Святы Айцец пра сітуацыю “параненых сем’яў”

Папа Францішак, пасля летняга перапынку, аднавіў сустрэчы з вернікамі ў рамках агульных аўдыенцый у Ватыкане. Першая з іх прайшла 5 жніўня 2015 г. 

у Зале Паўла VI. Сваю катэхезу Пантыфік прысвяціў тэме так званых “параненых сем’яў”. Аб складаных сітуацыях, якія ўзнікаюць у сямейным асяроддзі ў выніку непаразуменняў паміж сужонкамі, ён ужо казаў падчас апошняй агульнай аўдыенцыі ў чэрвені. Сённяшнюю ён прысвяціў клопату пра тых, хто пасля разводу ўступіў у новы несакрамэнтальны саюз.

“Касцёл добра ведае, што такая сітуацыя супярэчыць хрысціянскаму сакрамэнту. Тым не менш яго настаўніцкі позірк заўсёды чэрпае з сэрца Маці, сэрца, натхнёнага Святым Духам, якое заўсёды шукае карысці і збаўлення людзей. Вось чаму ён адчувае абавязак, “дзеля любові да праўды”, “добра распазнаваць сітуацыі”. Так выказваўся св. Ян Павел ІІ у Апостальскай адгартацыі “Familiaris consortio”, указваючы на прыклад адрознення паміж тымі, хто перажыў развод і тымі, хто яго справакаваў”, - сказаў Папа.

Паводле Святога Айца, калі паглядзець на гэтыя новыя саюзы вачыма маленькіх дзяцей, можна ўбачыць наколькі тэрміновай з’яўляецца патрэба ў развіцці ў хрысціянскіх супольнасцях сапраўднай адкрытасці ў адносінах да тых асоб, якія перажываюць падобныя сітуацыі. 

“Для гэтага важна, каб стыль супольнасці, яе мова, паводзіны, заўсёды былі ўважлівымі да асоб, пачынаючы ад дзяцей. Гэта яны найбольш пакутуюць ад такіх сітуацый. Больш за тое, як мы зможам раіць гэтым бацькам рабіць усё магчымае, каб вучыць дзяцей хрысціянскаму жыццю, даючы ім прыклад пераканаўчай і практыкаванай веры, калі будзем трымаць іх на дыстанцыі ад жыцця супольнасці, нібыта яны экскамунікаваныя? 

Не трэба дадаваць іншых цяжараў акрамя тых, якія дзеці ў падобных сітуацыях ужо вымушаны несці на сабе! На жаль, колькасць такіх дзяцей і моладзі па-сапраўднаму вялікая. Важна, каб яны адчувалі, што Касцёл – гэта Маці, якая клапоціцца пра ўсіх, што ён заўсёды гатовы выслухаць і прыняць”, - сказаў Папа.

На працягу апошніх дзесяцігоддзяў Касцёл не быў ні “абыякавым”, ні “лянівым”. Ён узрастаў ва ўсведамленні неабходнасці братэрскай і пільнай адкрытасці, у любові і праўдзе, да ахрышчаных, якія заключылі новыя саюзы пасля краху сакрамэнтальнага сужэнства. Гэтыя асобы не з’яўляюцца экскамунікаванымі, і не могуць такім чынам успрымацца – яны з’яўляюцца часткай Касцёла, яшчэ раз падкрэсліў Пантыфік.Ён нагадаў, што на гэту тэму выказваўся Бэнэдыкт XVI, заклікаючы да “пільнай праніклівасці” і “мудрага душпастырскага суправаджэння”, усведамляючы, што не існуе “простых рэцэптаў”.

“Адсюль неаднаразовы пастырскі заклік да адкрытай і належнай дэманстрацыі гатоўнасці супольнасці да прыняцця такіх асоб і іх падтрымкі, каб перажывалі і ўсё больш развівалі сваю прыналежнасць да Хрыста і Касцёла праз малітву, слуханне Божага Слова, часты ўдзел у літургіі, хрысціянскае выхаванне дзяцей, любоў і служэнне бедным, дзейнасць на карысць справядлівасці і міру. Біблійны вобраз Добрага Пастыра абагульняе місію, якую Езус атрымаў ад Айц – аддаваць жыццё за авечак. Такая пазіцыя – гэта прыклад таксама і для Касцёла, які прымае сваіх дзяцей як Маці, што дае сваё жыццё за іх. “Касцёл заўсёды пакліканы быць адкрытым домам Айца. Ніякіх закрытых дзвярей! Розным чынам усе могуць удзельнічаць у касцёльным жыцці, усе могуць быць часткай супольнасці. Касцёл – гэта бацькоўскі дом, у якім ёсць месца для кожнага з яго складаным жыццём”, - адзначыў Папа.

Напрыканцы сваёй катэхезы Пантыфік нагадаў, што хрысціянскія сем’і пакліканы наследаваць Езуса і дапамагаць тым, якія перажылі складаныя сітуацыі. “Няхай усе выконваюць сваю ролю, наследуючы вобраз Добрага Пастыра, які ведае кожную са сваіх авечак і ніводнай не выключае са сваёй бясконцай любові!”, - пажадаў напрыканцы сустрэчы з вернікамі Святы Айцец.   

                                                                  http://be.radiovaticana.va/

реколекционные встречи с кс. Яном Речеком

Кс Ян Речек проведет реколекции :


Макаровцы 

09.09.2015

10.00 Св Месса
19.00 Св Месса




10.09.2015

10.00 св Месса, Адорация с заступнической молитвой
19.00  св Месса, Адорация с заступнической молитвой

Верейки

11.09.2015

10.00 Св Месса, конференция
19.00св Месса, Адорация с заступнической молитвой


12.09.2015

11.00 Престольный праздник, св Месса

Рось

12.09.2015

15.00 Веночек к Божьему Милосердию
          конференция
17.00 Исповедь
18.00 Св Месса, Адорация с заступнической молитвой

Слова Жыцця №16 / 2015 стр. 6

Чырвоная нітка на запясці. А ты ведаеш яе паходжанне?

Многія вядомыя людзі, у тым ліку прадстаўнікі моцнай паловы ча- лавецтва, носяць чырвоную нітку на запясці рукі. 

Гэты талісман быццам абараняе чалавека ад злога вока, не ўпускае ў аўру негатыўную энергію. 

Вельмі часта завязваюць яе немаўлятам, каб не сурочылі (ад злога вока). Але калі разглядзець сапраўднае ўзнікненне гэтага звычаю, то ахоплівае жах, асабліва калі ты хрысціянін. 

Святы Касцёл вучыць: “Забабоны несумяшчальныя з верай, таму што гэта грэх супраць першай запаведзі Божай – «Не май іншых багоў, апроч Мяне»” (Зых 20, 2).

Для хрысціяніна гэта недапушчальна! Узнікла гэтая нітка задоўга да хрысціянства і завязвалася бацькамі ці жрацом падчас прысвячэння дзяцей Ваалу ў якасці сведчання прысвячэння. Калі дзіця вырастала, яно павінна было аддаць богу Ваалу нявіннасць (палавы акт з жрацом, незалежна ад полу). Ваал (Баал, Бел, Баель, Ваэль) – магутны дэман, вядомы ў старажытнасці як фінікійскае і заходне- семіцкае боства. Яго імя перакладаецца як “гаспадар”, “уладар”, “спадар” – так называлі многіх багоў асобных мясцовасцей (часцяком дадаючы да тытула і назву мясцовасці (напр.: Баал-Гал, Ваал-Пэорыя) ці сферу яго “валодання” (напр.: Ваал-Хаддад – бог буры, Ваал-Шамем – бог сонца і інш.). Ваала ўша- ноўвалі ў Сірыі, Палесты- не, Угараў, Фінікіі, Ханаане, Карфагене, Вавілоне і інш. Ён лічыўся сынам Дагона і мужам Астарты. 

Вядомы яго малюнак у выглядзе быка (сімвал урадлівас- ці) або воіна, які дзівіць зямлю дзідай. Свяшчэннае дрэва Ваала – кедр. Месцам яго жыхарства лічылася гара Цафон (сёння гара аль-Акра), фактычна Ваала разглядалі як уладальніка сусвету. У Егіпце ён атаясамляўся з Сэтам, у эпоху элінізму – з Зеўсам. Захаваліся сведчанні аб распаўсюджанні культу Ваала не толькі на Паўночную Афрыку, але ў больш познія часы нават на ўсю Еўропу, уключаючы Скандынавію і Брытанскія астравы. 

Да цяперашняга часу ў Ірландыі і Уэльсе захаваліся абрады, якія нагадваюць старажытнае пакланенне Ваалу. Ён атаясамліваецца з кельцкім богам сонца Велінам або Веліна, а таксама з Вельта- нам – кельцкім святам пакланення агню. Ідаласлужэнне Ваалу было галоўным і прытым звычайным грахом старажытных габрэяў. Ваалу, як і Малоху, прыносілі чалавечыя ахвяры або прысвячалі дзяцей (“І зладзілі вышыні Ваалу, каб паліць сыноў сваіх агнём на целаспаленне Ваалу” (Ер 19, 5)). 

Служэнне яму суправаджалася вялікай пышнасцю і ўрачыстасцю. Прарок Ілля, а ўслед за ім і іншыя прарокі, горача выступалі супраць прыхільнікаў гэтага ідала. У пякельнай іерархіі з “De Praestigius Daemonum” Іагана Вейера Ваал знаходзіцца сярод міністраў пекла, ён галоўнакаманду- ючы пякельнай арміі. Пераважная большасць дэ- манолагаў атаясамліваюць Ваала з Баэлем – першым духам у спісе “Lemegeton” і “Pseudomomarchia Daemonum” Вейера. 

Згодна з “Lemegeton”, Баэль – “пер- шы галоўны дух – кароль, кіруючы на Усходзе... Ён з’яўляецца ў розных формах, часам падобна кату, часам падобна жабе, часам падобны чалавеку, а часам ва ўсіх гэтых формах адразу” (Вейер лічыць, што Баэль з’яўляецца з трыма галовамі – ката, жабы і чалавека ў кароне; у пазнейшых апісаннях да гэтага дадалося плоскае тоўстае цела і мноства павуковых ног, якія растуць па баках). Размаўляе хрыплым голасам. Надзяляе людзей нябачнасцю (і мудрасцю, згодна Вейеру). Кіруе 66- цю легіёнамі пякельных духаў. Згодна з “Grand Grimoire”, Баэль – адзін з трох галоўных духаў, якія знаходзяцца ў служэнні ў прэм’ер-міністра пекла Люцыфуга Рафокаля. 

У позняй кабале (напр. у МакГрэгара Маттэрса, Па- пюса і інш.) Ваал (Баал Ханан – Баал-Ханан) – сёмы з дзесяці архідэманаў, дух вераломства, бязлітасны і падступны. Сучасныя акуль- тысты звязваюць яго з сіламі разбурэння, нянавісці, помсты, вайны. У “загаворы сямі” (д-р Папюс), у адным з радкоў напісана: “In nomine Adonai per Gabriel vade retro Baal!” (“У імя Ада- най, праз Гаўрыіла, выйдзі Ваал!”). 

Вельмі хочацца спы- таць бацькоў: што вы робіце з дзецьмі? Ці хочаце ім шчасця? Хочаце іх зберагчы? Прысвячаючы дэману?!! Не здзіўляйцеся, што вашыя дзеці хварэюць або маюць зламанае жыццё. Вы самі выбралі ім апеку- на... 

А. Андрэй Паўлішын OSBM, Рух Святло-Жыццё

http://slowo.grodnensis.by/

" Папа - движению Харизматического обновления: не опасайтесь нежности Бога"

Вечером 12 июня,  в праздник Святейшего Сердца Иисуса, в Латеранской базилике Святого Иоанна Папа Франциск совершил Святую Мессу со священниками из движения Харизматического обновления. Свою проповедь на испанском языке Святейший Отец начал с воспоминания о героическом свидетельстве коптских христиан, которые приняли мученическую смерть от рук боевиков из самопровозглашённого Исламского государства. На побережье Ливии 23 коптских мученика погибли c именем Спасителя на устах. Их мученичество являет собой пример полного доверия Богу; это - доказательство того, что даже в самых трагических обстоятельствах Бог не оставляет верующих в Него.

Комментируя первое литургическое чтение из Книги пророка Осии, Святейший Отец напомнил, что Господь спасает человека от рабства греха, от самоуничтожения, от внутреннего рабства. Господь берёт человека за руку и учит ходить вместе с Ним.

«Я часто размышляю о том, что мы опасаемся Божьей нежности. Именно потому, что мы страшимся нежности Господа, мы не позволяем Ему прикоснуться к нам. Как следствие, нередко мы бываем жёсткими и суровыми карателями. Мы становимся пастырями, лишёнными нежной любви».

Пастыри, заботясь о своих прихожанах, никогда не должны забывать притчу Иисуса о потерянной овце: Христос всегда выходит навстречу тем, кто живёт в одиночестве, кто сбился с пути и потерялся в жизни. Поэтому нежность и ласка Святейшего Сердца Христа должна быть постоянным примером для пастырей, призванных заботиться о вверенных им людях, сказал в завершение проповеди Папа Франциск.

http://ru.radiovaticana.va/

"Не закрываться от Святого Духа"

Как и во времена апостолов, Святой Дух и сегодня ведет нас к полноте истины, обновляет лик земли и приносит Свои плоды: об этом Папа Франциск сказал в проповеди на торжественной Мессе Пятидесятницы, 

которая прошла в соборе Святого Петра.

«Мир нуждается не в замкнутых людях, а в людях, исполненных Святого Духа. Закрытость от Святого Духа – это не только несвобода, но и грех, - подчеркнул Святейший Отец. – От Святого Духа можно закрыться множеством способов: в эгоизме собственной выгоды, в суровом легализме – подобно законоучителям, которых Иисус называет лицемерами, - в забвении того, чему учил нас Иисус, или переживая свое христианство не как служение, а как личное преимущество».

Regina Cæli в торжество Пятидесятницы: 

В полдень 24 мая, в торжество Пятидесятницы, Папа Франциск возглавил чтение молитвы «Царица Небесная». 

Пятидесятница даёт нам возможность вновь пережить рождение Церкви, сказал он. Мы читаем об этом в книге Деяний Апостолов, где повествуется о том, как по прошествии пятидесяти дней после Пасхи в доме, где находились ученики Иисуса, «внезапно сделался шум с неба, как бы от несущегося сильного ветра… И исполнились все Духа Святого».

Папа пояснил, что благодаря этому излиянию ученики были полностью преображены: их страх сменился на мужество, замкнутость уступила место возвещению, и всякое сомнение было изгнано верой, полной любви. Это «крещение» Церкви, – сказал Папа, – которая таким образом начала свой путь в истории, поддерживаемая силой Святого Духа.

Папа напомнил, что это событие, которое преобразило сердце и жизнь апостолов и других учеников, сразу же отразилось и за пределами Горницы, потому что двери, которые были закрыты целых пятьдесят дней, наконец распахнулись, и первая христианская община начинает говорить с толпами людей, прибывших из разных мест, о великих делах Божиих (ср. ст.11), то есть о воскресении Иисуса, Который был распят.

Святейший Отец подчеркнул, что дар Святого Духа восстановил гармонию языков, утраченную в Вавилоне и предвосхищает вселенские масштабы миссии апостолов. Таким образом, Церковь рождается вселенской, единой, кафолической, с чётко обозначенной идентичностью, но открытой для всех, без каких-либо исключений.

Святой Дух, излитый в день Пятидесятницы в сердца учеников, – сказал далее Папа, – является началом новой эры: эры свидетельства и братства. Эта эра берёт своё начало от Бога, как языки пламени, осенившие каждого из учеников. «Как в тот день Пятидесятницы, также и сегодня Святой Дух непрерывно изливается на Церковь и на каждого из нас, чтобы мы могли выйти из нашей посредственности и замкнутости и возвещать всему миру милосердную любовь Господа: в этом наша миссия!» – сказал Папа Франциск. В заключение своего размышления перед чтением богородичной молитвы Епископ Рима призвал верных вверить себя материнскому заступничеству Пресвятой Девы Марии, Которая присутствовала в Горнице среди учеников, дабы Святой Дух излился в изобилии на Церковь нашего времени, наполнил сердца всех верующих и зажег в них пламень Своей любви.

Полный текст размышления Святейшего Отца:

Дорогие братья и сёстры, здравствуйте!

Торжество Пятидесятницы даёт нам возможность вновь пережить рождение Церкви. В книге Деяний Апостолов повествуется о том, что по прошествии пятидесяти дней после Пасхи в доме, где находились ученики Иисуса, «внезапно сделался шум с неба, как бы от несущегося сильного ветра… И исполнились все Духа Святого» (Деян 2,1-2). Ученики были полностью преображены этим излиянием: их страх сменяется на мужество, замкнутость уступает место возвещению и всякое сомнение изгоняется верой, полной любви. Это «крещение» Церкви, которая таким образом начинала свой путь в истории, поддерживаемая силой Святого Духа.

Это событие, которое преображает сердце и жизнь апостолов и других учеников, сразу отражается и за пределами Горницы. Действительно, двери, которые были закрыты целых пятидесятых дней, наконец раскрываются, и первая христианская община, уже не замкнутая сама в себе, начинает говорить с толпами людей, прибывших из разных мест, о великих делах Божиих (ср. ст.11), то есть о воскресении Иисуса, Который был распят. И каждый из присутствующих слышит, как ученики говорят на их языках. Дар Святого Духа восстанавливает гармонию языков, которая была утрачена в Вавилоне и предвосхищает вселенские масштабы миссии апостолов. Церковь рождается не изолированной, она  рождается вселенской, единой, кафолической, с чётко обозначенной идентичностью, но открытой для всех, не замкнутой, с самоосознанием, которое охватывает весь мир, не исключая никого. Матерь Церковь не закрывает свои двери ни перед кем! Даже перед самым большим грешником! Ни перед кем! И  это благодаря силе и благодати Святого Духа. Матерь Церковь открывает, распахивает свои двери перед всеми именно потому, что она Матерь.

Святой Дух, излитый в день Пятидесятницы в сердца учеников, является началом новой эры: эры свидетельства и братства. Эта эра берёт своё начало свыше, от Бога, как языки пламени, опустившиеся на голову каждого из учеников. Это было пламя любви, которое сжигает любую жестокость; это был язык Евангелия, который преодолевает границы, установленные людьми, и трогает сердца множества, без различия языка, расы или национальности. Как в тот день Пятидесятницы, также и сегодня Святой Дух непрерывно изливается на Церковь и на каждого из нас, чтобы мы могли выйти из нашей посредственности и замкнутости и возвещать всему миру милосердную любовь Господа: в этом наша миссия! Также и нам были дарованы «язык» Евангелия и «огонь» Святого Духа, для того, чтобы мы, провозглашая воскресшего Иисуса, живого и присутствующего среди нас, разжигали свои сердца, а также сердца народов, приближая их к Нему, Который есть путь, истина и жизнь.

Вверим себя материнскому заступничеству Пресвятой Девы Марии, Которая присутствовала в Горнице среди учеников: Она – Матерь Церкви, Матерь Иисуса,  ставшая матерью Церкви. Мы вверяемся Ей, дабы Святой Дух излился в изобилии на Церковь нашего времени, наполнил сердца всех верующих и зажег в них пламень Своей любви.

http://ru.radiovaticana.va/

О радости и мужестве Святого Духа, Которого посылает нам Отец

Христианские общины не могут жить в страхе и без радости, подчеркнул Папа Франциск в своей проповеди на утренней Мессе 15 мая в часовне Дома Святой Марфы.

«Страх» и «радость»: эти два слова особенно выделяются в литургических чтениях дня. «Страх, - отметил Папа, - причиняет нам боль, он ослабляет нас, сжимает и парализует». Человек, который боится, пассивен, «он не знает, что делать»: он созерцает только себя самого и «ждёт чего-то плохого». «Страх приводит к эгоизму, к эгоцентризму и парализует», поэтому «боящийся христианин не в силах понять послание Иисуса»:

«Вот почему Христос говорит Павлу, чтобы тот не боялся и продолжал говорить. Страх не может быть чертой христианина. Такое поведение, можно сказать, свойственно душе в застенках, душе, лишённой свободы смотреть вперёд, создавать что-то и делать добро. Тогда обычно говорят: ‘Нет, есть одна опасность, вторая, третья...’. Это скверная привычка, она приносит вред».

Папа Франциск призвал христиан не бояться просить о благодати смелости, о мужестве Святого Духа, Которого посылает нам Отец.

«Существуют боязливые общины, которые всегда ютятся на безопасной стороне: ‘Нет-нет, этого мы делать не будем! Нет, этого нельзя и того тоже нельзя...’ Кажется, на своей входной двери они написали ‘Запрещено’: всё запрещено из опасений. Когда приходишь в такую общину, то чувствуешь спёртый воздух, потому что община больна, она заражена страхом. Страх инфицирует христианскую общину».

Боязнь, уточнил далее Папа Франциск, следует отличать от «страха Божия», который «свят; это страх поклонения перед Господом, и он представляет собой добродетель. Страх Божий не сжимает христианина, не ослабляет его и не парализует: он ведёт вперёд, навстречу миссии, полученной от Господа».

Другим важным словом на сегодняшней литургии является «радость». «Радости вашей никто не отнимет у вас», - говорит Иисус. «В самые грустные моменты, в моменты боли», отметил Святейший Отец, радость «приносит мир». С другой стороны, веселье во времена боли становится мраком, превращается во тьму. Безрадостный христианин - это не христианин. Христианин, который постоянно живет в печали, живёт не по-христиански. Чего-то не хватает христианину, который во время испытаний, болезней и трудностей теряет покой»:

«Христианская радость - это не просто веселье и мимолетное удовольствие; христианская радость - это дар Святого Духа. Это значит иметь всегда радостное сердце, потому что Господь победил, Господь царствует; Он восседает одесную Отца; Господь взглянул на меня и вверил мне миссию; Он дал мне Свою благодать и соделал чадом Небесного Отца. Такова христианская радость, и христианин призван жить в радости».

«Так же и безрадостная община, - добавил Папа, - это община заболевшая»: возможно, она умеет веселиться, но «она больна мирским духом, ибо лишена радости Иисуса Христа». Таким образом, «когда Церковь страшится, когда она не принимает радости Святого Духа, она заболевает, заболевают общины и верующие».

http://ru.radiovaticana.va/

Новенна Святому Духу

"Господь - это горячо любящий Отец, Который никогда не разочаровывает" Папа Франциск

Святейший Отец отметил: чтобы войти в Царство Божье, надлежит «пройти сквозь тёмные и трудные времена». Христианин не ищет в страданиях удовольствия, но его борьба - против князя мира сего, который пытается отлучить верующих «от слов Иисуса, от веры и надежды». Папа отметил, что апостол Павел очень часто использует фразу «переносить невзгоды»:

«Глагол ‘переносить’ означает намного больше, чем иметь терпение. Он означает ‘нести на своих плечах’, нести бремя скорби. Также и в христианской жизни случаются подобные моменты, и тогда Иисус говорит нам: ‘В такие времена не теряйте мужества. Я вышел победителем, и вы тоже будете победителями’. Эти первые слова просвещают нас, дабы мы шли вперёд в самые трудные моменты жизни, в те времена, которые нам приносят страдания».

После этого совета святой Павел начинает «организовывать Церковь», отметил Папа. Апостол «молится над священниками, возлагая на них руки, и вверяет их Господу».

Следующую часть проповеди Святейший Отец основал на втором слове: доверие. «Христианин, который вверяет себя Господу, - подчеркнул Папа, - может перенести и скорби, и даже преследования». Только Бог «в состоянии дать нам силы и упорство в вере, даровать нам надежду»: «Предать Господу какое-то дело, предать Ему наши трудные времена, вверить Господу самого себя, доверить Ему наших верующих, нас, священников и епископов, поручить Богу наши семьи, наших друзей и сказать Господу: ‘Позаботься о них, они - Твои’. Мы довольно редко возносим такую молитву. Молитва доверия - ‘Господи, я вверяю Тебе это, действуй Ты Сам’ - это прекрасная христианская молитва. Это жест доверия к силе Господа, к нежности Бога Отца».

Когда человек совершает эту молитву от всего сердца, добавил Папа, тогда он чувствует, что Господь её принял; он уверен: «Бог никогда не разочаровывает». Трудности, испытания и скорби заставляют нас страдать, но «доверие Господу дарует надежду, и отсюда возникает третье слово: мир».

Святейший Отец напомнил о прощальных словах Иисуса Своим ученикам: «Мир оставляю вам, мир Мой даю вам». Однако, подчеркнул Папа, Христос дарует «не просто душевный покой» и успокоение, но «внутренний глубинный мир: такой мир даёт тебе силу, он укрепляет то, о чём мы сегодня просили у Господа, то есть нашу веру и надежду»: «Три слова: невзгоды, доверие и мир. В жизни мы должны проходить дорогами скорби, но это закон жизни. В такие моменты нужно полагаться на Господа, и Он отвечает нам даром мира. Господь - это горячо любящий Отец, Который никогда не разочаровывает. Теперь мы продолжим Евхаристическое богослужение с Господом, прося Его укрепить нашу веру и надежду и даровать уверенность в преодолении невзгод, потому что Он победил мир и дарует всем нам Свой мир».  

http://www.radiovaticana.org/

Папа: увайсці ў таямніцу смерці і ўваскрасення Езуса

Увайсці ў таямніцу смерці і ўваскрасення Езуса Хрыста, а не абмяжоўвацца толькі ўспамінам пра яе, заклікаў папа Францішак 1 красавіка 2015 г. падчас агульнай аўдыенцыі на плошчы св. Пятра. Сваю катэхезу Пантыфік прысвяціў значэнню Святога Пасхальнага Трыдуума, які пачнецца 2 красавіка – у Вялікі чацвер – Імшой Вячэры Пана.

Папа нагадаў, што напярэдадні сваёй мукі, Езус ахвяраваў Айцу сваё Цела і Кроў пад выглядам хлеба і віна, і даючы яго ў якасці пажытку апосталам, загадаў ім здзейсняць гэту ахвяру на Яго памяць. Францішак заўважыў, што Евангелле прадстаўляе значэнне Эўхарыстыі і з іншай перспектывы. “Езус, як слуга, абмыў ногі Сымону Пятру і іншым адзінаццаці вучням. Гэтым прароцкім жэстам, Ён выразіў сэнс свайго жыцця і мукі, як служэння Богу і братам: “Бо і Сын Чалавечы не для таго прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць”.

“Так адбылося таксама і падчас нашага хросту, калі ласка Бога абмыла нас з граху і апранула ў Хрыста. Так адбываецца кожны раз калі ўшаноўваем Пана ў Эўхарыстыі: ствараем адзінства з Хрыстом Слугой, каб быць паслухмянымі Яго запаведзі любіць, як Ён нас палюбіў. Калі прыступаем да Святой Камуніі не будучы шчыра гатовымі абмыць ногі адно аднаму – не шануем Цела Пана”, - сказаў Папа.

Гаворачы аб сэнсе Вялікай пятніцы, Францішак пахіліўся над значэннем апошняга слова прамоўленага паміраючым на крыжы Езусам: “Здзейснілася!”. Яно азначае, што здзейснілася справа збаўлення, што ўсё Святое Пісанне знайшло сваё спаўненне ў любові Хрыста, Ягнятка асуджанага на закланне. “Езус, сваёй Ахвярай, перамяніў самае вялікае беззаконне ў самую вялікую любоў”, - заўважыў Святы Айцец.

“На працягу стагоддзяў існавалі мужчыны і жанчыны, якія сведчаннем свайго жыцця адлюстроўвалі гэту дасканалую, поўную, чыстую любоў. Мне прыемна ўзгадаць пра гераічнага сведку нашых дзён, кс. Андрэа Сантора, святара Рымскай дыяцэзіі і місіянера ў Турцыі. За некалькі дзён да таго, як быў забіты ў Трабзоне, ён пісаў: “Я тут, каб жыць сярод гэтых людзей і дазволіць Езусу рабіць гэта, пазычаючы Яму маё цела... Збаўленне магчыма толькі ахвяруючы ўласнае цела. Зло свету трэба несці, а боль раздзяляць, бяручы іх на сябе аж да канца, як учыніў Езус”. Гэты прыклад – прыклад гэтага чалавека нашага часу, як і многіх іншых, няхай нас падтрымлівае ў ахвяраванні ўласнага жыцця, як дару любові братам, на падабенства Езуса”, - сказаў Папа.   

У Вялікую суботу, Касцёл становіцца падобным да Марыі, якая трымала запаленай лампу веры, спадзеючыся на ўваскрасенне Езуса насуперак усяму, а ў Пасхальную вігілію – Касцёл чувае, поўны надзеі, у чаканні Яго вяртання, падкрэсліў Пантыфік.

“Часам цемра ночы здаецца пранізвае душу; часам мы думаем: “нажаль больш нічога не зробіш” і сэрца больш не знаходзіць сілы, каб любіць. Але менавіта ў гэтай цемры Хрыстус запальвае полымя любові Божай: асляпляльнае ззянне знішчае цемру і абвяшчае новы пачатак, штосьці пачынаецца ў глыбокай цемры. Мы ведаем, што найбольш цёмнай ноч бывае перад самым пачаткам дня. Менавіта ў гэтай цемры Хрыстус перамагае і запальвае полымя любові.  Адсунуты камень болю вызваляе прастору надзеі. Гэта вялікая таямніца Пасхі! У гэту святую ноч Касцёл атрымлівае святло Уваскрослага, каб у нас не было смутку, уласцівага тым хто кажа “нажаль”, але, каб была надзея тых, хто адкрываецца на цяперашняе поўнае надзеі: Хрыстус перамог смерць і Ён з намі. Наша жыццё не заканчваецца перад магільным камнем – яно сягае далей, з надзеяй на Хрыста, які ўваскрос менавіта ў гэтай магіле. Як хрысціяне мы пакліканы быць вартаўнікамі світанку, здольнымі заўважаць знакі Уваскрослага, як чынілі жанчыны і вучні, што прыбеглі да магілы раніцай першага дня тыдня”, - сказаў Францішак.

http://be.radiovaticana.va/

"Иисус очищает наши сердца не кнутом, но Своей нежностью, милосердием и любовью."

«Дорогие братья и сёстры, здравствуйте!

Сегодняшнее Евангелие (Ин 2, 13-25) представляет нам эпизод изгнания торговцев из Храма: Иисус, «сделав бич из верёвок, выгнал из храма всех, также и овец, и волов" (ст. 15), деньги  меновщиков рассыпал, опрокинул их столы. Этот поступок произвёл сильное впечатление на всех, и на торговцев, и на учеников. Понятно, что этот жест показался им пророческим, настолько, что некоторые из присутствовавших спрашивали Иисуса: "Каким знамением докажешь Ты нам, что имеешь власть так поступать?" (ст. 18), – кто Ты такой, чтобы делать такие вещи? Покажи нам какой-то знак, что имеешь право делать это. Они ждали некоего божественного, чудесного знамения, которое засвидетельствовало бы об Иисусе как Божьем посланнике. И Он сказал им в ответ: «Разрушьте храм сей, и Я в три дня воздвигну его» (ст. 19). На это они сказали Ему: «Сей храм строился сорок шесть лет, и Ты в три дня воздвигнешь его?» (ст. 20). Они не поняли, что Господь говорил о живом храме Своего тела, который должен быть разрушен смертью на Кресте, но воскреснет на третий день. Поэтому Он и сказал «в три дня». «Когда же воскрес Он из мёртвых, – отмечает евангелист, – то ученики Его вспомнили, что Он говорил это, и поверили Писанию и слову, которое сказал Иисус» (ст. 22).

В самом деле, этот жест Иисуса и Его пророческое послание могут быть полностью поняты в свете Его Пасхи. Согласно евангелисту Иоанну, мы имеем здесь первое объявление о смерти и воскресении Христа: Его тело, разрушенное на Кресте яростной силой греха, в Воскресении становится местом всеобщей встречи между Богом и людьми. Воскресший Христос и является местом вселенской встречи всех, встречи между Богом и людьми. Поэтому Его человечность является истинным храмом, в котором Бог открывает Себя, говорит, позволяет нам встретиться с Ним, и истинными служителями Бога являются не хранители материального храма, обладающие властью и сокровенным знанием, но те, кто поклоняются Богу "в духе и истине" (Ин 4, 23).

В это время Великого поста мы готовимся к празднованию Пасхи, когда возобновим обеты нашего Крещения. Мы идем по миру, как Иисус, и делаем всю нашу жизнь знамением Его любви к нашим братьям, особенно к самым немощным и нуждающимся; мы созидаем Богу храм в нашей жизни. Тем самым мы помогаем многим людям, с которыми сталкиваемся на нашем пути, встретиться с Ним. Если мы являемся свидетелями этого живого Христа, то многие люди встретятся с Иисусом в нас, в нашем свидетельстве. Но спросим себя - и каждый из нас может задать себе этот вопрос, – действительно ли Господь чувствует Себя дома в нашей жизни?  Позволяем ли мы Ему "делать уборку" в нашем сердце и выгонять оттуда идолов, то есть такие наши пороки, как похоть, ревность, обмирщение, зависть, ненависть, привычку сплетничать и «перемывать кости» другим? Позволяем ли мы Ему "вычистить" всё наше поведение против Бога, против ближнего и против самих себя, как мы услышали сегодня в первом чтении? Каждый может ответить себе сам, молча, в своём сердце. «Позволяю ли  я, чтобы Иисус немного "прибрался" в моем сердце?» - «Нет, отче, я боюсь, что Он меня побьет!» Но Иисус никогда не бьет. Он очищает с нежностью, с милосердием, с любовью. Милосердие - это Его способ наведения порядка. Пусть каждый из нас позволит, чтобы Господь вошел со Своим милосердием, – не с кнутом, нет, со Своим милосердием, – навести порядок в наших сердцах. Бич Иисуса для нас – это Его милосердие. Давайте откроем Ему двери, чтобы Он немного у нас прибрался.

Каждая Евхаристия, которую мы совершаем с верой, помогает нам расти, как живому храму Господню, через общение с Его распятым и воскресшим Телом. Иисус знает, что есть в каждом из нас, и знает наше самое жгучее желание: чтобы в нас жил Он, только Он. Позволим же Ему войти в нашу жизнь, в наши семьи, в наши сердца. Пресвятая Дева Мария, предызбранная  обитель Сына Божия, да сопровождает нас и поддерживает на великопостном пути, чтобы мы могли заново открыть для себя красоту встречи со Христом, Который нас освобождает и спасает».

Пасланне Святога Айца Францішка на Вялікі пост 2015 г

«Умацуйце вашыя сэрцы» (Як 5, 8)

Дарагія браты і сёстры!

Вялікі пост з’яўляецца часам аднаўлення для Касцёла, супольнасцяў і асобных вернікаў. Найперш, аднак, ён з’яўляецца «часам спрыяльным» (пар. 2 Кар 6, 2). Бог не просіць нас ні аб чым, чаго б нам раней не даў: «Мы любім Бога, бо Ён першы палюбіў нас» (1 Ян 4, 19). Мы Яму неабыякавыя. Яму важны кожны з нас, Ён ведае нас па імені, клапоціцца пра нас і нас шукае, калі мы Яго пакідаем. Ён цікавіцца кожным з нас; Яго любоў не дазваляе Яму быць абыякавым да таго, што з намі здараецца.

Аднак бывае так, што калі ў нас усё добра і нам жывецца камфортна, мы забываем пра іншых (у Бога так не бывае ніколі), нас не клапоцяць іх праблемы, іх пакуты і крыўды, якія яны спазнаюць, і тады нашы сэрцы ўпадаюць у абыякавасць — калі ў мяне ўсё адносна добра і я жыву камфортна, то забываю пра людзей, якім не добра.

Такая эгаістычная пастава абыякавасці сёння дасягнула сусветнага маштабу, так, што ўжо можна казаць пра глабалізацыю абыякавасці. Гэта праблема, з якой мы як хрысціяне мусім змагацца.

Калі Божы народ навяртаецца да Яго любові, то знаходзіць адказы на тыя пытанні, якія пастаянна ставіць яму гісторыя. Адным з найважнейшых выклікаў, якому хачу прысвяціць увагу ў гэтым пасланні, з’яўляецца глабалізацыя абыякавасці. Абыякавасць да бліжняга і да Бога — гэта рэальная спакуса таксама для нас, хрысціян. Таму нам неабходна слухаць кожны Вялікі пост заклікі прарокаў, якія ўздымаюць голас і абуджаюць нас.

Бог не абыякавы да свету — Ён любіць яго да такой ступені, што аддае свайго Сына для збаўлення кожнага чалавека. Праз уцелаўленне, зямное жыццё, смерць і ўваскрасенне Божага Сына ў рэшце рэшт адчыняюцца брамы паміж Богам і чалавекам, паміж небам і зямлёй. А Касцёл — гэта як рука, якая трымае гэтыя брамы адчыненымі праз абвяшчэнне Слова, удзяленне сакрамэнтаў, сведчанне веры, якая дзейнічае праз любоў (пар Гал 5, 6). Аднак жа свет мае тэндэнцыю да замыкання ў сабе і замыкання тых брамаў, праз якія Бог уваходзіць у свет, а свет у Яго. Таму рука, якой з’яўляецца Касцёл, не павінна ніколі здзіўляцца, што яе адштурхваюць, прыціскаюць і раняць.

Такім чынам, Божы народ мае патрэбу ў аднаўленні, каб не стаць абыякавым і не замкнуцца ў сабе. Я хацеў бы прапанаваць вам для разважання ў кантэксце гэтага абнаўлення тры выразы.

1. «Калі церпіць адзін член, церпяць з ім усе члены» (1 Кар 12, 26) — Касцёл
Любоў Бога, якая ламае гэтае смяротнае замыканне ў сабе, якім з’яўляецца абыякавасць, паказваецца нам Касцёлам праз яго навучанне, а найперш праз яго сведчанне. Можна, аднак, даваць сведчанне толькі аб чымсьці тым, што мы самі раней спазналі. Хрысціянін — гэта чалавек, які дазваляе Богу, каб апрануў яго ў сваю дабрыню і сваю міласэрнасць, апрануў яго ў Хрыста, каб стаць, як Ён, слугой Бога і людзей. Нам добра нагадвае аб гэтым літургія Вялікага чацвярга праз абрад абмыцця ног. Пётр не хацеў, каб Хрыстус абмыў яму ногі, але потым зразумеў, што Езус хоча даць прыклад, як мы павінны абмываць ногі адзін аднаму. Гэтую паслугу можа спаўняць толькі той, хто раней дазволіў, каб Хрыстус абмыў яму ногі. Толькі той мае з Ім «удзел» (Ян 13, 8) і дзякуючы гэтаму можа служыць чалавеку.

Вялікі пост — час, які спрыяе таму, каб дазволіць Хрысту нам паслужыць, а праз гэта стаць такім, як Ён. Гэта адбываецца, калі мы слухаем Божае слова і прымаем сакрамэнты, асабліва Эўхарыстыю. У ёй мы становімся тым, што прымаем: целам Хрыста. У гэтым целе няма месца абыякавасці, якая вельмі часта апаноўвае нашы сэрцы. Бо чалавек, які ёсць Хрыстовым, належыць да адзінага цела, а ў Ім адны не абыякавыя да іншых. «Таму, калі церпіць адзін член, церпяць з ім усе члены; калі праслаўляецца адзін член, з ім радуюцца ўсе часткі» (1 Кар 12, 26).

Касцёл — гэта communio sanctorum, бо ў ім маюць удзел святыя, але таксама таму, што гэта камунія святых рэчаў: Божай любові, аб’яўленай нам у Хрысце, і ўсіх Яго дароў.

Сярод іх таксама адказ тых, якія дазваляюць, каб іх дасягнула гэтая любоў. У гэтай еднасці святых і ў гэтым удзеле ў святых рэчах ніхто не мае чагосьці толькі для сябе, але тое, што мае, ёсць для ўсіх. А паколькі мы злучаны ў Богу, можам зрабіць штосьці таксама для тых, хто далёка, для тых, каго мы ўласнымі сіламі ніколі б не маглі дасягнуць, бо з імі і за іх молімся Богу, каб усе адкрыліся на Яго збаўчую справу.

2. «Дзе брат твой?» (Быц 4, 9) — парафіі і супольнасці
Тое, што было сказана адносна Паўсюднага Касцёла, трэба дастасаваць да жыцця парафій і супольнасцяў. Ці адчуваецца ў гэтых касцёльных асяродках прыналежнасць да адзінага цела? Цела, якое адначасова атрымлівае і дзеліцца тым, што Бог прагне ахвяраваць? Цела, якое ведае свае самыя слабыя члены, убогія і малыя, і клапоціцца пра іх? Або яно ўдзельнічае ў «агульнай любові», якая накіравана кудысьці далёка ў свет, забываючы пра Лазара, які сядзіць перад нашымі зачыненымі дзвярыма (пар. Лк 16, 19-31)?

Каб прыняць і ў поўні плённа выкарыстоўваць тое, што Бог нам дае, трэба пераадолець межы Касцёла, які бачым у двух кірунках.

Па-першае, яднаючыся ў малітве з Касцёлам у небе. Калі зямны Касцёл моліцца, паўстае супольнасць узаемнага служэння і дабра, якая нават дасягае аблічча Бога. Са святымі, якія знайшлі сваю паўнату ў Богу, мы становімся часткай гэтай супольнасці, у якой абыякавасць перамагаецца любоўю. Касцёл нябесны з’яўляецца трыумфуючым не таму, што павярнуўся спіной да цярпенняў свету і сам перажывае радасць. Хутчэй святыя могуць сузіраць і радавацца з таго факту, што дзякуючы смерці і ўваскрасенню Езуса канчаткова пераадолелі абыякавасць, зацвярдзеласць сэрца і нянавісць.

Пакуль гэтая перамога любові не ахопіць усяго свету, святыя яшчэ вандруюць з намі як пілігрымы. Святая Тэрэза з Лізьё, доктар Касцёла, перакананая, што радасць у небе з перамогі любові ўкрыжаванай не з’яўляецца поўнай, пакуль хаця б адзін чалавек не зямлі пакутуе і скардзіцца, пісала: «Вельмі разлічваю на тое, што не буду бяздзейснай у небе, маё прагненне — надалей працаваць для Касцёла і для душаў» (Ліст 254 ад 14 ліпеня 1897 г.).

Мы таксама маем удзел у заслугах і радасці святых, а яны ўдзельнічаюць у нашай барацьбе і нашым прагненні супакою і паяднання. Іх радасць з перамогі ўваскрослага Хрыста з’яўляецца для нас крыніцай сілы, каб пераадольваць розныя формы абыякавасці і зацвярдзеласці сэрца.

З іншага боку, кожная хрысціянская супольнасць паклікана пераступіць парог, які дазваляе ёй увайсці ў адносіны з навакольным грамадствам, з убогімі і далёкімі. Касцёл па сваёй прыродзе місійны, не засяроджаны на самім сабе, але пасланы да ўсіх людзей.

Гэтая місія — цярпліва даваць сведчанне аб Тым, які хоча прывесці да Айца ўсю рэчаіснасць і кожнага чалавека. Місія — гэта тое, аб чым любоў не можа прамаўчаць. Касцёл ідзе за Езусам Хрыстом шляхам, які вядзе яго да кожнага чалавека, ажно да краю зямлі (пар Дз 1, 8). Такім чынам мы можам убачыць у нашым бліжнім брата і сястру, за якіх Хрыстус памёр і ўваскрос. Усё, што мы атрымалі, атрымалі таксама для іх. І падобна, тое, што маюць гэтыя браты, з’яўляецца дарам для Касцёла і для ўсяго чалавецтва.

Дарагія браты і сёстры, як жа я прагну, каб месцы, у якіх выяўляецца Касцёл, асабліва нашы парафіі і супольнасці, сталі астравамі міласэрнасці ў моры абыякавасці!

3. «Умацуйце вашыя сэрцы» (Як 5, 8) — асобныя вернікі
Таксама як асобныя людзі мы маем спакусы абыякавасці. Мы перанасыціліся палохаючымі навінамі і вобразамі, якія апавядаюць нам пра чалавечае цярпенне, і адначасова адчуваем усю нашу няздольнасць дзеяння. Што зрабіць, каб не даць сябе ўцягнуць у гэтую спіраль страху і бяссілля?

Па-першае, мы можам маліцца ў супольнасці Касцёла зямнога і нябеснага. Не трэба недаацэньваць сілу малітвы! Ініцыятыва 24 ore per il Signore («24 гадзіны для Пана»), якая, я веру, будзе адбывацца ва ўсім Касцёле, таксама на дыяцэзіяльным узроўні, 13-14 сакавіка, павінна быць выразам гэтай патрэбы малітвы.

Па-другое, мы можам дапамагаць праз учынкі міласэрнасці, дасягаючы як блізкіх, так і далёкіх дзякуючы шматлікім дабрачынным арганізацыям Касцёла. Вялікі пост — спрыяльны час для таго, каб выразіць гэтую зацікаўленасць іншым чалавекам праз знак, няхай нават і малы, але канкрэтны, нашага ўдзелу ў паўсюднай чалавечнасці.

І па-трэцяе, цярпенне іншага становіцца заклікам да навяртання, бо патрэба, у якой знаходзіцца брат, нагадвае мне пра слабасць майго жыцця, пра маю залежнасць ад Бога і братоў. Калі мы пакорна будзем прасіць аб Божай ласцы і згодзімся з тым, што нашы магчымасці абмежаваныя, то паверым у бясконцыя магчымасці, якія крыюцца ў Божай любові. І тады мы зможам супрацьстаяць д’ябальскай спакусе, якая схіляе нас верыць, што мы самі можам збавіцца і збавіць свет.

Хацеў бы вас усіх папрасіць, каб для пераадолення абыякавасці і нашых прэтэнзій на ўсемагутнасць вы перажывалі гэты час Вялікага посту як шлях фармацыі сэрца, як выразіўся Бэнэдыкт XVI (пар. энц. Deus caritas est, 31). Мець сэрца міласэрнае — не значыць мець сэрца слабое. Хто хоча быць міласэрным, павінен мець сэрца моцнае, сталае, недаступнае для спакушальніка, а яшчэ адкрытае на Бога. Сэрца, якое дазваляе пранікаць у яго Духу і дае весці сябе шляхам любові, што вядзе да братоў і сясцёр. Насамрэч гэта сэрца ўбогае, ці такое, якое ведае сваё ўбоства і прысвячае сябе бліжняму.

Таму, дарагія браты і сёстры, прагну маліцца разам з вамі Хрысту ў гэты Вялікі пост: «Fac cor nostrum secundum cor tuum» — «Учыні сэрцы нашы да Твайго падобнымі» (суплікацыя з Літаніі да Найсвяцейшага Сэрца Езуса). Тады мы будзем мець сэрца моцнае і міласэрнае, чуйнае і шчодрае, якое не дазваляе замыкацца ў сабе і не ўпадае ў вір глабалізацыі абыякавасці.

Выражаючы гэтае прагненне, запэўніваю ў маёй малітве аб тым, каб кожны веруючы чалавек і кожная касцёльная супольнасць плённа прайшлі гэты велікапосны шлях, і прашу вас аб малітве за мяне. Няхай Пан вас благаславіць, а Маці Божая няхай вас атачае апекай.

Ватыкан, 4 кастрычніка 2014 г. 

Успамін св. Францішка Асізскага

http://catholic.by/

Пантыфік заклікаў захоўваць памяць пра першую сустрэчу з Хрыстом

Хрысціянін павінен заўсёды захоўваць памяць пра сваю першую сустрэчу з Хрыстом і надзею, якая дапамагае крочыць па жыцці з адвагай веры, лічыць папа Францішак. 

У сваёй гаміліі падчас ранішняй Эўхарыстыі 30 студзеня 2015 г. у капліцы ватыканскага Дому св. Марты. Пантыфік пахіліўся над заклікам аўтара Паслання да Габрэяў, “узгадаць мінулыя дні” – дні першай сустрэчы з Хрыстом. Папа адзначыў, што гаворка ідзе пра дні вялікай радасці і “жадання чыніць вялікія справы”.

 Ён параўнаў гэты жыццёвы перыяд з часам першага кахання, успаміны пра якое абуджаюць адвагу і энтузіязм. Паводле Францішка, важна памятаць пра атрыманую ласку, першую сустрэчу са святлом Хрыста, каб не трапіць у небяспеку, якая з’яўляецца вялікай пагрозай для ўсіх хрысціян – а менавіта “цёпласць”. 

“Цёплымі” хрысціянамі, на думку Пантыфіка, з’яўляюцца вернікі, якія згубілі памяць пра першую любоў. Яны згубілі энтузіязм веры, цярплівасць, здольнасць зносіць жыццёвыя цяжкасці з любоўю Езуса, пацярплелі паразу на шляху да сустрэчы з Богам. “Цёплыя хрысціяне, бедакі, знаходзяцца ў вялікай небяспецы”, - папярэдзіў Святы Айцец.

Папа прызнаўся, што, калі думае пра “цёплых” хрысціян, яму на розум прыходзяць асобы, аб якіх св. Пётр казаў: “сабака вяртаецца да сваіх ірвотаў”. “Яны, як бы сказаць, вяртаюцца да “ірвотаў” таго зла, ад якога напачатку адмовіліся”, - сказаў Францішак.

У сваёй гаміліі Папа нагадаў пра сувязь, якая існуе паміж першай сустрэчай з Хрыстом, “першай любоўю”, і хрысціянскай надзеяй, а таксама падкрэсліў, што памяць і надзея – фундаментальныя рэчы для захавання збаўлення, якое паходзіць ад Бога.

http://be.radiovaticana.va

Папа Францiшак падчас агульнай аўдыенцыі: "не бойцеся споведзі!"

Прыступаць да сакрамэнту споведзі, які дае навяртанне і прымірэнне з Богам, самім сабой і братамі, заклікаў папа Францішак 19 лютага 2014 г. падчас традыцыйнай агульнай аўдыенцыі на плошчы св. Пятра.

У сваёй катэхезе Святы Айцец засяродзіўся на розных аспектах сакрамэнту пакаяння. Паводле яго, праз сакрамэнты прымірэння і намашчэння хворых праяўляецца жаданне Езуса, каб Касцёл праз вернікаў працягваў Яго справу збаўлення.

Гэтыя сакрамэнты, на думку Пантыфіка, могуць быць аб’яднаны адным імем – “сакрамэнты аздараўлення”. Калі члавек ідзе спавядацца, прыходзіць за аздараўленнем – душы і сэрца, падкрэсліў ён. На думку Папы, глыбокую сувязь гэтых сакрамэнтаў найлепш выражае біблійны эпізод аб прабачэнні і аздараўленіі паралізаванага, калі Езус прадстае перад намі як урач адначасова і душаў, і целаў.

Святы Айцец падкрэсліў, што карані сакрамэнту споведзі знаходзяцца непасрэдна ў пасхальнай таямніцы. Езус аб’явіўся вучням у вячэрніку, і пасля таго, як прывітаў іх словамі “Супакой вам!”, дыхнуў на іх і сказаў: “Прыміце Духа Святога. Каму адпусціце грахі, таму будуць адпушчаныя”. 

“Прабачэнне нашых грахоў, гэта не штосьці, што можам зрабіць мы самі. Я не магу сказаць: “Я прабачаю сабе грахі”. Аб прабачэнні трэба прасіць, прасіць у іншых, а ў споведзі мы просім прабачэння ў Езуса.

Прабачэнне – гэта не плён нашых намаганняў, але дар Святога Духа, Які нас абмывае міласэрнасцю і ласкай, што няспынна выліваюцца з прабітага сэрца ўкрыжаванага і ўваскрослага Хрыста”, - сказаў Папа. Францішак адзначыў таксама, што толькі прымірыўшыся ў Езусе з Айцом і братамі можна па-сапраўднаму прабываць у спакоі. 

Асаблівым чынам Пантыфік падкрэсліў, што менавіта хрысціянская супольнасць з’яўляецца месцам прысутнасці Святога Духа, Які перамяняе сэрцы Божай любоўю і робіць усіх братоў адзінымі ў Езусе Хрысце.

“Вось чаму не дастаткова прасіць прабачэння ў Пана ва ўласных думках і сэрцы, але неабходна пакорна і з даверам спавядацца з грахоў слузе Касцёла.

У цэлебрацыі гэтага сакрамэнту святар прадстаўляе не толькі Бога, але і ўсю супольнасць, якая ўсведамляе слабасць кожнага свайго члена, якая сардэчна слухае яго споведзь, прыміраецца з ім, якая яго натхняе і суправаджае на шляху навяртання і чалавечага і хрысціянскага сталення”, - сказаў Папа.

На думку Святога Айца, сорам, якім часта суправаджаецца споведзь, з’яўляецца “добрай” і “здаровай” з’явай. “Сорам прыносіць карысць, робіць нас больш пакорнымі”, - перакананы Папа.

Ён параіў вернікам не баяцца сакрамэнту пакаяння, а калі з моманту апошняй споведзі прайшло шмат часу, “не губляць больш ні дня” і паспавядацца, каб патрапіць у “абдымкі бясконцай міласэрнасці Айца”. “Кожны раз, калі спавядаемся, Бог нас абдымае, робіць свята”, - сказаў Францішак. 

На заканчэнне агульнай аўдыенцыі Папа нагадаў моладзі пра важнасць ахвяравання сабой на шляху чалавечага і хрысціянскага сталення.

Ён пажадаў, каб Маці Божая дапамагала хворым пераносіць хваробы са спакоем і сілай, а маладым сужонкам – будаваць свае сем’і на моцным фундаменце даверу Божай волі.

http://be.radiovaticana.va/