора. 

Маючы свабодную хвіліну, ён згадзіўся адказаць на некалькі пытанняў для grodnensis.by.

Ці гэта Ваш першы візіт у Беларусь? Якія былі Вашыя першыя ўражанні, адчуванні, калі Вы ступілі на гэтую зямлю?

Так, я тут першы раз і вельмі ахвотна прыехаў сюды. Вельмі шмат чуў пра гэты народ, пра тое, што ён вельмі мірны і спакойны. Я ўбачыў гэтую краіну вельмі зялёнай і для мяне гэта яшчэ адно сведчанне аб прысутнасці Бога. Вельмі захапляльна! Я адчуваю сябе як дома, адчуваю тут супакой. У гэтый частцы свету я адкрыў для сябе нашмат больш, чым давялося пачуць з вуснаў іншых людзей.


Шаноўны айцец, калі ласка распавядзіце пра Ваш прыход да веры і пра тое, як Вы адчулі сваё пакліканне.

Cкарб веры я атрымаў ад сваіх родных. Яны першыя адкрылі мне веліч, прыгажосць і дабрыню Езуса ў форме апавядання біблейскіх гісторый. І гэта, на мой погляд, вельмі добрая форма навучання, якая дае моцны педагагічны эфект.

Сваё пакліканне да святарства я адкрыў дзякуючы свайму сямейнаму асяроддзю, асабліва дзякуючы сваім бабулі і дзядулі. Калі мне было 6 год, я першы раз сказаў, што хачу стаць святаром, і з таго моманту я імкнуўся да святарства, каб стаць менавіта святаром для Хрыста, гэта вельмі захапляльна – стаць святаром для Хрыста! 

Вяртаючыся з касцёла дадому, я пачынаў прадстаўляць сябе святаром і рабіць тое, што звычайна робяць святары: цэлебраваць св. Імшу. Затым сваім дзядулі і бабулі я сказаў, што хачу быць святаром. Тады бабуля запытала мяне: Чаму ты хочаш ім стаць? Адкуль у цябе такое прагненне? Гэтыя пытанні пабуджалі мяне да глыбейшай задумы і яшчэ больш узмацнялі прагненне. Калі я крыху пасталеў, Божае Слова сталася маім настаўнікам. Перад тым, як пайсці ў семінарыю, падчас казання я пачуў з вуснаў святара такія словы: Калі зярно не памрэ, то яно не выдасць плён. 

Слухаючы сваім юнацкім сэрцам гэтыя словы я зразумеў, што перш павінен памерці, прапаведуючы Божае Слова, каб прынесці плён у будучыні. Таксама я ўсвядоміў сабе, што Хрыстос валодае моцай прыносіць нам аздараўленне, што Езус праганяе зло, д’ябла. Калі святары прыходзілі ў маё роднае паселішча, яны бачылі, наколькі шмат людзей памірае, памірае ад розных хваробаў. На той час у нашых умовах было толькі тры святары, якія абслугоўвалі вельмі вялікую тэрыторыю. Назіраючы, за тым, як яны прыходзяць ў нашыя дамы і бачаць гэтых паміраючых, я самому сабе задаў пытанне: Чаму негледзячы на тое, што святары сярод нас, столькі маладых людзей ўсё роўна памірае? Тады я запытаў Езуса: Езу, ты сказаў, што Ты, як Святар аздараўляў людзей, але цяпер Ты ў небе, а мы - Тваё Цела, ці магу я маліцца і прызываючы Цябе, ў Тваё Імя, накладаць рукі і аздараўляць іншых? 

Я папрасіў аб гэтым пасля 11-ці гадоў святарства. Нават цяпер, крочанне за Хрыстом, для мяне з’яўляецца вялікім і сур’ёзным заданнем і я ганаруся, што магу гаварыць пра Яго, але адначасова незадаволены сабой, з-за сваёй грахоўнасці. Гэта вельмі страшная рэч. Аднак мы павінны ўвесь час паўставаць з граху і вяртацца да Яго. Ён паказвае мне сваю вялікую любоў, калі я адчуваю сваю духоўную маласць. Ён робіць вельмі шмат цудаў, паказваючы, што гэта не мая заслуга, гэтыя цуды не залежаць ад мяне, але ад Яго. 

Так, гэта вельмі кранальны момант. Калі я гавару аб Божай любові, гэтую Любоў я адчуваю. Бог паслугоўваецца мною, найменшым сярод усіх і адным з грэшнікаў. Захапляюся бачачы цуды, якія Ён робіць, незалежна ад маіх заслуг і намаганняў. Як у тыя часы, таксама і сёння Ён не спыняецца аздараўляць людзей. Я думаю, што сёння, шмат людзей атрымала аздараўленне, нават без маіх працяглых малітваў і казанняў.


Вы маглі б сказаць пра галоўныя перашкоды, якія не даюць людзям крочыць Божым шляхам?

Мне выдаецца, што людзі, якія трымаюць уладу ў маёй краіне наклікаюць Божы гнеў. Яны ствараюць такое заканадаўства, якое настройвае людзей супраць Бога. Выходзіць так, што ўсяму (прагрэсу, развіццю, рэд.) перашкодай з’яўляецца Бог, сем’і. Яны паказваюць сваю злосць, намагаючыся стварыць атмасферу адрынутасці людзей Богам, паказаць іх нікчэмнасць. 

Складваецца такая сітуацыя, што з аднаго боку людзі вераць у Бога, але з другога боку яны гневаюцца на сваіх бліжніх. Гэтую злосць і напружанне можна адчуць у маім грамадстве, і, мне здаецца, што можа стацца прычынай пачатку пераследу і насілля. Калі мы вызнаем веру ў Бога, то мы не можам ствараць атмасферу адрынутасці. І, канечне, яны асуджаючы нас, гавораць пра нашую грахоўнасць. Аднак Езус кажа, што Я не прыйшоў асуджаць, але збаўляць.

Хачу сказаць, што ўрад у маёй краіне прыкладае намаганні, каб знішчыць інстытут сям’і. Даходзіць нават да таго, што яны кожнаму дзіцяці даюць прэзерватывы. Вось я і пытаю ў іх: Навошта вы так робіце? Яны пойдуць да сябе дамоў і што з гэтым будуць рабіць? Пазней, яны здзіўляюцца, чаму ж гэта няма дзяцей у сем’ях? Мы пакліканыя гаварыць праўду, і менавіта праўда зробіць нас свабоднымі, хоць мы можам за яе памерці, аднак выбіраючы жыццё паводле праўды, людзі выбіраюць добры шлях.


Як Вы думаеце, на чым Касцёл павінен засяродзіцца ў сваёй дзейнасці, каб як мага больш людзей сталі на шлях духоўнай адновы?

Касцёл перш за ўсё павінен выйсці насустрач маладым людзям, пачаць размаўляць з імі на іх мове. Наведваючы Польшчу, якая з’яўляецца вельмі каталіцкай краінай, я убачыў шмат маладых мінакоў на вуліцы, ў вушах якіх былі навушнікі. Дык вось, калі такая моладзь прыходзіць у касцёл і чуе стомленым голасам словы, кшталту: Езус ёсць сярод вас..., Езус вас любіць... – гэта іх не пераконвае, яны не ў стане зразумець такога тыпу мовы. Мяркую, што мы павінны, як мага больш маладых людзей уцягваць дзейнічаць на карысць Новай Евангелізацыі. 

Аднак найперш, мы павінны перайсці на іх мову, іх спосаб экспрэсіі, толькі так мы можам данесці ім праўду аб Хрысце. Таксама думаю, што ўсходнія краіны, які маюць моцную традыцыю, маюць святароў, якія гатовыя дапамагчы маладзёнам сваёй парадай. У век сучасных камунікацый, святар тым больш павінен валодаць неабходнай інфармацыяй, але перш за ўсё ён не можа згубіць здольнасці гаварыць ад шчырага сэрца пра Таго, у Каго ён верыць. 

Бог найперш прамаўляе да сэрца святара і тады святар з багацця свайго сэрца прамаўляе да іншых сэрцаў. Менавіта гэта прыносіць эфект, гэта спрацоўвае. Калі праз сэрца святара прамаўляе Святы Дух, гэта прыносіць сапраўдны плён. Гэта з’яўляецца нашым найвялікшым выклікам на сёння. Вы прамаўляеце да людзей, а Езус змяняе іх жыцці. Тым не менш, найбольшай нашай заклапочанасцю павінна быць нашая грахоўнасць.

Мы павінны прапаведваць Таго, у Каго мы паверылі і дзейнічаць суадносна. Гэта сапраўды складана. Мы патрабуем Святога Духа, малітвы і заступніцтва іншых. Мы вельмі шчаслівыя, што вялікая колькасць свецкіх асоб знаходзіцца побач, молячыся з намі ў храме.


Сярод тых, хто наведваў харызматычныя рэкалекцыі ў Росі, давялося сустрэцца з неадпаведным, нехрысціянскім стаўленнем некаторых людзей, да фізічных аздараўленняў. Што б Вы маглі ім параіць?


Калі прапаведуючы Слова, адбываюцца аздараўленні, фізічныя аздараўленні, то гэтая выключная з’ява мае больш глыбокі сэнс, аздараўленне закранае найперш маю душу і розум. Езус, толькі Ён, з’яўляецца Тым, Хто мае моц нас аздаравіць.

Cатана намагаецца будаваць сваё валадарства, каб нас бянтэжыць і прыніжаць. Аднак намаганні злога будуць знішчаныя ў моманце, прыняцця Бога ў нашае жыццё. Ён аздараўляе нас перш за ўсё духоўна, а цялесныя аздараўленні з'яўляюцца наступствам духоўнай перамены.



Чаго Вы б хацелі пажадаць людзям ў Беларусі, а асабліва тым, хто прысутнічае на гэтых рэкалекцыях?

Я хачу памаліцца за тое, каб мы моцна ўсвядомілі, што Бог прысутны сярод нас. Яго можна адчуць у атмасферы ўзаемнай братэрскай любові. Давайце задумаемся над словамі св. Яна апостала, які кажа, што немагчыма любіць Бога, не любячы бліжняга. Калі мы любім адзін аднаго, тады наш прыклад пачынае прыцягваць іншых. Таксама мы павінны зразумець, што не любоў з’яўляецца богам, але Бог ёсць Любоў. Апошнім часам людзі часта вымаўляюць слова “любоў”, маючы на ўвазе яе цялесны аспект. Менавіта такое разуменне знішчае людскую годнасць. Аднак толькі Бог ёсць Любоў і Ён з’яўляецца яе крыніцай. Таму я малюся, каб людзі сталі на шлях Сапраўднай Любові і зразумелі, што Ён ёсць Любоў і толькі тады, мы зможам палюбіць адзін аднаго.



Размаўляў кс. Юрый Жэгарын


http://grodnensis.by/

Папа к участникам харизматического движения

С призывом к свежести и новизне миссии, укреплённой единством, обратился Папа Франциск на Олимпийском стадионе в Риме к участникам встречи Католического харизматического обновления, называя это движение «потоком благодати в Церкви и для Церкви». 

Поводом для встречи, прошедшей вечером 1 июня, стал 37-й Национальный созыв церковного движения Обновления в Святом Духе. 

Встреча итальянского церковного движения собрала более 52 тысяч человек из 55 стран.

Прибыв на стадион под аплодисменты, с вознесёнными руками, Папа Франциск спел вместе со всеми на испанском языке песню «Vive Jesús el Señor». Олимпийский стадион в Риме на несколько часов стал ареной веры и надежды, на которой дыхание Святого Духа, - как когда-то в иерусалимской Горнице Тайной Вечери, освещало умы и согревало сердца христиан, собравшихся вокруг своего пастыря:

«Вашим путём является благовествование, духовный экуменизм, забота о бедных и нуждающихся, гостеприимство к отверженным. И всё это должно основываться на поклонении! Основой обновления является поклонение Богу».

В харизматическом Обновлении ищите единства, продолжил Папа, потому что единство исходит от Святого Духа и рождается от единства Пресвятой Троицы:

«Откуда же исходит разделение? От дьявола! Пожалуйста, бегите от междоусобиц! Да не будет их среди вас».

«Выходите на улицы и благовествуйте, возвещая Евангелие! Помните, что в то утро Пятидесятницы Церковь родилась, ‘выходя из самой себя’», отметил Папа Франциск:

«Приближайтесь к бедным и касайтесь ран Иисуса Христа на их плоти. Позвольте Святому Духу со всей свободой вести вас, и пожалуйста, не запирайте в клетку Святого Духа!».

Далее Папа Франциск с иронией вспомнил, что ещё прежде своего служения капелланом в Аргентине он называл харизматические общины «танцевальными школами самбы». Святейший Отец подчеркнул, что «движение харизматического Обновления представляет собой великую силу на служении Евангелию, в радости Святого Духа. Вы получили Святого Духа, Который открыл вам любовь Бога ко всем Своим детям и любовь к Слову Божьему».

Во время своего выступления Святейший Отец неоднократно обращался с вопросами к участникам встречи, например, спрашивая, «имеют ли они всегда при себе томик Нового Завета?». Если нет, то нужно «вернуться к этой первой любви», и носить его в кармане или в сумке, читая время от времени небольшой библейский фрагмент.

Перед своим выступлением, обращённым к участникам встречи Католического харизматического обновления, Святейший Отец побеседовал с некоторыми священниками, с представителями молодёжи, семьями и больными. Папа спросил, почему на встрече не видно бабушек и дедушек, ведь они - «страховка» нашей веры: 

«Старики! Они наша мудрость, они - мудрость Церкви: старики, которых так часто изгоняют».

Беседуя с одной из участниц встречи – матерью и супругой, - Святейший Отец подчеркнул центральную роль семьи, где «Иисус возрастает в любви мужа и жены, растёт в жизни детей». Именно поэтому семья пребывает под натиском недруга:

«Семья - это домашняя церковь. Как и все остальные, супруги являются грешниками, но они желают идти вперёд с верой, принося плоды в своих детях и в вере своих детей. Да благословит Господь семью, да укрепит её перед лицом кризиса, в котором дьявол хочет её уничтожить».

Папа Франциск призвал священников всегда пребывать рядом с Иисусом и с людьми - народом Божьим: «Любите ваш народ, будьте близки к людям. Я очень прошу вас об этой двойной близости: к Богу и к людям».

Разговаривая затем с одним подростком, Святейший Отец отметил, что путь молодости «делает ставку на великие дела», в отличие от жизни, запрятанной «в сейф»:

«Иначе эта молодёжь превращается в стариков, в худшем смысле этого слова. Становится лохмотьями, которые ни на что не годятся. Чертой молодёжи является риск: добрый, преисполненный надежды, делающий ставку на великие дела. Молодёжь призвана отдавать себя, чтобы другие люди узнали Господа. Не экономьте для себя вашу молодость: идите дальше!».

После того как одна слепая женщина рассказала свою историю, Папа отметил, что страдание является – это свидетельство и близость к Иисусу: «Страдающие, больные братья и сестры, инвалиды - это братья и сёстры, помазанные страданиями Иисуса Христа; они подражают Иисусу в трудное время Его Креста, Его жизни. Это помазание страданием они несут для всей Церкви».

Во время трогательного момента молитвы Папа говорил о «священном опьянении», которое дарует способность говорить на языках милосердия, в отличие от эгоистичной корысти власти. В заключение выступления Святейший Отец призвал участников встречи к единству:

«В движении Обновления ищите единства, - единства, исходящего от Пресвятой Троицы! И я буду ждать вас, харизматические общины всего мира, на праздник, вместе с Папой, вашего великого Юбилея Пятидесятницы 2017 года на площади Святого Петра! Спасибо!».

http://ru.radiovaticana.va/

Рэкалекцыі з а. Джонам Башаборам ў Росі (+ сведчаннi !)

Пяцідзесятніца 2014

7-8 чэрвеня 

ў парафіі 

Найсвяцейшай Тройцы ў Росі 

адбудуцца штогадовыя летнія рэкалекцыі, якія праводзяцца з 2003 года і якія праводзілі, а. Руфус Перэйра, а. Ян рэчак, а. Джэймс Манджакал. Гэтым разам спецыяльным госцем будзе а. Джон Башобора.

Пачатак рэкалекцый: 

субота 7 чэрвеня ў 9.00; 

завяршэнне: 

нядзеля 8-га чэрвеня св. Імшой а 12-й. 

Папярэдняя рэгістрацыя на рэкалекцыi у Рось закончана ! 

У гэтую ж нядзелю 

8 чэрвеня а 18-й гадзiне, 

у парафіі Святой Сем'і ў г. Ліда 

(ул. Рабиноускага)

а. Джон будзе цэлебраваць Святую Імшу, пасля якой правядзе адарацыю Найсвяцейшага Сакраманту з малітвай аб аздараўленні.

*   *   *

А. Джон нарадзіўся ў 1946 годзе ва Угандзе. У 1972 годзе прыняў святарскае пасвячэнне. Абараніў доктарскую дысертацыю ў галіне містычнага багаслоўя ў Папскім Грыгарыянскім Універсітэце ў Рыме. Пасля вяртання ў родную дыяцэзію заснаваў дзве пачатковыя і дзве сярэднія школы, а таксама два дзіцячыя дамы, у якіх знайшлі прытулак ўжо больш за пяць тысяч сірот. 

А. Джон з'яўляецца дыяцэзіяльным каардынатарам Каталіцкага Абнаўлення ў Духу Святым і членам Нацыянальнага Таварыства заступніцкай малітвы, якое праводзіць рэкалекцыі і харызматычныя малітоўныя сустрэчы таксама па-за межамі Уганды. Адна з такіх сустрэч нядаўна прайшла на Народным Стадыёне ў Варшаве, сабраўшы каля шасцідзесяці тысяч вернікаў.

http://www.grodnensis.by

Кс. Чэслаў Паўлюкевіч: 

"рэкалекцыі ў Росі – гэта аднаўленне аблічча гэтай зямлі"

7–8 чэрвеня ў Рось на штогадовыя рэкалекцыі прыедзе а. Башабора. Аб духоўных практыкаваннях у Росі, прыездзе а. Башаборы і аб досведзе сустрэчы жывога Бога з кусташам санктуарыя Езуса Журботнага ў Росі кс. Чэславам Паўлюкевічам размаўляе кс. Павел Салабуда.

– Ксёндз Чэслаў, як з’явілася ідэя правядзення рэкалекцый у Росі летам?

   

 – Ужо з пачатку майго душпастарства ў Росі, з 1999 года, я сустрэўся з многімі пілігрымамі, якія прыбывалі сюды, у санктуарый Езуса Журботнага, каб знайсці вырашэнне праблем, якія знішчаюць іх жыццё, іх шчасце. Я заўважыў, што шмат памылак і няправільнасцей здзяйсняюцца толькі з-за недахопу ведаў аб тым, якім чынам трэба дзейнічаць. Адпаведнае жыццё – гэта жыццё, згоднае з воляй і навучаннем Бога. Адной з форм навучання і абвяшчэння Евангелля з’яўляюцца рэкалекцыі. У сувязі з тым, што касцёл у Росі не атапліваўся, у Адвэнце ці падчас Вялікага посту не ўдалося б вытрымаць цэлы дзень, слухаючы канферэнцыі, таму прыйшла думка арганізаваць такія духоўныя рэкалекцыі ў адпаведны для гэтага час – летам. З 2011 года, калі колькасць удзельнікаў рэкалекцый узрасла да некалькіх тысяч, мы пачалі праводзіць рэкалекцыі на вуліцы, на прыкасцёльным участку. †

    – Гэта нетрадыцыйныя для нашых зямель рэкалекцыі: яны праходзяць летам і маюць спецыяльнага госця. Якая мэта гэтых духоўных практыкаванняў?

   

– Я, можа, не зусім згаджуся з тым, што гэта нетрадыцыйныя для нашых зямель рэкалекцыі. У рукапісах святароў, якія працавалі ў Росі ў папярэдніх стагоддзях, пазначана, што на ўрачыстасць Спаслання Святога Духа тут збіралася некалькі тысяч пілігрымаў з ваколіц, якія заставаліся на другі дзень свят. Старэйшыя парафіяне сведчаць, што ў іх тады начавала па 20-30 чалавек у кожным двары, спалі ў дамах, гумнах. Як цяпер, так і тады, усе не маглі змясціцца ў святыні, а мікрафонаў тады не было, таму амбон ставіўся на вуліцы, і тады адзін святар прамаўляў казанне з амбона ў касцёле, а другі навучаў на вуліцы. Таму гэта, хутчэй, толькі вяртанне да традыцыі, якая на некаторы час была “прыглушана” ў атэістычныя часы. Тады таксама запрашалі (гэта вынікае з гістарычных нататак) “спецыяльных гасцей”. Можа, толькі адлегласці да гэтых гасцей сталі трохі большымі.

    Мэта нашых рэкалекцый, як і кожных іншых, – аднаўленне чалавека. Нанова стаць у Праўдзе, каб Праўда нас вызваліла. Для некаторых гэта адшуканне дзвярэй, якія блакіруюць дзейнасць Божай ласкі, а таксама ключа, каб адчыніць гэтыя дзверы. Для іншых – узрастанне ў ласцы, калі перажыванне адновы ўзмацняе нас на дарогу святасці, каб ісці і прыносіць плён.

   

    – Спецыяльны госць – а. Джон Башабора. Што гэта за чалавек? І чаму менавіта ён?

    

– А. Джон – просты святар з Уганды, які мае жывую веру ў тое, што Пан Езус сёння той самы, што і 2000 гадоў таму, што Ён выцягвае руку кожнаму, каб падняць, суцешыць вылечыць, вызваліць, умацаваць і асвяціць яго. А. Джон звязаны з каталіцкім Рухам аднаўлення ў Святым Духу, з якім ён пазнаёміўся падчас тэалагічнага навучання ў Рыме, у Папскім грыгарыянскім універсітэце. На сённяшні дзень ён з’яўляецца каардынатарам Каталіцкага харызматычнага аднаўлення ў роднай архідыяцэзіі, а таксама членам Нацыянальнага таварыства малітвы заступніцтва. А. Джон заснаваў у сваёй архідыяцэзіі дзве пачатковыя школы, дзве сярэднія, а таксама два дзіцячыя дамы, у якіх апекуюцца над каля шасцю тысячамі сірот. У большасці гэта сіроты, бацькі якіх загінулі падчас вайны ці памерлі ад СНІДу, але ёсць і дзеці, якіх кінулі іх мамы, а нават і немаўляты, знойдзеныя на сметніках. А. Джон прысвячае гэтым дзецям шмат сіл і часу. Ужо на працягу многіх гадоў дзейнічае спецыяльны фонд “Сэрца да Сэрца”, каб дапамагчы ва ўтрыманні гэтых тысяч сірот.

   

    – Хто можа прымаць удзел у рэка­лекцыях? І аб чым, у першую чаргу, павінны памятаць удзельнікі?

    

– Прымаць удзел можа кожны, хто прагне аднаўлення, хто прагне ўзрастаць духоўна, слухаць Божае слова, маліцца. Безумоўна, ёсць і тыя, хто прыязджае “палячыцца” і ходзіць па пятах, молячы аб магчымасці трапіць да “спецыяльнага госця” на “прыём” ці на “сеанс”. Падчас першых рэкалекцый мяне як арганізатара гэта вельмі нарвавала. На наступных рэкалекцыях я зноў бачыў сярод удзельнікаў гэтых “назойлівых”, але яны ўжо паводзілі сябе інакш: яны пачалі даваць сведчанні, што прыехалі “палячыцца”, а дасведчылі жывога і сапраўднага Бога ў Яго Слове, у Эўхарыстыі і ў Яго дзеяннях.

   

    – Колькі ўдзельнікаў Вы чакаеце ў гэтым годзе, і якія да іх патрабаванні?

   

 – Як і кожны год, мы чакаем 2-3 тысячы чалавек. Патрабаванне толькі адно – прысутнасць. Але папярэдне трэба зарэгістравацца на інтэрнэт-старонцы grodnensis.by ці, у выключных выпадках, па тэлефоне.

   

    – Падобныя рэкалекцыі ў Росі адбываюцца з 2003 года. Ці прыкмячаеце Вы іх плён, і які ён?

    

– Гэта ў першую чаргу плён перамянення жыцця. Агульна кажучы, ажыўленне духоўнага жыцця, веры. Вельмі шмат такіх сведчанняў, гэтаму спадарожнічае шмат фізічных і эмацыйных аздараўленняў, вызваленняў. І тое, што з’яўляецца найважнейшым для чалавека – аздараўленне адносін з Богам праз добрую і плённую споведзь.

   

    – Ксёндз Чэслаў, што, на Вашу думку, будзе плёнам сёлетніх рэкалекцый?

    

– У гэтым годзе нас напаткала асаблівая ласка, бо адзіным вольным тэрмінам у а. Джона Башаборы ў вяснова-летне-восеньскі перыяд аказаліся толькі два дні – 7 і 8 чэрвеня. І нават да сённяшняга дня ён не ведае, што ўрачыстасць Спаслання Святога Духа – гэта асаблівы дзень у нашай парафіі, дзе на працягу чатырох стагоддзяў многія адчулі дзейнасць Божай ласкі. Мы давяраемся і верым, што і ў гэтым годзе Святы Дух прынясе мноства дароў, якія дадуць плён у жыцці людзей.

   

    – Ці вядома ўжо тэма рэка­лекцый?

    

– Над выбарам тэмы сёлетніх рэкалекцый нават не прыйшлося задумвацца. Спалучэнне падзей і тэрміну правядзення духоўных практыкаванняў прыводзіць да прыняцця выказвання, а правільней закліку, малітвы св. Яна Паўла II напярэдадні ўрачыстасці Спаслання Святога Духа 2 чэрвеня 1979 года падчас яго першай пілігрымкі на Бацькаўшчыну: “Няхай сыдзе Дух Твой і адновіць аблічча зямлі. Гэтай зямлі!”.

   

    – Якая, на Вашу думку, найважнейшая “бяда” сучаснага грамадства?

   

 – Калі “бяду” разумець як нястачу, беднасць, то мне падаецца, што гэта недахоп досведу ЖЫВОГА БОГА. Чалавек прагне знайсці жыццё, здароўе, шчасце, выхад са складанай сітуацыі, дарогу свайго паклікання, праўду. І так бывае, што часта ён хоча знайсці гэта ў “дзіравых цыстэрнах”, як прыгадаў а. Джэймс два гады таму. Адзінай і сапраўднай крыніцай з’яўляецца Езус. Ён сам пра сябе кажа: “Я – Дарога, Праўда і Жыццё”. А таму “абагачэннем” грамадства з’яўляецца вяртанне да Езуса. І хвала Богу, што менавіта цяпер у нашым грамадстве гэта адбываецца.

   

    – Дзякуй за размову!

http://slowo.grodnensis.by

Мое свидетельство :

Познакомиля с о Джоном на Реколекциях для священников в Ченстохове в ноябре 2012 г, которые стали для меня особенными. Там я впервые пережил необычный духовный опыт, называемый "Отдыхом в Духе Святом".

Опыт "Отдыха в Духе Святом" еще описал кардинал Сюненс в VI Малинском документе Церкви.​

Во время заступнической молитвы о. Джон, с индивидуальным возложением на меня рук, молился об активизации Даров Духа Святого, особенно исходящих из Таинства Священства. Я так же в сердце и на устах повторял: "Иисус! Иисус!..." Я начал плавно опускаться на пол, с ощущениями покоя, утопления в Любви Бога, в Его, всецело меня обнимающего Присутствия, словно падения в Его Отцовские Объятия.

Многократно участвуя в подобных реколециях, я всегда видел, как некоторые священники и миряне "падали и засыпали в Духе Святом". Со мной этого никогда не происходило, поэтому я считал, что такой опыт не для меня. То же самое я ожидал и на этих реколекциях, но был очень удивлен, когда все же это произошло со мной!

С другой стороны отдаю себе отчет в том,насколько бы мой опыт  не был захватывающим в переживании и памятным, все таки нуждается еще и в распознавании в том, что же на самом деле я пережил? Одним из хороших способов распознавания того, что пережитый опыт - дар Духа Св, это то, как и что данный опыт внесет в мою жизнь, как ее изменит, какие принесет духовные плоды как для моей духовной жизни так и прежде всего в пробуждении даров для служении  Костелу Христову.

Кс. Виктор (Трабы)